Alle Lof...

Gisteren draaide ik weer eens een koksdienst in het Gastenhuis Hoevelaken.

Periodiek vul ik daar de gaten in het vakantierooster.

Het was die eerste keer weer even wennen na ruim een half jaar. Nieuwe bewoners, andere collega’s, het totaal aantal eters en ongetwijfeld een andere tafelschikking.

Als ouverture koos ik voor witlof met een aardappeltje en een slavink.

De bezorgdienst van Appie had alles keurig bezorgd. Nou alles?

Op een pakje slavinken na dan. Slordig!

Na ampel overleg met de collega’s besloten wij om de 4 slavinken links te laten liggen en kon ik starten met de voorbereidingen.

Voor het schillen van de aardappelen stond er direct een pittige bewoonster klaar.

95 jaar jong en niet van haar stuk te brengen begon zij kordaat te schillen.

Om exact 6 uur werd er een momentje stilte gevraagd waarna het uitserveren begon.

Al snel hoorde ik een collega vragen of er nog ergens lof was.

Ik schrok. Onvoldoende groente? Ik liet het van mij afglijden en begon mijn tafelgenoten bij te staan met opscheppen.

Gedane zaken nemen immers…

Als laatste bordje vulde ik het mijne. Geen vlees en…

…geen lof meer voor mij.

Gelukkig was daar de goede aardappel en een fatsoenlijke hoeveelheid smeltjus.

Dit én het vooruitzicht van een heerlijk toetje van slagroomijs mét slagroom was voldoende om tevreden te zijn.

De lof met kaas en stukjes gebakken ontbijtspek leek verder uitstekend te bevallen.

Met dit in mijn achterhoofd schraapte ik met een glimlach het laatste restje koolhydraten van mijn bord.

De eerste maaltijd in Hoevelaken.

Ik denk even aan ‘mijn Gastenhuis’ Leusden.

Waar de bewoners genoeg hebben aan één stronkje lof en waar we mopperen op de bezorgdienst van Picnic.

Toch niet zo slecht?

Hilarisch!

Gisteren had ik een videootje met babygehuil op mijn mobiel staan. Het gehuil van, jawel!🙂, mijn kleindochter...

Ik legde de mobiel in de poppenwagen met geluid aan en liep de grote woonkamer binnen.

Opschudding alom! In mijn ooghoek zie ik mw. A. op mij af komen lopen. Ik schiet in mijn rol en in gedachten zie ik mij al naar het mobieltje wijzen.

Mw A. houdt halt voor de wielen van de poppenwagen, legt haar hand op mijn arm en vraagt: "Waar is de suiker!?"

Aan tafel!

Aan tafel!

Vroege dienst als gastheer. De gastheer verzorgt onder andere het ontbijt en de lunch.

Vandaag viel mij de eer te beurt om aan te zitten in de kleine woonkamer.

Aan deze tafel zitten de wat meer hulpbehoevenden. Zo ook deze keer.

Links van mij was Mw. W. reeds aangeschoven in haar rolstoel. Ze was nog in dromenland.

Tegenover mij zat mevr. A. Ook in de rolstoel maar al duidelijk aanwezig.

Ter rechterzijde zat meneer J. Deze zat in zijn eigen wereldje en leek zich te vermaken met dingen die ik niet zag.

Tot slot zat meneer G. een tafel verderop.

Hij zat niet lekker in zijn vel maar aan mij de taak om ook hem van voedsel te voorzien.

Mw A wilde water. Mijn collega had dit signaal al eerder opgevangen dus een glaasje water werd al snel aangereikt.

Aangezien deze mevrouw de meeste aandacht vroeg begon ik een boterham voor haar te smeren.

Om eerlijk te zijn koos ik zelf de minst witte en de minst bruine boterham dus de gulden middenweg.

“Wat wil je er op A.?” Met enige omweg kwam er uiteindelijk kaas uit haar mond.

Ik hield tussendoor de andere disgenoten in de gaten. Situatie onveranderd.

“Ik wil drinken!” Ik besloot er even op in te gaan. “Er staat een glas voor je A.”

“Waar dan? Er staat helemaal geen glas!”. Ik wijs en ga door met het snijden van haar stukjes brood. "Waar dan!"

Mw. A. moppert door. “Ik wil melk!”.

Ik vestig mijn aandacht op de andere gasten. “W, er staat een glaasje drinken voor je…”; ik probeer haar zachtjes te wekken.

Ook voor haar smeerde ik een boterham deze echter belegd met jam. W begint enthousiast aan de lunch en ik moedig haar zo nu en dan zachtjes aan.

“Smaakt het W?”

“Wie is W?”; klinkt het van de overzijde. “Hallo, ik vraag je wat! Heet dat meisje daar W?“

Ik probeer mijn aandacht bij W te houden maar de aanhouder wint want ze vraagt door “Hé, ik vraag je wat hoor!”

Ik antwoord beleefd.

“Ik wil chocolademelk!”. “Als je eerst je glaasje melk leeg drinkt dan kan het daar in.”; antwoord ik

Ik draai mij vervolgens richting J. “J, wat wil je drinken?”

Ik smeer een boterham voor hem en schenk zijn glas vol karnemelk.

Dan kan ik mij op G richten. Een glaasje chocomel en een bammetje uit het vuistje.

Tegen het eind van de lunch ga ik langs met de fruitschaal.

“A, wil je een stukje fruit?” Mw A kijkt en wijst direct op de banaan.

Ik maak de kromme vrucht open en ik overhandig het. Nog voordat ik mij naar de overige gasten kan wenden klinkt er een luid protest!

“Bah, die banaan is helemaal nat! Gedver…”. Ik schil al een appeltje voor mw W en hr J terwijl de klachtenregen aan houdt.

Het geluid verstomd als ik subiet de banaan uit haar handen gris. Ik loop met de borden naar de keuken en als ik terug kom is het eindelijk stil.

Althans… “Hallo, ben je boos? Ja, je bent boos hè?”

Ik lach en geef haar een schouderklopje. “Nee hoor A. Je bent de liefste.”

Hetzelfde riedeltje

Maandag 5 december 2022

Ik zit voor de televisie. WK wedstrijden.

Vandaag had ik een vrije dag. Een kerstster gemaakt en bevestigd aan onze blinde muur.

Op sommige momenten dwalen mijn gedachten af. Gisteren werkte ik immers nog.

De wedstrijd van vandaag eindigde in verlenging en strafschoppen.

In gedachren zie ik bewoners zitten. Bord op schoot in de kleine woonkamer. Leuk...

Gisteren werkte ik nog.

Ik had koksdienst.

Een goeie match met de gastvrouw. Ook fijn contact weer met de collega's.

Voor mijn gevoel werd er echter even teveel appél gedaan op mij. Meerdere bewoners wilden klokslag 8 uur🤔 het journaal kijken.

Het lukte mij niet om de tv's aan te zetten. De gastvrouw lukte het wel! Gelukkig...

Ook kreeg ik de kans om G. naar bed te brengen. Ik heb wat met die man (of hij met mij?).

Samen naar boven. Zelfde riedeltje...

Hoewel?

Gekleed voor de nacht, direct na het tandenpoetsen vatte G. zijn kleine man en begon de plek waar hij stond te bewateren. Hij leek te merken dat er iets mis ging maar kon het niet onder woorden brengen.

Ik stelde G. gerust en trok zijn pyjama broek boven zijn knieën. 

Even later zat hij ten tweede male op de wc bril. Ik waste zijn voeten en hielp hem naar bed. Het zelfde riedeltje...

Welterusten man!

Kok bruut aangevallen door bewoonster.

Van uw verslaggever.

Leusden, 17 november 2022

Het Gastenhuis te Leusden is opgeschrikt door een incident. Een dienstdoende culinair medewerker is er plotseling bruut aangepakt door de 91-jarige bewoonster W. O. 

"De aanval kwam uit het niets": aldus de geschrokken kok.

"Ik was in gesprek met haar en plotsklaps staarde ze naar mijn naambordje, haalde ze uit met links teneinde het bordje te grijpen en met een rechtse directe vatte ze mijn revers kraag. Ik kon geen kant meer op!": vervolgde de man.

De kok is er zonder kleerscheuren af gekomen en kon zijn dienst gelukkig nog hervatten.

Sint-Maarten in het Gastenhuis Leusden.

Sint-Maarten in het Gastenhuis

Er heerst een vreemde energie in de woonkamer. Op het geluid van tikkend bestek na lijken de gewone geluiden van deze jonge avond afwezig.

De stilte wordt zo nu en dan gebroken door enthousiaste stemmen van de bewoners en door het zingen van de buurtkinderen. "Sinte, sinte Maarten...".

Het is een komen en gaan van groepjes kinderen. Met lampionnen. Sommige zijn mooi geschminkt en altijd zijn wel enkele papa’s of mama’s in de buurt.

Er hangt een vreemde energie. Een beetje onwennig zelfs.

Maar op een moment, als de stilte overheerst en iedereen met de gedachten bij Sint-Maarten lijkt te zijn, klinkt de bekende, ietwat geaffecteerde stem van mevrouw M. uit het niets.

“Goh, wat is het vroeg donker hè?”

Gelukkig. Er is niets veranderd.

 

Diep geraakt!...

Vandaag, 2 november ’22. The day after the workshop “Communiceren bij dementie” (vrij vertaald).

De cursus had mij toch enkele zaken meegegeven die ik in de praktijk wilde brengen.

Om te beginnen probeerde ik bij binnenkomst in het Gastenhuis even te voelen waar ik stond.

“Centeren”. Ik merkte dat ik mij daar doorgaans niet zo mee bezig houd.

Ik loop nog geheel alleen in de woonkamer.

Plotseling zie ik in de gang ter hoogte van de lift het bekende loopje van G.

Hij is daar al opgevangen door Annemarie. Ik duik snel de keuken in. Ik ben immers aan het centeren?

Tegelijkertijd voel ik mij belachelijk en keer ik terug naar de gang. Ik zie de onzekere tred van een wankel persoon.

G draagt geen bril. En ik herken zijn pyjamajasje. Dan ziet hij mij staan in de gang.

Ik zie een lach van oor tot oor, zijn hand gaat omhoog als in een groet en ik hoor zijn stem door de gang klinken:” Hé (mijn) vriend!”.

De opluchting in zijn gehele houding raakt mij zeer. Alsof hij in zijn dagelijkse mist het licht ontdekt van een vuurtoren of zo.

Tjee! Wat mooi. Even later zitten we samen aan de koffie. G in zijn pyjama én in zijn verkeerd om aangetrokken jeans.

Ik geniet en voel niet of ik gecentreerd ben of niet.

G vertelt terloops dat hij eerder die ochtend zijn kousen zelf had aangetrokken. Al met al een heel avontuur voor deze man.

Nog voordat het Gastenhuis verder ontwaakt vraag ik aan hem om samen met mij naar zijn appartement te gaan om zijn bril te gaan halen.

Eenmaal boven haal ik wat kleding voor de dag en even later lopen we ten tweede male de woonkamer binnen.

Nu voor het echie. Mét rollator, een jeans met kontzakken op de juiste plaats en klaar voor het ontbijt.

Althans, G. Ik ga nog even kijken of ik kan centeren…