Onvergetelijk Leven: De balans tussen duidelijkheid en respect.

Afgelopen vrijdag heb ik een dagje extra meegedraaid op mijn stageplek.
Ze zaten te krap in het personeel en ik had schoolvakantie.

Het was een rommelige dag. Een nieuwe dag dus veel nieuwe gezichten.
Ieder met zijn of haar eigen verhaal, achtergrond en aanpak.
Ik maakte kennis met mevrouw R.
Vanaf het eerste ogenblik zette zij mij aan het denken.
Zij werd gebracht door haar man.
Bij het verlaten van de auto maakte ze geluidjes waaruit ik niet kon opmaken of ze huilde of dat ze lachte.
Aangezien er geen grappen werden gemaakt bleef de andere optie over. Ze huilde…
Maar een korte analyse vertelde mij dat ook dit niet het geval was.

Ik verwerkte mijn waarneming en liet het voor wat het was.

Koffie met een koekje.
Als ik later een rondje koffie doe kom ik mevrouw R. weer tegen.
“Wilt u koffie of thee?”; vraag ik zachtjes aan haar.
Ze antwoordt met; “Nee.” Ook op mijn tweede, ietwat luidere, vraag antwoordt zij resoluut.
Ik schenk koffie in en plaats het op gepaste afstand voor haar.
Wederom klinkt er een protest.

Vanzelfsprekend.
Nog voordat ik met mijn rondje klaar ben zie ik haar genoeglijk een slokje uit haar kopje nemen.

Bij het tweede rondje schonk ik haar kopje zonder te vragen in.

Op mijn vraag of ze een koekje wilde begon het opnieuw. Mijn ervaren collega knikte. ‘Leg maar gewoon neer’.
Hiermee ging ik voor mijn gevoel een grens van respect voorbij.
Maar ik leerde om duidelijkheid te geven aan een persoon bij wie het maken van keuzes niet meer vanzelfsprekend is.

Ervaren stagiair.
En inderdaad. Al kruimelend werkt zij al snel de lekkernij naar binnen. Ondertussen zachte geluidjes makend. Ik negeer het nu.
Dit hoort tenslotte bij haar.