Onvergetelijk Leven: Daar heb je hem weer met zijn bloemen…

Vandaag de eerste dag na het weekend.
Ik heb mij er al 2 dagen op verheugd want zaterdag kocht ik bij Ikea een pak grote witte servetten.
Vandaag zal dit mijn creatieve actie worden op de dagbesteding. Thema: Voorjaar.
Het maken van een (pioen)roos is helemaal mijn ding.
Als kind leerde ik dit van mijn nicht uit Rotterdam.
Zij maakte een roos uit een papieren zakdoekje.
Tegenwoordig gebruik ik deze handvaardigheid om zowel de deelnemers maar vooral mijzelf te plezieren.

Als ik tijdens de koffie aan kom lopen met een groot wit servet en een whiteboardmarker voel ik de mensen denken.
“Pfff… Daar heb je hem weer…”. Maar dit is volgens mij meer mijn eigen gedachte en die van mijn collega’s.
De deelnemers zelf reageren. Of niet. Sommige aarzelend… ‘Oh ja, die heb ik al eens gemaakt…’, anderen zijn resoluut.
‘Ik ga niet knutselen (pijn in mijn handen)’.
Maar altijd is er wel iemand die geïnteresseerd is. Dit keer Janet. Ik ga naast haar zitten en doe haar voor wat ik zo’n beetje verwacht.
Als Janet de stift overneemt en mijn idee kopieert, verdwijn ik weer om te rapporteren.
Zo nu en dan werp ik mijn blik op Janet, op de groep en ik houd het pleintje in de gaten. “Verdwijnen er geen deelnemers?”.
Ik zit midden in een dossier als meneer Jan naar mij toekomt. Uiterst vriendelijk maar verward komt hij naast me zitten.
Hoogstwaarschijnlijk weet ik zijn vraag al maar ik richt mijn volle aandacht op hem.
‘Euh, sorry dat ik stoor maar ik ben een beetje dom geweest.
Vanochtend ben ik van huis gegaan zonder aan mijn vrouw en kinderen te vertellen waar ik ben.’
Ik knik en wacht even af.
‘Nu weet ik niet hoe ik thuis kom. Stom hè’.
Ik leg mijn hand op zijn arm en antwoord: ‘Dat voelt naar hè’. Jan lacht onzeker en beaamt mijn vraag volledig.
‘Nou zeker. Dom hè?’.
Ik kijk de man aan en stel hem gerust. ‘Je vrouw weet dat je hier bent en wij brengen je straks weer naar huis. Het komt goed.’.
De man lacht, staat op en ik zie opluchting. Voor dit moment zeker. Grote kans dat hij binnen een kwartier dezelfde vraag stelt…
Ik duik weer in het dossier, waar was ik gebleven? Rechts van mij zie ik een stift liggen, naast het servet. De aandacht van Janet is even op een andere plek…
Zo kabbelt de dag aan ons voorbij. Rustig vaarwater met zo nu en dan een storm.
Tegen 4 uur rijden de auto’s en taxibusjes af en aan. De deelnemers gaan weer naar huis. Ook Jan heeft een plaatsje in een voertuig gevonden. Hij kijkt blij.
Janet zit keurig te wachten in het zonnetje. Ze heeft 2 bloemen in haar hand. Gemaakt van een groot wit servet. Elk een eigen kleur.
Ze is blij en trots. Zo trots dat ze niet vergat om deze mee naar huis te nemen. Daar doen we het voor.
Janet had vandaag even de volledige aandacht. Morgen weer een ander.
Zal ik dan weer servetten meenemen?