Gisteren een lange werkdag gehad. Moe maar voldaan kwam ik thuis. Net op tijd voor het eten.
Gezellig. Ieder zijn verhaal. Diana was die dag vrij geweest en had o.a. de badkamer onder handen genomen.
Vrij gedetailleerd hoorde ik hoe de werkzaamheden waren verlopen. De voegen waren weer wit.
"Pff, wat een werk! We moeten toch maar naar die grotere badkamertegels gaan kijken hoor!"
Ik liet e.e.a. langs me heen gaan. Ik zag het volgende project al weer op de planning staan.
Vrij vroeg in de avond kroop ik naar boven om mijn inmiddels erg vermoeide lichaam te rusten te leggen.
Ik loop de badkamer in en kijk goedkeurend in het rond. Het ziet er inderdaad erg mooi uit. De voegen zijn ook erg wit geworden.
Ik open de deur van de badkamerkast en grijp mis. Mijn tandenborstel ligt niet op de vaste plek…
Nu wil het geval dat ik een zeurpiet ben op het gebied van tanden -borstel en pasta. Ik heb mijn eigen plekje.
De kinderen vergeten altijd de dop op de tandpasta te doen en de borstels van mijn huisgenoten liggen door elkaar.
Nee, op dit gebied ben ik voorzien van enige mate van smetvrees.
Mijn tandenborstel vind ik op de wastafel…. Hoe? Waarom? Wie?... Verschillende vragen dwalen door mijn hoofd.
Ik ben echter te moe om antwoorden te verzinnen. Ik spoel de borstel goed af onder de kraan, pak mijn privepasta en
begin mijn tanden te borstelen. "Voelt het nu anders of beeld ik mij dit in…?"
Ik lig in bed en lees nog even. Als Diana even later arriveerd vraag ik terloops of zij weet waarom mijn tandenborstel
op de wastafel lag.
Ik zie haar enigszins kleuren als zij zegt: "Oh, ik heb een nieuwe voor je gekocht. Met die ouwe van je heb ik de voegen van de tegels schoongemaakt…!!!"
Ik dreig flauw te vallen maar weet er nog een ding uit te brengen.
"I'm not amused!"
