Bijna Dood Ervaring?

Mist!

Plotseling bevind ik mij op de oprit van de A1. Apeldoorn-Zuid.

Het is schemerig. Miezerig. Herfst!

Plezierig voelt het op een of andere manier allerminst.

Een vreemde waas hangt er om mijn gedachten.

Voor mij rijdt er een auto met zo’n hoge aanhanger. Paarden?

Mijn voorganger heeft moeite met snelheid maken en ik moet gas terugnemen.

Achter mij komt er een Audi aanrijden.

Ik schiet naar links...
Met een snelheid die beduidend hoger ligt dan die van mij en mijn voorganger.

De bestuurder moet zichtbaar snelheid verminderen en blijft een paar tellen aan mijn bumper hangen.

De waas in en rond mijn hoofd wordt stroperiger. Een voorgevoel.
Flarden mist komen er zo nu en dan voorbij.

Te langzaam naderen we de invoegstrook en zodra de eerste witte blokken zich aandienen, maakt de auto achter mij een slinger naar links.

Blijkbaar is niets mannelijks mij vreemd want voordat de auto achter mij naast mij zit heb ik mijn richtingaanwijzer naar links aangezet en duik ik voor de Audi.

Ten tweede male zie ik mijn achtervolger snelheid verminderen. Ik geef plankgas om de medeweggebruiker zo min mogelijk te hinderen.

Plotseling is daar de dikke mist. Er gebeurt van alles tegelijk.
Mist. Geur. Stilte. Als in een slow motion, neen, langzamer..., speelt zich van alles af.
Ik zie rommel op de rijstroken. Planken of zo.

Autowrakken

Ik wil mijn gas loslaten maar om de klever achter mij niet te hinderen, blijf ik op snelheid. Mist!

Rechts van mij rijdt de auto met aanhanger.
De mist wordt heviger. Het geluid  van de stilte is afgrijselijk!

Zelfs gedempt door de waas in mijn hoofd is het onhoudbaar.

Plotseling rijd ik de mistbank uit en krijg ik een moment zicht op de wereld voor mij.

Teveel informatie om te verwerken.
Zie ik rook uit autowrakken komen? Ruik ik bloed? Paniek?

Ik moet reageren maar rechts van mij….
En achter mij… en mist… en Boomstammen!

Voor mij zag ik in een flits enkele boomstammen liggen. Eiken? Populieren?

Ik weet het niet! Het waren oude bomen geweest! Doorsnede zo’n 60 cm.

Stroperige mist.

De mist in mijn hoofd wordt dikker. Het kleeft aan mijn slapen.
De stilte zwelt aan en de film staat inmiddels bijna stil…

Beslis. Nu!

Rechts van mij auto, aanhanger. Geen rechts.

Remmen… Nee! Dat kan niet! De Audi!

Ik proef rook. Ik hoor bloed. Ik voel paniek! De smaak van een Bijna Dood Ervaring. Ik beslis.

Gas! GAS! GAAAS! Ik moet er over heen! Lanceren. Gewoon een sprongetje en er over heen!

Een beslissing in 1 á 2 seconden. De scheidslijn tussen leven en dood.

Mijn Skoda brult! Recht van mij… Achter mij…

Ik…

Alsof het echt was...

Ik word wakker. In mijn bed. Droom. Nooit droom ik.
Althans, niet dat ik mij ’s ochtends kan herinneren.

Er zijn mensen die je iets kunnen uitleggen over dromen.
Een diepere betekenis.

Ja, je kunt uren bomen over dromen.
Ik kon slechts enkele seconden dromen over bomen.

Om nooit te vergeten. Die smaak. Die geur. Dat gevoel…

Alsof het echt was…

Ik had wat moeite met haar te verstaan...

Ik neem je mee naar een dag tijdens mijn vrijwilligerswerk in het plaatselijke hospice.


Er hing die dag een vreemde stemming in het hospice.
De bewoonster uit kamer 1 had uiteindelijk te horen gekregen dat haar ondraaglijk geestelijk lijden voldoende was om haar uit haar lijden te verlossen. De slechte verstaanbaarheid van haar woorden, uit de door een tumor aangetaste mond, was voor haar uiteindelijk een reden om te stoppen.

Een vreemde stemming.
De vrijwilligers uit de C-dienst hadden het verzoek gekregen om een half uur eerder af te lossen zodat het tijdens haar moment rustig zou zijn in het huis.
Het aantal naasten van de bewoonster had zich beperkt tot de zus en haar zoon.
Zij wilden het niet te emotioneel maken en ze waren zichtbaar opgelucht dat er gehoor was gegeven aan deze wens.

Muziek.
Tussen het verzorgen van drinken nam ik zo nu en dan de tijd om kort de bewoonster te bezoeken. We hadden elkaar de afgelopen weken leren kennen en als ik binnen kwam noemde ze mij steevast "Hilbert van der Duim".
Ja, ze had het gevoel voor humor niet verloren.
Zo ook op haar laatste dag. Ze lag op bed met een glimlach van oor tot oor.
Ik legde mijn hand even op die van haar. Haar vrije hand omvatte de mijne.
We zaten zo enkele ogenblikken. "Welke muziek neem je mee Alice?"
Als muziekliefhebber ben ik daar nu eenmaal in geïnteresseerd...
Ze begon haar top drie te noemen.
Twee Nederlandstalige nummers (die ik graag bij haar wil laten) en één Engelstalig nummer.

Om nooit te vergeten.
Het klonk zó grappig uit haar mond en ik moest ongewild denken aan mijn jeugd.
Als kind hadden we altijd heel veel plezier als we spraken alsof we een hazenlip hadden.
Maar nu hoefde ik niet te lachen en baalde ik dat ik haar moest vragen om het nog eens te herhalen.
Ze herhaalde het en gelukkig verstond ik dit keer wat ze zei.
"Procol Harum - A whiter shade of pale".

Ik gaf haar muzikale keuze voor het leven even de tijd om bij me binnen te komen.
Wow! Wat mooi... Rond elf uur arriveerde de dokter. Hij straalde rust uit.
Ik stelde mij voor als vrijwilliger en in een poging de man te ondersteunen meldde ik dat ik de mevrouw nog niet eerder zo gelukkig had gezien als vandaag.
De man liep door naar haar kamer en al voordat de deur dicht was hoorde ik de vraag stellen was: "Weet u het zeker mevrouw?"
Er volgde een lang gesprek 'achter de deur'.

Morituri te Salutant!
Op het moment dat ik werd afgelost worstelde ik weer met het eeuwige dilemma. Afscheid nemen. Op zich geen moeite mee.
Maar hoe geef je uiting aan de uitdrukkelijke wens van de familie om het luchtig te houden?
Voor deze vrouw besloot ik toch iets meer te doen dan gewoon weggaan.
Ik klopte op de deur en overzag het tafereeltje.
Aan beide zijden van het bed zaten haar naasten.
Ze streelden zachtjes de handen van Alice.
Ik stapte op hen toe, legde mijn hand op haar hand en zei niets.
Haar vrije hand omvatte de mijne en ze keek mij ernstig aan.
Ik knikte naar links. Ik knikte naar rechts.
Ik knikte naar Alice en draaide mij om.

Vrede.