Het is best vroeg als ik het Gastenhuis via de keukendeur betreed.
Inmiddels voor mij al een vertrouwd terrein.
Het is nog rustig en ik heb alle tijd om de boel op te starten.
Mijn gedachten gaan even terug naar mijn eerste uitje met de collega’s.
Bowlen in ‘de Korf’! Goh, wat een gezellige avond was dat.
Een unieke kans om elkaar beter te leren kennen!
Eén voor een passeren de collega’s in gedachten de revue.
Strikes en spares… Bittergarnituurtje…
Gelach om de schoenen. Drankje... en pesten als een bal in de goot beland.
Ik sluit een moment de ogen…
Ik zie mijzelf een strike gooien. Ik draai me triomfantelijk om en zwaai met mijn armen.
Er wordt gejuicht! Plotseling heb ik een microfoon in mijn handen. Ik zing en voor mijn ogen vallen enkele personen flauw.
Intussen worden er vanuit het publiek dingen gegooid. Slipjes!
Het atletische lichaam probeert zich ‘smooth’ te buigen om dankbaar een broekje op te rapen.
De riem knelt rond mijn gezellige buikje en mijn ogen worden groot als ik een vers geworpen kleinood betast. Het blijkt geen slipje maar een Up & Go!!
Het wordt zwart voor mijn ogen en ik kom pas weer bij als ik hoor roepen; “Hallo! Hallo!”.
Ik open mij ogen en ik sta in de huiskamer.
Er klinkt een herhaald “Hallo!!”
De realiteit. Werk aan de winkel!
Bewoners hebben hulp en aandacht nodig.
Samen aan de slag. Met al die gezellige collega’s.
