Bijna 10 jaar geleden sloot ik ongewenst een langere periode van donorschap af bij de bloedbank.
Ik was plasma donor en deed dit met veel plezier totdat ik een brief thuis kreeg.
De standaard test had een dubieuze uitkomst en ik mocht de eerste 2 jaar geen bloed meer geven...
That's it!
Een licht gevoel van afgewezen worden maakte zich van mij meester.
Ik, trouw vrijwillig donor, werd afgewezen middels een brief. ... dubieuze uitkomst...
Enfin, een ervaring rijker, en een illusie armer, bleef ik 2 jaar wachten op de nieuwe uitnodiging.
Ik heb uiteindelijk 9 jaar naar de brievenbus zitten staren.
Inmiddels is de bloedbank van naam veranderd. Sanquin. Mooie naam.
Heeft alles met bloed te maken.
Onlangs heb ik een brief geschreven met de vraag of ik 'weer mocht'.
Gisteren was het dan eindelijk zo ver. Het was toevallig een bloedhete dag. Tropische temperaturen.
Blij meldde ik mij bij de receptie en na het invullen van de vragenlijst
werden er door een medewerker nog wat vragen gesteld en vervolgens deed een arts nog wat standaard onderzoekjes waarvan de uitslag hoopvol was.
115/85 en 10.1.
Voorwaar een mooie score.
Even later mocht ik plaats nemen op de stoel. Een dame koppelde mij aan de apparatuur en slaakte een kreetje over mijn mooie aders.
Echter, het moment dat zij mijn mooie ader penetreerde leek het wel of de naald er aan de onderkant van mijn arm uit kwam.
De dame had dit nog niet door en keek verbaasd naar het slangetje dat heel erg langzaam rood kleurde...
Op het moment dat ze begon te poeren in mijn arm gaf ik haar toch maar even een hint. "Het is een beetje gevoelig..."
Ze riep hulp in en de afgifte werd stopgezet. Ik hield tijdens het administratief afhandelen van de afgifte en het klaarzetten van de nieuwe zak het gaatje in mijn arm zorgvuldig dicht.
De zuster kwam even later terug en was kennelijk vergeten dat ik de band nog om mijn biceps had.
Ze tilde het gaasje op en haar vingers en mijn onderarm kleurden al snel rood. Ook haar gezicht kleurde rood maar dat lag ergens anders aan.
Ik pakte snel het gaasje terug en plaatste het weer terug terwijl ik haar sommeerde om de handen te wassen.
Ik protesteerde toen ik hoorde dat een ander mij, volgens protocol, een tweede keer moest prikken.
Mijns inziens is het beter voor haar om het gelijk weer een keer te proberen... Toch?
Maar goed, een andere prikte mij in mijn ongeschonden arm en na een paar minuten was het zakje vol waarop "mijn" zuster ten tweede male aan het afkoppelen begon. De o zo belangrijke administratie. Ze pakte de buisjes en het zakje en ze draaide zich om....
Snel probeerde ik haar te waarschuwen.. "PAS OP!!"...
Ik zat gelijk rechtop, mijn arm werd meegetrokken.
Een meter verder remde "mijn" prinses af, begon zich om te draaien terwijl ik mijn zin af maakte...
"... ik ben nog niet afgekoppeld..."
Terwijl ik haar beloofde om dit onder ons te houden hebben we er hartelijk om gelachen...
