Opa in de bocht

Mijn schoonvader is de laatste tijd een beetje in de war.
Hij heeft volgens mij PDD-NOS of ADSL.
Mijn vrouw ontkent dit en zegt hoofdschuddend; "Hij wordt gewoon een beetje ouder…"
Ik praat zo nu en dan met schoonpa.
Hij vertelt over zijn avonturen tijdens zijn wekelijks terugkerende dagjes op de activiteitenbegeleiding.
Hij zoekt vaak naar woorden maar weet altijd de kern te raken. Soms is er verdriet.
Vaak lachen we enorm over zo'n gebeurtenis.
Hij heeft gelukkig zijn gevoel voor humor niet verloren.
Soms vang ik flarden op van het gesprek tussen mijn vrouw en haar moeder.
Het gaat over 'sociaal isolement', 'afasie', 'alzheimer' en 'dementie'. Labeltjes.
Opa hoort het niet, denk ik.
Dat hij soms de weg kwijt is liet hij onlangs merken.
Ik was al een poosje met hem in gesprek.
Plotseling vroeg hij; "Waar werkt u?"
Ik viel een moment stil en probeerde tactisch te antwoorden.
"Euh, ik werk bij de ING…"; antwoord ik aarzelend.
Opa antwoord; "Oh, daar werkt mijn schoonzoon ook…"
We hebben hier achteraf allen smakelijk om gelachen.

Het is feest. We zitten thuis met zijn allen aan tafel. Onze zoon is jarig en er zijn vrienden en vriendinnen, patat én Opa!
Opa eet en luistert.
De jonge mensen maken tijdens het eten wat vieze opmerkingen en een aanwezige vriendin trekt een vies gezicht roept vrij hard; "Hou op. Ik zit te eten!"
Opa aanschouwt. De vieze opmerkingen gaan nog even door en het meisje herhaalt haar opmerking; "Ik wil eten!"
Opa ontgaat de essentie maar reageert alert.
"Ga eten dan!"

Een zaterdagochtend in maart.

Ik sta in de keuken en maak een snel ontbijtje klaar voor onderweg.
Zo direct eerst lekker wandelen met de hond.
Tijdens het smeren van mijn cracker luister ik naar de geluiden van boven.
Meidengeluiden. Gisteren is mijn dochter gearriveerd om het weekend in het ouderlijk huis door te brengen.
We zijn inmiddels wel een beetje gewend aan haar afwezigheid sinds zij vertelde dat ze ging studeren in Tilburg.
Pff! Dat was wel even wennen hoor. Voor haarzelf natuurlijk maar ook voor ons.
Met name mijn vrouw heeft er moeite mee gehad om het huis te delen met enkel mannen.
Vader en zoon praten immers op een geheel ander niveau dan de moeder!
Vanochtend luister ik vanuit de keuken en geniet van het harde praten van dochterlief.
Het is duidelijk merkbaar dat ze gewend is aan debatteren in het studentenhuis.
Tussendoor hoor ik de vrolijke stem van mijn vrouw.
Zij geniet hoorbaar van de aanwezigheid en het hindert haar niet dat ze de badkamer moet delen.
Een zaterdag in maart. Een speciale dag. Een beetje door de lente en een beetje door mijn dochter.
Even weer een moment als vanouds.
Gewoon genieten.

Zo fucking trots op mijn zoon...

Het feestje bij mijn jarige broer is al een poos in volle gang als plotseling mijn zoon verschijnt.
Hij moest laat werken maar kon zich gelukkig al snel daarna in het feestgedruis vervoegen.
Een vreemd gevoel maakt zich van mij meester als hij binnenstapt en zijn arm heft bij wijze van groet.
Hij straalt en ik voel mij trots.
Als hij even later de aanwezige ouderen persoonlijk heeft gegroet, verdwijnt hij naar de tuin.
Mijn zoon voelt zich zichtbaar thuis hier tussen zijn 'matties'. Leuk om te zien.
Binnen is het redelijk mogelijk om te praten. Buiten is het anders.
Er klinkt stevige muziek maar er komen ook YouTube-achtige geluiden uit de aangesloten smartphones op de geluidsinstallatie.
Na een poosje loop ik naar buiten om afscheid te nemen en laat de sfeer even tot mij komen.
Een aantal van de jongeren kent mij en ik krijg diverse opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd.
Voor mij een bewijs dat ik als oudere niet helemaal voor gek word gesleten.
Ik praat een poosje en geniet en zoek tussendoor mijn bloedverwant. Waar zit ie?
Mijn ogen priemen in het donker en plotseling zie ik hem, innig verstrengeld met dát meisje waar al over gespeculeerd werd.
Ik zie zijn achterhoofd en haar gezicht verdwijnt daar achter. Snel zoek ik naar het geldende jargon.
Tongworstelen.
Mijn hoofd draait weg om dit intieme moment niet te verstoren. Kopkluiven.
Dubbel. Ik lach en zie ik een beetje mijzelf terug.
Aan de andere kant zie ik daar mijn zoontje zitten.
Vreemd!
Onderweg naar huis bespreek ik de avond door met mijn vrouw. Ook het 'minnekoos' moment van onze zoon.
Plagend zeg ik: "Goh, onze zoon heeft verkering...". Mijn vrouw kijkt mij meewarig aan en antwoordt: "Nee, die tijd is geweest. Het is nu normaal om zomaar te zoenen met een meisje."
Ik weet dat ze gelijk heeft.
"Als ik in mijn jeugd een meisje innig zoende wist ik dat dat meer betekende dan een kus, toch?"; antwoordde ik terwijl ik een blik werp op mijn vrouw.
Ik merk niet dat ze zwijgt en vervolg; "Ze hebben nu hele ander maatstaven om te laten zien dat je meer voor elkaar voelt dan alleen een kusje. Lijkt mij moeilijk."
In gedachten zie ik hem weer zitten in de tuin. Mijn onomkeerbaar groeiende zoon.
Flarden van een tekst schieten door mij heen; ‘I’m so proud to be your father’.

Beatrix Oeuvreprijs

Een dag te laat bereikt mij het collectieve ‘wij gevoel’.
Ik ben in Zwitserland en geniet hier van een welverdiende skivakantie.
Het nieuws wat doorgaans tot mij komt is helemaal niets óf via internet.
De krant koop ik echter al jaren niet meer aangezien deze tegenwoordig louter oud nieuws bevat.

Voor deze keer maak ik een uitzondering. Er wordt een krant gekocht en deze kopt:
Hartverscheurend.
Toegegeven. Ditmaal zit de krant er niet ver naast. Hartverscheurend inderdaad.
Een collectieve rouwperiode is aangebroken. Iedereen leeft mee.
In een tijd dat het koningshuis kunstmatig in slaap wordt gehouden.
Overbodig gedoe vinden de onderdanen. Zó vorige eeuw!

Ik persoonlijk hoop dat zij ten tijde van crises, hét moment dat we allen weer naar de driekleur verlangen, gezond uit de comateuze toestand komt.
De tijd dat we weer trots zijn op Oranje.
Nu zijn er andere zorgen. In een tijd dat de familie een persoonlijk drama doormaakt.
De Koningin weent. Ook nu weer blijft ze in haar rol. Hoe lukt haar dat?

Tien jaar geleden Claus dood. Ze heeft Apeldoorn meegemaakt. Ik heb haar zelfs even zien versnellen op de Dam. Altijd was het de Koningin. Nooit Beatrix.
Nu is daar het moment dat iedere moeder doet ineen krimpen. Je kind verliezen. Onverenigbaar met het leven. Een moeder maakt het momenteel door in Innsbruck.
De media zit er boven op. Schande? Vergeet niet dat wij de media zijn. Jij en ik!
Ik heb mij ondertussen schuldig gemaakt aan voyeurisme.
Mij verlekkerd aan het persoonlijk leed van anderen.

Hartverscheurend!

Wederom moet de moeder in de Koningin afhaken. Een verscheurde vorstin is wat wij zien. Een schreiende moeder van Nederland. Ze blijft in haar rol.
Zelfs in de tijd dat zij Beatrix zou mogen zijn. Dat Beatrix moeder zou willen zijn.
Zij blijft Majesteit. Zoals altijd. Ik heb nog geen acterend talent gezien in Nederland die zich zo heeft ingeleefd in haar rol.

Als geen ander verdient zij de oeuvreprijs. Voor de prestaties in haar hele leven. Iets waar heel Nederland trots op zou moeten zijn.
Niet alleen op dit moment. Nee, ook in tijden van onderdrukking en op momenten zoals nu. Welvaart. Voor de monarchie gaat de start van dit millennium de boeken in als een diep dal. Voor de familie gaat 2012 de geschiedenis in als het drama. Een drama waarin Beatrix moeder mag zijn zelfs al is zij Koningin.

Steensma... Bob Steensma!

Onze Bob.

Dit artikel vindt zijn oorsprong in een vriendschappelijke relatie die ome Bob ooit kende.
'Zijn naam werd in zijn studietijd in verband gebracht met onze kroonprinses'; aldus Wikipedia.
De geschiedenis is tot op heden geschreven en anders bepaald.

Daar mag ik niet over praten.
Onze huidige vorstin huwde Klaus-Georg Wilhelm Otto Friedrich Gerd von Amsberg.
Beter bekend als Prins Claus.
Op verjaardagen en partijen krijg ik ongevraagd alle informatie die ik niet wil weten.
"Daar mag ik niet over praten!"; hoor ik dikwijls echoën.
Ik ben niet zo geïnteresseerd in geheimen maar soms dan ontkom ik er niet aan.

30 april 2012.
Zo loop ik al maanden rond met de waarheid rond de afgeblazen activiteiten op het Museumplein in Amsterdam op Koninginnedag.
Het jaarlijkse 538-event. Er werd maar over gediscussieerd.
Het blijkt onnodige verspilling van energie te zijn geweest.
Ons Museumplein is ergens anders voor nodig op 30 april 2012.
Hadden ze naar mij gekomen? Dan had ik dit kunnen melden.
Maar niemand vraagt het en ik? Ik mag er niet over praten.

Eberhard van der Laan.
Goed, ik wist dus al dat het 538-event niet door zou gaan. Maar wat de reden is? Weet u het? Te druk?
Teveel aanloop naar het centrum? Plausibele verklaring van meneer Eberhard van der Laan.
Koninginnedag is immers bedoeld voor andere activiteiten? Vrijmarkt en al die blije gezichten.
Primair dus voor Koningshuis-events. Voor onze Koningin of Koning…
Wat de reden is weten slechts een handvol mensen én de familie van Oranje.
Onze burgemeester, de directeur van radio 538 Jan Willem Brüggenwirth en Bob.

De kleur van mijn bloed.
Nu is het grappige dat ik afgelopen week een familiefeestje had. En wie gaf er plotseling acte de présence? Ome Bob!
De spanning was voelbaar. Bob had rode wangetjes en hij probeerde zenuwachtig onzichtbaar te zijn.
Dit was niet onze ome Bob. Zoals gewoonlijk liet ik hem een beetje links liggen.
Hij was per slot van rekening de oorzaak van de kleur van mijn bloed. Het had zo mooi blauw kunnen zijn. Had!

Dit jaar gaat het gebeuren.
Ik negeerde hem een beetje en schonk mijzelf een glas in. Ongewild kreeg ik flarden van het gesprek te horen.
“Ik sprak met Beatrix…”. “2012…”. “Dit jaar gaat het gebeuren”. “Het gaat drukker worden dan ooit op het Museumplein…”.
Ik spitste mijn oren. Hoorde ik het nu goed? Sssttt. En ome Bob vervolgde…; “…maar daar mag ik niet over praten…”

Twee zonen en hun pa...

"Januari 2012 kwamen twee zonen hun vader 'afleveren' bij het Hospice.
Ik had dienst en aan mij de taak om hen te begeleiden op deze moeilijke dag.
Het bleek al gauw dat het niet alleen voor de gasten moeilijk was maar
ook ik kreeg een flinke spiegel gepresenteerd.
Een spiegel naar het verleden.
Ik verwoordde het als volgt."


Mocht ik mijn pa maar naar het hospice brengen
Zoals die twee op zijn 70-ste jaar.
ik zou zijn oude ribben voelen
en streelde zijn asgrijze haar.

Zoals die twee, de entree met hun pa
Die onzekere vinger op de bel
De handen vullen vaders kasten
Het gevoel zegt; "Wil ik dit wel?"

Irritaties overwinnen even de liefde
De vrijwilliger grijpt kort in
koffie, thee, een paar woorden
rust in het gezin.

Ik bracht mijn vader al eerder weg
Eenenvijftig en nog jong van geest...
Wat als hij 30 jaar langer had geleefd
hoe zou dat zijn geweest?

Had ik 'het onbegrip' begrepen
tussen zonen en hun pa?
Of zou ik alle liefde geven van
de jaren dat ik zonder hem sta?...

Al wat rest is genieten, van
een spiegel naar mijn verlies
in 1 dienst 30 jaar verwerken
ook dankzij het Almere Hospice.


"Vandaag is de vader overleden. Hij heeft niet gewacht op mijn volgende dienst.
Ik hoop dat mijn bijdrage hen heeft kunnen helpen bij het verwerken.
Hun bijdrage hielp mij wel."

De weg naar een nieuw begin...

Huilend vond ik mijzelf op het mos.
Plotseling zag ik mij geconfronteerd met een onnoemelijk hoge berg.
Zo één met beekjes en ontoegankelijke bossen tot aan de boomgrens.
Als ik goed in de hoogte tuurde ontwaarde ik rook uit de top.
"Oh nee hè? Een vulkaan!"
De moed zakte mij in de schoenen. Huilend vond ik mijzelf even later terug, liggend op het mos.
Het veilige mos. Althans, de plek die voor mij altijd veiligheid en geborgenheid had betekend.

"Ik wou dat ik dood was..."
Dat gevoel aan deze kant van de berg was verdwenen. Eigenlijk heel langzaam.
Gek dat ik niet eerder had kunnen ingrijpen. Misschien had ik nog iets kunnen redden?
Mijn leven was zo mooi. Zo fijn. We hadden het goed. Een leven om oud mee te worden. Totdat...
Nu was het te laat. Terugkeer onmogelijk. Ik moest aan de andere kant van de berg zien te komen.
Maar hoe?
"Ik wou dat ik dood was..."

Er is geen toekomst.
Na een nacht met huilen en schreeuwen begon ik de klim.
Ik zag in het begin niets door mijn gezwollen ogen.
Als een dwaze liep ik recht door de struiken en de takken zwiepten zo nu en dan pijnlijk langs mijn huid.
Ik leerde hiervan. Ik probeerde van uur tot uur te plannen.
Ook leerde ik om vooraf na te denken hoe ik een volgend moment zou overbruggen.
Hoe ik aan eten zou kunnen komen bijvoorbeeld.
Denken aan het verleden en aan de verre toekomst was er even niet bij.
Eén toekomstperspectief hield mij op de been. De overzijde!

De weg naar mijzelf.
Langzaam aan vorderde ik. De dingen die vroeger belangrijk waren vergat ik.
Make-up deed even niet ter zake. Mijn ondergoed en mijn lichaam waste ik in de bergbeekjes.
Mijn overdadige kleding had ik al eerder aan een treurige wilg gehangen.
Steeds meer begon ik mijzelf te worden.
Geheel alleen was ik de grootste uitdaging van mijn leven aangegaan
en als die dagen had ik de moeilijkste hindernissen in mijn eentje geflikt!
Ik voelde mij sterker dan ooit. Mooier dan ooit.
Wat was die onbegaanbare berghelling eigenlijk mooi!

Ik brak... Maar herstelde.
Dankzij de opgedane ervaring durfde ik de laatste etappe beter aan.
Hoezo kale berghellingen. Hoezo vulkaan!
Ik deed het gewoon.
Soms klom ik 10 meter en pletterde ik met een noodgang weer 3 meter naar beneden.
Mijn wonden moesten door de wind herstellen. Ik brak maar herstelde.
Ik durfde zelfs om te kijken naar het leven dat mij altijd warmte gaf.
Die mooie vertrouwde plek. Die plek die mij verstootte.

Alles voor niets?
Ik klom en klom en sliep in de buitenlucht.
Geheel overgeleverd aan de natuur vond ik mijn oorsprong.
En dan, na deze eindeloze beproeving kwam ik aan de top.
Ik zeeg huilend neer op het mos en rook er aan.
Ik merkte dat de smaak van vreugdetranen gelijk was als de tranen van verdriet.
De lucht van het mos boven op de berg rook hetzelfde als het mos in het dal.
Er was eigenlijk bijzonder weinig verschil. De zon was hetzelfde, de natuur, de lucht...
Ik schrok. Was nu alles voor niets geweest? Huilend viel ik in slaap.

Geen haat meer.
Na een poosje werd ik gewekt door de vogels.
Langzaam besefte ik waar ik was en keek om mij heen, genoot van het uitzicht en dacht na.
Geheel vrij kon ik nu denken over het verleden, de verandering, de pijn en de klim.
Het verleden van ons samen, de pijn ieder voor zich, de verandering en mijn eenzame weg.
Zonder haat en negatieve gedachten keek ik terug. De klim had mij veranderd.

Ik zag er niet uit!
Wat eerst onmogelijk had geleken was nu de weg gebleken naar kracht.
Naar mijn eigen ik.
Er was zoveel te leren op weg naar het onmogelijke.
Ik had het geflikt! Het leven is mooi.
Fluitend wandelde ik de berg af. De zon kietelde ondertussen mijn make-up loze gezicht.
De herstellende wonden begonnen te jeuken.
In mijn gescheurde trui voelde ik iets vrij bungelen. Ik zag er niet uit!
Maar ik voelde mij als herboren!

Theater Beursplein

“In shock, I reached for my ING badge”

Last month, I'd arranged to meet friends for our regular night on the town, and this time we'd decided to paint Amsterdam red.
Since I'd arrived a little early, I decided to get off the tram a stop early and walk from the Dam to the train station.
But all of a sudden, I found myself confronted with the occupation of the Beursplein.

For or against “Occupy Beursplein”?
The square was a hive of activity, so I stopped and observed for a while.
“Where do I stand?
Am I for or against this movement?” I pondered.
Deep in thought, I ran through the pros and cons.
How had it all started? With a protest against the financial establishment...
Well, we haven't always been totally upfront with Joe Public have we?
So they have the right to protest. Don't they?
However, according to media reports, the movement now mainly consisted of tramps, homeless people and other such riff-raff!

DeLaMar or Carré
I enjoyed watching this free show for a while.
A performance you'd usually pay a lot of money to see in one of Amsterdam's fine theatres, DeLaMar or Koninklijke Carré.
I came to the conclusion that I could appreciate the movement, as long as they kept things decent.
Suddenly, a large sign grabbed my attention.
"BANKERS ARE WANKERS!"
I was brought back down to earth with a bump and my hand automatically flew to the place where my ING badge always hangs.

Disappointed
Somewhat disappointed, I continued further on my way to Amsterdam Central, with those three hurtful words still running through my head.
I turned back around and surveyed the performance.

Occupy Amsterdam 2011.

“Disgraceful! This shouldn't be allowed!”