Begrafonie

Men kijkt naar mij, ik zie het niet.
Men praat tegen mij, ik hoor het niet.
Men wast mij, ik geneer mij niet.
Men aait mij, maar ik voel het niet.
Men huilt om mij, het doet mij niets.
Men draagt mij, licht ben ik niet.
Men gooit met zand, ik protesteer niet.
Oom Hein neemt afscheid, ik merk het niet.
Men sluit de kist, ik claustrofo niet.
Koffie met cake, lust ik niet!
Bang in het donker? Nu even niet.

Uit!

De vlieger...

“Lieve André,

Wat een fijne brief was dat zeg. En aan zo’n mooie vlieger! Heb je die zelf gemaakt?
Vroeger toen jij nog zo een klein kereltje was kon je al zo lekker knutselen. Totdat je begon te zingen.
Het heeft zeker wel lang geduurd hè, voordat de vlieger mij bereikte. Ja, het is ook erg ver naar de hemel.
Je vraagt hoe het met mij gaat? Nu, wel aardig. Er is weinig te doen. Slechts zitten op mijn, wat jullie noemen, WOLKJE. Nou, een wolkje is anders hoor! Het is hier zo overbegeest dat de wolkjes al eeuwen geleden zijn uitverkocht. Het is dus alleen een beetje rondzwerven en denken. Ja, slechts met denken kun je de tijd verdrijven. En natuurlijk met het terugkijken op aarde. Maar ja, wat wil je als geest hè. Ik kan niet eten, niet lopen, eigenlijk kan ik niets. Mijn mond, armen en benen hebben jullie beneden met de rest van mijn lichaam begraven. Ik heb niets mee kunnen nemen, behalve mijn geest. Ik kan je zeggen dat ik sinds ik dood ben wel een stuk intelligenter geworden ben hoor. Mijn geest is een stuk rijker geworden. Jammer dat dat niet eerder gebeurd is, ik had je zoveel extras mee kunnen geven. Wellicht waren je liedjes dan ook wat beter geweest. Trouwens, drink je nog zoveel als toen? En eet je al wat minder?
Weet je waar wij ons hier vooral mee bezig houden? Met praten en denken. Praten over de wereld beneden. Alle belangrijke datums gedenken wij in stilte. Niets kunnen wij meer meemaken. Neem bijvoorbeeld voetbalkampioenschappen, verkiezingen of Maxima. Triest hè? Verder houden wij ons bezig met het spelen van beschermengel. Alle geesten willen hun familieleden beschermen. Als het onverhoopt mis gaat beneden dan zorgen wij er voor dat de familieleden bij ons in de buurt komen. Ik heb dus een probleem. Niemand wil André Hazes hier hebben.”

Veel liefs van je moeder.

Stukje zeep...

Daar lag ik dan, stukje zeep
Eenzaam op de grond
Ik lag daar nat, de andere keer droog
Gerimpeld heel ongezond.

Zo lag ik dagen in de douche,
Heel stilletjes te treuren.
En als er dan iemand douchen kwam,
Begon ik lekker te geuren.

Pak me op, pak me dan,
probeerde ik telkens weer
Niemand reageerde ooit,
tot op die ene keer.

Het was een mooie stevige meid,
Die bukte zich om mij te ruiken.
Op hetzelfde moment begon een
vent boven op haar te duiken.

Abrupt liet ze me vallen
en zocht zij wanhopig naar steun.
Het geluid van zijn klotsende ballen,
werd overstemd door haar gekreun.

Nog vier keer probeerde zij daarna,
Mij wederom te grijpen.
Maar ik was nu te nat,
Zoals je zult begrijpen.

Ik gleed steeds door haar vingers heen,
Waardoor zij weer moest bukken
Waarna ze mij uit pure geilheid
Tussen de voegen begon te drukken.

Dat is toch de wens van elk stukje zeep,
Om tijdens het mooiste moment in je leven
Te mogen eindigen in een wurgende greep
Waarna je resten aan haar blijven kleven.

Another nightshift...

Zaterdagavond 17 januari 2009 ben ik wezen stappen met mijn maatje in Amsterdam.
Even er tussen uit. Vorkje prikken en gewoon gezellig slenteren en hier en daar een kroegje naar binnen.
Ik was met de trein...

Rond een uur of 11 's avonds zijn we richting CS gelopen alwaar we uit elkaar gingen.
Half twaalf vertrok mijn trein richting Almere Buiten.

Ik zocht een plekje in de trein en ik pakte mijn mobieltje om te kijken of ik nog berichten cq oproepen had gemist.
Warempel 3 gemiste oproepen en 1 smsbericht.
Één van de gemiste oproepen was van Rosanne.

Ik belde haar mobiele nummer en kreeg de voicemail.
Ik verbrak de verbinding en belde naar huis.

Diana nam op. Na een kort wederzijds relaas vertelde ik dat Rosanne mij gebeld had.
"Ja, dat klopt.." antwoordde zij. "Rosanne moet morgen invallen voor een collega...
Om 8 uur moet ze op het werk zijn..."
De trein vertrekt, ik leun achterover en onderbreek Diana's verhaal.
"Ja, is goed. Ik geef haar wel even een slinger..."
"Weet je het zeker? Want je moet Nick ook zo ophalen he?"
Een moment ben ik stil en zonder verder na te denken beantwoord ik haar vraag positief.
Ik neem even later afscheid en ik zet alles even op een rijtje.
De gezellige avond met Bob. Het wandelen door Amsterdam. De Jordaan, Utrechtsestraat. "The old bell" op de hoek.
Leidseplein... En uiteraard de gesprekken. Ik kan er weer een poosje tegen.

Ik neem mijn spontaan gevulde agenda voor de komende nacht nog even door.
Om een uur of 12 komt de trein aan op mijn station.
Als ik dan een beetje door loop, kan ik snel mijn bed in en nog even 2 uurtjes pitten alvorens ik Nick om 3:15 op haal.
Ach, morgen is het zondag. De hele dag de tijd om lekker niets te doen...
Het duurt, eenmaal thuisgekomen, al met al nog een half uur voordat ik mijn hoofd op mijn kussen leg en al snel arriveer ik in dromenland.
01:00 uur word ik gewekt door mijn mobieltje. Rosanne...
"Hoi pap, ben je al thuis?" Ik probeer snel in mijn rol te komen van 'altijd grappige vader'. Het lukt niet erg.
"Euh..., kun je me misschien nu op komen halen? We zijn met ons damesvoetbalteam bij de keepster thuis maar het is hier een complete chaos.
Teveel gedronken en een aantal heeft lopen kotsen... En oh ja, de spits heeft zich opgesloten in het toilet..."
Ik voel de adrenaline inmiddels stromen. Sensatie!
Half verdoofd vraag ik het adres en even later stuur ik de auto de straat in alwaar het een drukte van belang is.
Het leek warempel wel of er een bom was ontploft! De jeugd stond ietwat verdwaasd rond te kijken.
Ik sloot aan achter het rijtje dubbel geparkeerde auto's.
Er liepen vaders rond die, geschrokken of geirriteerd, hun slachtoffers afvoerden.
De keepster die een uur geleden nog de gastvrouw was stond nu beteuterd te kijken met om haar heen de troostende handen en woorden van het team.
Ook Rosanne bevond zich onder hen en had het blijkbaar nog even te druk om haar vader te verwelkomen.
Ik stapte uit en probeerde enig overzicht in de chaos te krijgen. Aangezien dit niet direct lukte hield ik het bij 'gewoon genieten van het moment'.
Onderweg naar huis kreeg ik uiteraard het complete verhaal te horen. Tenminste... Het complete verhaal?
Het leek er op dat Rosanne ook hier en daar de weg kwijt was...
Zou dat door de emoties komen of?...

Het is inmiddels 02:50 als ik gewekt wordt door het bekende geluid op mijn mobieltje.
Met een onhoorbare zucht stap ik mijn bed uit, trek ik wat kleren aan en de deur achter mij dicht.
Het is stil op straat maar hoe dichter ik bij het centrum kom hoe drukker het wordt.
Veel jeugd op de fiets. Wanhopig pogend om de wind te trotseren. Hier en daar lazert er een met fiets en al om...
Tja, het is soms moeilijk om te fietsen...

Nog voordat ik arriveer op de afgesproken plaats komt Nick al aangelopen. Gelukkig...
Onderweg word ik bijgepraat over zijn avond. Hij had genoten.
Er waren collega's van de supermarkt in 'NOXX' geweest.
Om 03:20 uur leg ik ten tweede male mijn hoofd op het kussen neer...

7:10 uur gaat wederom mijn mobiele wekkertje. Tijd om mijn laatste agendapunt af te werken.
Ditmaal is het bestemming Almere Haven alwaar ik om 8:00 uur Rosanne af zet.
In het ochtendgloren rij ik terug naar huis. Eenmaal binnen begin ik te twijfelen. Zal ik?
Toby kwispelt... Ik besluit om de hond te laten voor wat het is en duik mijn bed weer in.
08:20 uur. Mijn nachtrust kan beginnen...