Onthoofding in Almere Haven!

Vandaag zou het gebeuren.
Mijn vrouw had afgesproken met de buurvrouw dat zij haar 2 jachthonden wel mee uit zou nemen tegelijk met onze hond.
Buurvrouw had die van ons al eens mee uitgenomen tijdens een lange werkdag en zo konden wij elkaar mooi helpen nietwaar?
De jachthonden zijn vrij groot en ik schat in dat de zgn. schofthoogte van de honden gelijk is aan de hoogte van de heupen van mijn vrouw.
Behoorlijk aan de maat dus. De honden zijn atletisch, goed opgevoed en zijn gewend om vrijelijk rond te lopen in het buitengebied van Almere Haven.
Mijn vrouw genoot. Best wel lekker met 3 ravottende honden in de herfst.

Plotseling duiken de drie de struiken in. De twee ruiken wat en de derde gaat mee in het avontuur!
Het duurde iets langer dan normaal en mijn vrouw had al enkele malen een signaal gegeven. Niets!
Tot het moment dat de brutaalste de struiken uit komt rennen. Ze heeft iets in de bek!
Mijn vrouw, die nog nooit in haar leven een medeschepsel naar het leven heeft gestaan, begint te roepen! Los!
De hond staat er trots kwispelend bij en laat onmiddellijk los.
"Euh ja, en nu?"; denkt zij. De vogel, een patrijs of zo, ligt daar in het zonnetje en komt bij van de 'bijna dood ervaring'.
Mijn vrouw staat daar met 3 honden, even zoveel kettingen een terminale vogel en 2 handen.
En dan nog het feit dat de honden groot en zwaar zijn!
Nog voor dat ze heeft kunnen bewegen heeft de hond de patrijs al weer in de bek. Wanhopig wordt ze er van.
Gelukkig schiet een vrouw te hulp. Kordaat pakt ze het gevogelte vast terwijl mijn vrouw de keel van de hond vastgrijpt.
Even later is het gelukt en de vrouw werpt de vogel in de bosjes. De honden zitten vast en mijn vrouw begint aan het laatste avontuur.
Met de honden een afstand van zo'n 400 meter overbruggen naar huis. Het gaat moeizaam. De honden trekken en trekken!!
Ineens weet er één uit de halsband te glippen en keert terug naar het plaats delict.
Vrolijk en trots loopt ze voorbij met de romp in haar bek. Kop van lichaam gescheiden.
Wat mijn vrouw ook probeert, de jager luistert niet meer en gaat in een rechte lijn naar huis.

Eenmaal gearriveerd bij de woning staat het huilen haar nader dan het lachen. De honden moeten naar binnen!
Gelukkig komen er wat buren aan lopen.
Ze gniffelen een beetje maar al snel is de jager ontdaan van het corpus en verdwijnt het stoffelijk overschot in een lijkzak.
Terwijl mijn vrouw trillend naar huis loopt, hoort ze nog net de opmerking van een buurman; "Hm, dat wordt dus niet barbecueën, buurvrouw?"

Busverhalen - Bestrating Wilnis!

In de periode 1983 - 1989 was ik werkzaam als buschauffeur bij "Centraal Nederland".
Een bijzondere periode die naast de vele leuke avonturen ook nare momenten kende.
In 2010 besloot ik om de highlights aan het papier toe te vertrouwen.

Deze keer: Bestrating Wilnis!

Lijn 126. Ook dit was een lijn die bij mijn vaste trajecten behoorde. Startte op het Muiderpoortstation te Amsterdam.
Naar Station Holendrecht en via het AMC naar Abcoude, Vinkeveen, Wilnis en als eindbestemming Mijdrecht.
Nu was het standaard procedure dat je bij aanvang van iedere dienst even op het publikatiebord keek of er nog bijzonderheden waren.
Ook die ochtend het geval geweest en zonder bijzonderheden toog ik naar Holendrecht om de chauffeur af te lossen richting Muiderpoort.
Korte tijd later vertrek ik als 126 naar Mijdrecht.
Ook dit is voor een stadse jongen een verademing om te rijden. De Vinkeveense plassen, De Baambrugse zuwe.
Allemaal vrij nieuw voor mij. Een lange weg met aan weerzijden water. Wat huizen, restaurants, havens en hier en daar een halte. Genieten dus.
Plotseling doemt er een hek voor mij op. Zo'n hek van 2 stalen palen en een rood-witte plank. "Voorspelt niet veel goeds"; mompel ik…
En zo gedacht… Ik houd halt en zie voor mij een en al activiteit. De trottoirs zijn vernieuwd en de weg voor mij ligt gedeeltelijk open.
Ik zie de nachtmerrie al opdoemen. Wachten op ondersteuning en een kilometer achteruit rijden.
Even later heb ik contact met de "Centraal Post". Er stond niets op het bord en ik bevind mij in een lastige situatie.
Het resultaat van het contact met het checkpoint kan ik mij absoluut niet meer herinneren maar het zal zo goed geweest zijn dat ik besloot door te rijden.
Ik breng de opzichter op de hoogte en heel voorzichtig trek ik op. Langs de bouwput. De rechterzijde van de bus draait langzaam het trottoir op.
Ja, zo kom ik er precies langs. 500 meter moet ik zo overbruggen. De linkerkant op de weg en de rechter op de stoep.
Het gaat goed zo en ik vorder gestaag. Ik negeer de stratemakers die achter de bus hevig met de armen zwaaien. "Stop! Stop!".
Duidelijk zie ik het 500 meter lange spoor van vernieling dat ik achter laat.
Tegels die omhoog schieten op het moment dat mijn wielen 5 tot 10 cm wegzakken.
LULLIG!
Maar het stond niet op het publikatiebord… Dus..
… Op tijd rijdt lijn 126 verder. Weer met tevreden passagiers...

Hilbert Steensma

Busverhalen - Ik leek wel een mens!

In de periode 1983 - 1989 was ik werkzaam als buschauffeur bij "Centraal Nederland".
Een bijzondere periode die naast de vele leuke avonturen ook nare momenten kende.
In 2010 besloot ik om de highlights aan het papier toe te vertrouwen.

Deze keer: Ik leek wel een mens!

Ik reed die dag op mijn eigen lijn. Lijn 120. Amsterdam Muiderpoortstation - Utrecht Centraal station
Doorgaans een heerlijke rit. Weinig over te melden behalve de route langs de mooie plekjes aan de Vecht.
Ieder jaargetijde een mooie ervaring.
Toch had je ook hier zo nu en dan te maken met vertraging en drukte.
En op een lange rit had ik wel behoefte aan een koffiepauze op het Muiderpoortstation.
Rekening houdende met de vertraging rij ik over de Middenweg. Ik probeer wat tijd in te halen.
Plotseling rijdt er een bumperklever voor mij. Achterin zitten een paar jongeren en die maken obscene gebaren.
Ongetwijfeld reageerde ik op de verkeerde manier want de rest van de Middenweg en de Linaeusstraat blijft de auto mij
stagneren en rijdt steeds langzamer. 20 a 30 km p/u. Ondertussen zit ik mij vreselijk te irriteren.
Bij elke halte waar ik moet stoppen stopt de auto ook om mij later weer op sleeptouw te nemen met een slakkegang.
Ik zie mijn koffiepauze in rook op gaan, word kwader en kwader en gedraag mij niet meer zoals van mij verwacht wordt.
Met een soort van waas voor mijn ogen zie ik mijn kans.
Op het eind van de Linaeusstraat dien ik gebruik te maken van de busbaan teneinde rechtsaf te kunnen draaien de Wijttenbachstraat in.
Mij bedoeling was duidelijk. Ik zou de auto tegen houden en mijn frustratie botvieren, lees: een praatje maken.
Het interesseerde mij niet meer of er 3, 4 of 5 jongens in zaten!
Dan gebeurt het. De auto staat rechts van mij voor het rode verkeerslicht. Ik sta op de busbaan en wacht ook.
Het licht springt op groen en de auto's beginnen te rijden. Ik mag nog niet maar ben blind.
Ik trek op, stuur langzaam naar rechts en zie het meisje op haar fiets over het hoofd.
Het meisje springt van de fiets maar de fiets is reddeloos verloren.
Zonder enig gevoel van mededogen grijpen mijn achterwielen de fiets en op dat moment komt mijn bus tot stilstand.
Ik trek wit weg. De auto is inmiddels uit het zicht verdwenen.
Waarschijnlijk heeft mijn gedrag gezorgd voor de ultieme climax en zullen de inzittenden zich op de knieen geslagen hebben van pret!
De auto was ook uit mijn gedachten verdwenen. Ik had een ander probleem.
Ambulance, politie en mijn collega's ter plaatse. Gelukkig had het meisje niets.
Gek genoeg is er nooit gerept over een schuldvraag. Psychologie? Had ik al straf genoeg?
Ik had bijna iemand doodgereden. Iets wat ik kon bijschrijven in mijn persoonlijke register. Een zwarte bladzij in mijn dagboek.
Iemand probeerde mij gek te maken en ik ben de uitdaging aangegaan. Ik leek wel een mens.
En de vertraging? Nooit meer ingehaald!

Hilbert Steensma

Busverhalen - Karate kid!

In de periode 1983 - 1989 was ik werkzaam als buschauffeur bij "Centraal Nederland".
Een bijzondere periode die naast de vele leuke avonturen ook nare momenten kende.
In 2010 besloot ik om de highlights aan het papier toe te vertrouwen.

Deze keer: Karate kid!

Hm… Grappig dat ik bij deze anekdote niet exact meer weet welke lijn het was.
Station Diemen staat mij helder voor de geest. Zou lijn 175 moeten zijn geweest.
Het gebeurde in de ochtendspits.
Een jongen stapt in, legt een strippenkaart op de betaaltafel en vraagt mij een aantal strippen af te stempelen.
De kaart is smoezelig en het valt mij gelijk op dat de kaart glimt.
Met een overdreven diepe zucht pak ik de kaart op en leg ik hem naast mij neer.
Een gevalletje kaarsvet.
"He! Wat maak je nou man!"
Ik antwoord dat ik zijn vervalste kaart heb ingenomen en stel hem voor de keus. Kaart kopen of uitstappen.
De jongen geeft niet op en begint een discussie.
Ondertussen was ik al weer doorgereden maakte ik dus de fout door de jongen te negeren.
Het gesprek wordt feller. "Ik wil mijn kaart terug!"
De situatie wordt dreigender. Hij staat en ik zit. Rijdende met een aantal passagiers die veilig thuis willen komen.
Ik sommeer ik de jongen om de volgende halte de bus te verlaten.
Zo niet, dan zou ik hulp inroepen.
De jongen weigert.
Na een kort gesprek met het checkpoint Amstel-3, komt even later een politiewagen langszij.
Ik leg e.e.a. uit en de jongen wordt afgevoerd.

Ik vervolg ten tweede male mijn weg. Dit keer met een vette vertraging.
Op een bepaald moment, en in mijn herinnering is dit een uurtje of drie later, kom ik aan op station Diemen.
Ik stap uit, koop een bak koffie uit de automaat en loop naar de telefooncel om het thuisfront even te bellen.
Tijdens het gesprek gebeurt het plotseling.
De jongen die ik van de bus had laten halen komt aanlopen.
Hij kijkt woest en zijn armen en benen maken niet mis te verstane bewegingen.
Karate kid!
Ik schrik. Het ziet er best heftig uit.
Ik breek mijn gesprek af, besluit snel te handelen en loop direct op de jongen af.
"Problemen?"; vraag ik.

Hij is echt boos. "Wat maak je nou man! Nu heb ik valsheid in geschrifte aan mijn broek hangen!"
Ik leg uit dat ik hem de keuze heb gegeven en al snel heb ik een normaal gesprek met de jongen.
Zo'n normaal gesprek dat ik het eigenlijk lullig vind dat het zo gelopen is.
Korte tijd later gaan we uiteen.
Geen blauwe plekken voor mij. Maar een aantekening voor de jongen.
Een slechte gebeurtenis eigenlijk.

Hilbert Steensma