Busverhalen - Karate kid!

In de periode 1983 - 1989 was ik werkzaam als buschauffeur bij "Centraal Nederland".
Een bijzondere periode die naast de vele leuke avonturen ook nare momenten kende.
In 2010 besloot ik om de highlights aan het papier toe te vertrouwen.

Deze keer: Karate kid!

Hm… Grappig dat ik bij deze anekdote niet exact meer weet welke lijn het was.
Station Diemen staat mij helder voor de geest. Zou lijn 175 moeten zijn geweest.
Het gebeurde in de ochtendspits.
Een jongen stapt in, legt een strippenkaart op de betaaltafel en vraagt mij een aantal strippen af te stempelen.
De kaart is smoezelig en het valt mij gelijk op dat de kaart glimt.
Met een overdreven diepe zucht pak ik de kaart op en leg ik hem naast mij neer.
Een gevalletje kaarsvet.
"He! Wat maak je nou man!"
Ik antwoord dat ik zijn vervalste kaart heb ingenomen en stel hem voor de keus. Kaart kopen of uitstappen.
De jongen geeft niet op en begint een discussie.
Ondertussen was ik al weer doorgereden maakte ik dus de fout door de jongen te negeren.
Het gesprek wordt feller. "Ik wil mijn kaart terug!"
De situatie wordt dreigender. Hij staat en ik zit. Rijdende met een aantal passagiers die veilig thuis willen komen.
Ik sommeer ik de jongen om de volgende halte de bus te verlaten.
Zo niet, dan zou ik hulp inroepen.
De jongen weigert.
Na een kort gesprek met het checkpoint Amstel-3, komt even later een politiewagen langszij.
Ik leg e.e.a. uit en de jongen wordt afgevoerd.

Ik vervolg ten tweede male mijn weg. Dit keer met een vette vertraging.
Op een bepaald moment, en in mijn herinnering is dit een uurtje of drie later, kom ik aan op station Diemen.
Ik stap uit, koop een bak koffie uit de automaat en loop naar de telefooncel om het thuisfront even te bellen.
Tijdens het gesprek gebeurt het plotseling.
De jongen die ik van de bus had laten halen komt aanlopen.
Hij kijkt woest en zijn armen en benen maken niet mis te verstane bewegingen.
Karate kid!
Ik schrik. Het ziet er best heftig uit.
Ik breek mijn gesprek af, besluit snel te handelen en loop direct op de jongen af.
"Problemen?"; vraag ik.

Hij is echt boos. "Wat maak je nou man! Nu heb ik valsheid in geschrifte aan mijn broek hangen!"
Ik leg uit dat ik hem de keuze heb gegeven en al snel heb ik een normaal gesprek met de jongen.
Zo'n normaal gesprek dat ik het eigenlijk lullig vind dat het zo gelopen is.
Korte tijd later gaan we uiteen.
Geen blauwe plekken voor mij. Maar een aantekening voor de jongen.
Een slechte gebeurtenis eigenlijk.

Hilbert Steensma