Hetzelfde riedeltje

Maandag 5 december 2022

Ik zit voor de televisie. WK wedstrijden.

Vandaag had ik een vrije dag. Een kerstster gemaakt en bevestigd aan onze blinde muur.

Op sommige momenten dwalen mijn gedachten af. Gisteren werkte ik immers nog.

De wedstrijd van vandaag eindigde in verlenging en strafschoppen.

In gedachren zie ik bewoners zitten. Bord op schoot in de kleine woonkamer. Leuk...

Gisteren werkte ik nog.

Ik had koksdienst.

Een goeie match met de gastvrouw. Ook fijn contact weer met de collega's.

Voor mijn gevoel werd er echter even teveel appél gedaan op mij. Meerdere bewoners wilden klokslag 8 uur🤔 het journaal kijken.

Het lukte mij niet om de tv's aan te zetten. De gastvrouw lukte het wel! Gelukkig...

Ook kreeg ik de kans om G. naar bed te brengen. Ik heb wat met die man (of hij met mij?).

Samen naar boven. Zelfde riedeltje...

Hoewel?

Gekleed voor de nacht, direct na het tandenpoetsen vatte G. zijn kleine man en begon de plek waar hij stond te bewateren. Hij leek te merken dat er iets mis ging maar kon het niet onder woorden brengen.

Ik stelde G. gerust en trok zijn pyjama broek boven zijn knieën. 

Even later zat hij ten tweede male op de wc bril. Ik waste zijn voeten en hielp hem naar bed. Het zelfde riedeltje...

Welterusten man!

Kok bruut aangevallen door bewoonster.

Van uw verslaggever.

Leusden, 17 november 2022

Het Gastenhuis te Leusden is opgeschrikt door een incident. Een dienstdoende culinair medewerker is er plotseling bruut aangepakt door de 91-jarige bewoonster W. O. 

"De aanval kwam uit het niets": aldus de geschrokken kok.

"Ik was in gesprek met haar en plotsklaps staarde ze naar mijn naambordje, haalde ze uit met links teneinde het bordje te grijpen en met een rechtse directe vatte ze mijn revers kraag. Ik kon geen kant meer op!": vervolgde de man.

De kok is er zonder kleerscheuren af gekomen en kon zijn dienst gelukkig nog hervatten.

Sint-Maarten in het Gastenhuis Leusden.

Sint-Maarten in het Gastenhuis

Er heerst een vreemde energie in de woonkamer. Op het geluid van tikkend bestek na lijken de gewone geluiden van deze jonge avond afwezig.

De stilte wordt zo nu en dan gebroken door enthousiaste stemmen van de bewoners en door het zingen van de buurtkinderen. "Sinte, sinte Maarten...".

Het is een komen en gaan van groepjes kinderen. Met lampionnen. Sommige zijn mooi geschminkt en altijd zijn wel enkele papa’s of mama’s in de buurt.

Er hangt een vreemde energie. Een beetje onwennig zelfs.

Maar op een moment, als de stilte overheerst en iedereen met de gedachten bij Sint-Maarten lijkt te zijn, klinkt de bekende, ietwat geaffecteerde stem van mevrouw M. uit het niets.

“Goh, wat is het vroeg donker hè?”

Gelukkig. Er is niets veranderd.

 

Diep geraakt!...

Vandaag, 2 november ’22. The day after the workshop “Communiceren bij dementie” (vrij vertaald).

De cursus had mij toch enkele zaken meegegeven die ik in de praktijk wilde brengen.

Om te beginnen probeerde ik bij binnenkomst in het Gastenhuis even te voelen waar ik stond.

“Centeren”. Ik merkte dat ik mij daar doorgaans niet zo mee bezig houd.

Ik loop nog geheel alleen in de woonkamer.

Plotseling zie ik in de gang ter hoogte van de lift het bekende loopje van G.

Hij is daar al opgevangen door Annemarie. Ik duik snel de keuken in. Ik ben immers aan het centeren?

Tegelijkertijd voel ik mij belachelijk en keer ik terug naar de gang. Ik zie de onzekere tred van een wankel persoon.

G draagt geen bril. En ik herken zijn pyjamajasje. Dan ziet hij mij staan in de gang.

Ik zie een lach van oor tot oor, zijn hand gaat omhoog als in een groet en ik hoor zijn stem door de gang klinken:” Hé (mijn) vriend!”.

De opluchting in zijn gehele houding raakt mij zeer. Alsof hij in zijn dagelijkse mist het licht ontdekt van een vuurtoren of zo.

Tjee! Wat mooi. Even later zitten we samen aan de koffie. G in zijn pyjama én in zijn verkeerd om aangetrokken jeans.

Ik geniet en voel niet of ik gecentreerd ben of niet.

G vertelt terloops dat hij eerder die ochtend zijn kousen zelf had aangetrokken. Al met al een heel avontuur voor deze man.

Nog voordat het Gastenhuis verder ontwaakt vraag ik aan hem om samen met mij naar zijn appartement te gaan om zijn bril te gaan halen.

Eenmaal boven haal ik wat kleding voor de dag en even later lopen we ten tweede male de woonkamer binnen.

Nu voor het echie. Mét rollator, een jeans met kontzakken op de juiste plaats en klaar voor het ontbijt.

Althans, G. Ik ga nog even kijken of ik kan centeren…

Bowlen in 'de Korf'...

Het is best vroeg als ik het Gastenhuis via de keukendeur betreed.

Inmiddels voor mij al een vertrouwd terrein.

Het is nog rustig en ik heb alle tijd om de boel op te starten.

Mijn gedachten gaan even terug naar mijn eerste uitje met de collega’s.

Bowlen in ‘de Korf’! Goh, wat een gezellige avond was dat.

Een unieke kans om elkaar beter te leren kennen!

Eén voor een passeren de collega’s in gedachten de revue.

Strikes en spares… Bittergarnituurtje…

Gelach om de schoenen. Drankje... en pesten als een bal in de goot beland.

Ik sluit een moment de ogen…

Ik zie mijzelf een strike gooien. Ik draai me triomfantelijk om en zwaai met mijn armen.

Er wordt gejuicht! Plotseling heb ik een microfoon in mijn handen. Ik zing en voor mijn ogen vallen enkele personen flauw.

Intussen worden er vanuit het publiek dingen gegooid. Slipjes!

Het atletische lichaam probeert zich ‘smooth’ te buigen om dankbaar een broekje op te rapen.

De riem knelt rond mijn gezellige buikje en mijn ogen worden groot als ik een vers geworpen kleinood betast. Het blijkt geen slipje maar een Up & Go!!

Het wordt zwart voor mijn ogen en ik kom pas weer bij als ik hoor roepen; “Hallo! Hallo!”.

Ik open mij ogen en ik sta in de huiskamer.

Er klinkt een herhaald “Hallo!!”

De realiteit. Werk aan de winkel!

Bewoners hebben hulp en aandacht nodig.

Samen aan de slag. Met al die gezellige collega’s.

Kikkers, kus & heermoes

Zaterdag 19 juni 2021

Het is bijna 12 uur in de middag. Ik lig even op bed. Rust in mijn kop nodig.

Vannacht voor het eerst in mijn leven geslapen met kneedbare oordopjes!

Aan ons nieuwe huis ligt een slootje. Met slechts water en onkruid.

Het moet zijn uiteindelijke vorm nog gaan krijgen. Kikkers hebben hier hoorbaar maling aan.

Zij hebben hun biotoop reeds gecreëerd. Wat idyllisch! Maar…

Wat zitten er vreemde exemplaren bij! Je hebt kikkergeluiden en kikkergeluiden!

Enfin, wennen aan de oordoppen maar vannacht geslapen zonder gekwaak en gesnurk.

Vanmorgen met koffie en thee op bed wakker geworden om vrij snel daarna met emmer en schaar op pad te kunnen gaan.

In de ochtend, na de dauw moeten er namelijk 10 schermen van de vlierbes geknipt worden.

Diana is druk geweest met het verzamelen van biologische producten.

Alles bij elkaar zal in een weckpot tot een vlierbessenextract worden gemaakt.

Maar eerst knippen!

Ik stap de tuin in op weg naar de schuur maar ontdek al gauw dat een plaatselijke hoosbui de groei van onkruid heeft aangewakkerd.

Tussen het ‘gewone’ onkruid ontdek ik Heermoes. Een wat plagerig plantje dat moeilijk te overwinnen is.

Lange wortels, (mooie bloei!) en hij komt nooit alleen. Goed verwijderen, bemesten en lavameel is het credo.

Voordat ik de schuur bereik ben ik al met het schepje in de weer om de plaaggeest te lijf te gaan.

Dan gaan we op weg. Het is inmiddels lekker een beetje koel geworden dus het is zelfs een beetje fris in korte broek en jurkje.

Ook niet handig want de eerste vlierbes die we tegen komen staat natuurlijk slecht bereikbaar en beschermd door brandnetels.

Maar niet getreurd. Als we 10 minuten later bijna het bos verlaten houdt Diana mij staande, geeft me een knipoog en een kus.

We lopen verder en betreden de bewoonde wereld weer met een emmer met prachtige, welriekende bloemschermen.

 

Even later thuis begint mijn zaterdagochtend blues. Pfff. Ik kijk naar de overkant. Daar staat het in aanbouw zijnde huis van die meneer uit Friesland.

Ik help hem af en toe met de klussen die niet door één man zijn uit te voeren.

Afgelopen week was het ‘panne bier’. De 6 meter lange sporen hebben we geplaatst, verankerd en tenslotte afgedekt met het bekende blauwe dampfolie.

Pfff. Dat was me wel een week hoor! 05:17 de wekker. Werken tot 10:30 uur en aansluitend aan de slag op grote hoogte onder een brandende zon.

Lange dagen, niet meer gewend.

Papa heeft het even gehad.

 

Maar er zijn nog meer klusjes te doen. Klusjes die Diana als prioriteit ziet en ook nodig zijn. En kleine leuke dingen als het maken van horren voor ons buitenverblijf.

Maar ook bij komen van de afgelopen week! Dan is de zaterdagochtend wel een moment om kortsluiting te krijgen. Ik wil alles tegelijk.

En als Diana vraagt of ik nog tijd heb om beneden te stofzuigen en te dweilen, is het tijd om even op bed te gaan liggen.

Even de kop leeg. Denken aan oordopjes, kwakende kikkers, heermoes en vlierbes...

Klaar! Ik denk dat ik maar even ga beginnen met stofzuigen.

Moeder 91

Maandag 19 juli 2021, 06:25 uur. Herengracht Amsterdam.

Ik was als eerste binnen om de boel op te starten en langzaamaan druppelen de eerste bouwvakkers binnen. 

Maandagochtend. Vandaag start de laatste week van dit grote renovatieproject.

Tevens de laatste week van mijn rol als portier.

Ik sta buiten te wachten op het moment dat het alarm eraf gaat. Om mij heen hoor ik zelfs de eerste grappen. Hm...

Ik dwaal in gedachten af naar het afgelopen etmaal.

Voor moeder hadden we een surpriseparty georganiseerd in het verzorgingstehuis. We hadden mazzel met het mooie weer want we konden beneden in de binnentuin zitten. Met een klein gezelschap hadden we plaatsgenomen en moeder werd naar beneden gehaald voor een 'wandeling'. Wow! Dat moment dat ze de tuin in reed en de verrassing tot haar doordrong. 

Mooie traantjes en de verrassing dus al geslaagd!

Mijn gedachten worden verstoord door Menno, de heftruckchauffeur. Op die heftruck met die irritante piep in zijn achteruit! Nu had hij echter zijn truck pal naast mij geparkeerd. Menno loopt weg en ik boots hard fluitend het piepje na. Menno is reeds enkele meters verwijderd en draait zijn hoofd om. Hij hoort klaarblijkelijk het geluid en loopt met enige verwondering terug. Dan ziet hij mij staan en ik schiet in de lach. Gefopt! Hahaha! Mijn dag kan niet meer stuk!

Gisteren dus. Moeder verwerkt de verrassing en veegt de tranen weg. Mijn broer en ik kijken elkaar even aan. Een blik zegt genoeg. Mooi! Koffie, zelfgemaakte taarten. Drank en een bittergarnituurtje. Een compleet feest!

Ik sta op de bouwplaats met mijn eigen gedachten. Denkend aan vroeger. Toen wij nog verzorging nodig hadden van moeder... Zucht...

Na 2 uur en veel gemaakte foto's is het tijd om op te stappen. Moeder wordt door zus naar de kamer gebracht en daar laten we haar achter voor een welverdiende rust. Moeder 91 jaar. Op naar het volgende lustrum.

Jeugdsoos Prisma, één dag in de kerk.

 

3 januari 2012 

Osdorp

Het zal ergens in 1979 zijn geweest. Het was de tijd dat mijn ouders 's zondags naar de kerk 'de Opgang' gingen en dat ik steevast rond het middaguur uit mijn bed rolde. Overdag werken en 's avonds vaak naar de kroeg. Naar mijn stamkroeg 'BAN 80' en in de weekeinden óf naar de stad óf met de "stoere jongens" naar Bergen (NH).

Mexicaantje

Tijdens die avonden werkte ik doorgaans diverse genotsmiddelen naar binnen. Tussendoor stond ik vaak aan de eenarmige bandiet en speelden we 'mexicaantje'. Een mooie maar ó zo dure tijd! In Bergen werd mijn groep bejubeld door de plattelands meisjes maar verder dan ons haantjesgedrag kwam het niet, althans bij mij. Oppervlakkigheid alom! Voor veel van mijn makkers was dit blijkbaar voldoende.

Oog van de naald

Mijn ouders maakten zich zorgen. "Wat gaat er van die jongen terecht komen?" Verder dan zorgen maken kwam het echter niet. Hun tijd werd behoorlijk in beslag genomen door de ziekte van mijn vader. Hij was zwaar hartpatiënt en hij ging in die tijd heel vaak door het oog van de naald. Ik heb achteraf weleens gedacht dat mijn tijd in 'BAN 80' was ontstaan uit een vorm van ontvluchten. Ik moest (en wilde) mij thuis natuurlijk rustig houden.

Enfin, mijn ouders maakten zich zoals gezegd toch behoorlijk druk om hun zoon en waren waarschijnlijk dan ook blij dat ze mij konden vertellen over een verzoek van de kansel. Een jongen had over het jeugdwerk verkondigd en was op zoek naar vrijwilligers voor de jeugdsoos 'Prisma'. Heel voorzichtig brachten zij het die middag ter berde …

"Niets voor jou?"

Gods hand?

Wat of wie mij aanstuurde? Ik weet het bij God niet! Ik ging! Ik meldde mij aan en weldra maakte ik kennis, tijdens mijn eerste vergadering, met Rob, Peter en Karin.

Locatie: in een woonboot op de Amsterdamse grachten. Een warme periode brak aan.

Cola, sinas en ... Shandy!

Vrijdagavond de tienersoos. Het vrijwilligerswerk aldaar voerde ik warempel uit zonder ontwenningsverschijnselen! Een warme douche met mensen die verder keken dan de oppervlakkigheid dat ik gewend was. Mijn eerste weekend met de leden naar zee. Mijn hemel! Wat gezellig ...

De week er op had ik pas last van ontwennen. Ik verlangde terug naar die mensen!

Juiste keuze

De feestjes tijdens de vakanties, de uren die we in het Vondelpark doorbrachten, de relaties. Ik denk hier vaak aan terug. Mijn vader overleed helaas in 1980 tijdens deze periode. Wat ben ik blij dat ik terug kon vallen op echte vrienden. Mijn ouders maakten die zondag de juiste keuze. Mijn leven was veranderd.

En dit door één dag in de kerk!

Bevolkingsonderzoek darmkanker

4 april 2022.

Tja, wat had ik al geschreven? Herken je dat? Sinds (de aanloop naar) mijn onderzoek heb ik al veel geschreven. In een appje naar die en die, mijn dagboek, fb, etc.

Nu vraag jij expliciet hoe het gaat en hoe het onderzoek was en weer ga ik beginnen te schrijven. Ach, ik vind het gewoon leuk!

De aanloop naar 'de slang' was oké. Ik als loyale trouwe volger wil de voorbereidingen perfect uitvoeren. Het braafste jochie...

En ik weet dat ik heel streng kan zijn naar mijzelf. Dat heb ik de afgelopen jaren geleerd over mijn innerlijk kind.

Dus ik begon per ongeluk een dag te laat met het dieet🙄. En op dag twee at ik Almhof roomyoghurt met walnoot! Honing. Ik was boos op mij!

Dan belanden we op de avond voor het onderzoek. Laxeren! Ik klok stoer de halve liter achterover. Beetje bah. Als ik later nogmaals de papieren doorlees staat er op de laatste blz. dat ik een half uur over de 500cc moet doen!🙄.

De tweede 500cc is van een zwaarder kaliber. Ik nip rond 4 uur 's nachts de eerste druppels van het laxerende vocht. Boel BAH! En dat 30 minuten lang!

Tussen pakweg 5 uur en het afgesproken tijdstip (08:30) liep ik leeg...

De slang 'an sich' viel alleszins mee. Of niet echt tegen. Pijnstillers via infuus en geen roesje nodig. De behandelende heer deelde mede dat het er goed uit zag en dat de uitslag van een aantal genomen biopten later zou volgen. Een uurtje later lag ik alweer aan de koffie met een heuse tosti...

Afgelopen donderdag, een week nadien, werd ik gebeld. Alles in orde en het eerstvolgende decennium hoef ik niet deel te nemen aan het bevolkingsonderzoek (oftewel poep in te leveren), tenzij ik zelf iets ontdek...