31 oktober 2016 - Voorstelling SAAONE A6

Maandagochtend
Anders dan gebruikelijk start ik de maandagochtend. Ik ben een beetje nerveus.
Afgelopen weekend is men hard bezig geweest op de rijksweg A6 voor de nieuwe voorstelling “Gewijzigd asfalt op de AZES”.
Dag en nacht is er gewerkt om de voorstelling maandagochtend om 05:00 uur te laten starten. En het is duidelijk gelukt.


Ouverture
Om 7:50 voeg ik mijn auto via de oprit Almere-Haven behendig tussen de genodigden.
Als een heus defilé beweegt de rij, met gevoel voor respect voor de makers, langs het decor.
Om 8:17 glijdt ter hoogte van 49,2 de schaduw van de Hietlandbrug over mij heen.
Links van mij ligt achter een vangrail nieuw asfalt klaar.
Dit is duidelijk een deel voor VIP’s. Geheel in stijl hebben ze een bord geplaatst.
‘Uitgezonderd werkverkeer’.
Geinig.


Situatie gewijzigd
Vier minuten later klinkt ‘Satellite van the Hooters’ uit mijn speakers.
Ik bevind mij dan ter hoogte van 48,6, ik schuif een rijstrook naar links om geen last te krijgen van de late genodigden die zich via de volgende oprit tussen de gasten willen mengen.
Om 8:28 wordt het spannend als ik bij 47,9 een verlicht bord zie staan met: SITUATIE GEWIJZIGD!
Ik zet de radio uit en probeer de gewijzigde situatie te herkennen. Het viaduct Beginbos oost ligt nauwelijks achter mij als ik mij een eerste wijziging verbeeld.
Ik concentreer mij op de mogelijk nieuwe situatie. Ik bevind mij duidelijk meer westelijk dan een week eerder. 2 nieuwe stroken… Of niet?

Brokstukken
Links van mij ligt, achter de geleiderail, weer asfalt. Nu echter verschillende stapels met brokstukken. De dikte hiervan valt mij op.
Ter plekke verzin ik een titel voor een potentiele hit van Metallica. “12 inch chunks of asphalt”
Het decor van de hoge wissel passeert mij om 8:34 en ik besluit om de meest linker strook aan te houden.
Het is 8:44 als we de Hollandse brug over kruipen waar een bord aangeeft dat we knooppunt Muiderberg naderen. Nog 1900 meter te gaan.


De finale!
Ik ga rechtop zitten en bereid me voor op het knooppunt. Het sluitstuk van de voorstelling.
Als ik om 12 minuten voor 9 de A1 op schuif besef ik dat ik de apotheose gemist heb. Te druk. Teveel situaties. Veiligheid!
Enfin, we verlaten de schouwburg A6 en als ik even later onder de Vechtbrug rij zak ik achterover in mijn stoel.
Eindelijk weer een vertrouwde omgeving…

Het jaar 2359...

Past jouw geboortejaar in het uur?

Zoals mijn ouders en mijn oudere broers wel in de klok passen, passen mijn zusje en ik er niet in.

Mijn vader zag het levenslicht in 1929 (negentien uur negenentwintig) en mijn moeder kwam in 1930 ter wereld. Omgerekend exact om half acht dus.

Voor mijn broers, geboren respectievelijk in 1953 en 1958, staan de wijzers klokgezien op zeven- en twee minuten voor acht.

Ik werd in 1961 geboren. En mijn zusje later...

Mijn kinderen werden nog later in de twintigste eeuw geboren.

Het eerste kind dat de klok weer in gang zette is geboren in 2000.
Exact om acht uur.

We tellen deze eeuw door tot 2059.
Eén minuut voor negen.

Het jaar 2359 zou op deze wijze één minuut voor twaalf betekenen.

Zal de mensheid dit nog meemaken?

Niets is zo erg om genegeerd te worden.

Onlangs legde een jonger iemand mij het volgende voor. Telkens als zij "de man met het krantje" bij de supermarkt zag staan voelde ze zich ongemakkelijk.
Gelukkig was ik op dat moment in staat om een passend antwoord te geven.
Ik zei; "Doe gewoon. Doe alles maar negeer hem niet. Maak oogcontact en laat merken dat hij gezien wordt als mens.
Enkele dagen later sprak ik haar weer. Ik vroeg hoe het ging. Haar blije lach en dito knipoog zeiden voldoende.

Niets is zo erg als genegeerd te worden...

Wist jij dat?

Ik wou dat ik wist wat ik wilde, en dat
ik er niet zo zwaar aan tilde, want
in mijn halfvolle glaasje
staan nu meerd're halflege.
Ik heb knarsende tanden voor
mijn kiezen gekregen.
Mijn voeten gegroeid
want mijn schoenen
die wringen
van doodgewone zaken
en andere dingen
Ik wou dat ik klaar was
met weten wat ik wilde
zodat ik eens wist
wat ik wou...

Zandkasteel

Tranen verdonkeren
langzaam het zand
waarmee ik speel...
gedachteloos
met onbekende hand.

Eb glijdt weg tussen vingers.
Vloed verstoort het spel
van stuivend zand
en stelende wind.

Een eeuwige vijand die nooit overwint.
Nog even speelt de korrel op 't oneindige strand
voordat het straks op mijn kist belandt.

Pubertijd of penopauze?

"Anders nog iets?" De bakkersvrouw wacht een moment geduldig op mijn antwoord.
Ik kijk Rosanne vragend aan. Ze knikt. Ik draai me om naar de toonbank en zeg; "2 croissants, alstublieft."
Naast mij klinkt er een doffe knal.

Ik schrik niet, kijk richting mijn dochter en zie wat ik reeds verwachtte.
Ze was zojuist ontploft.

Ze probeert haar rode hoofd in haar jas te verstoppen terwijl ze mij een vernietigende blik toewerpt.
"Het is krosant!"; sist ze woedend. Ik begrijp wat ze bedoelt en haak er op in.
"Nee hoor, wij Nederlanders zeggen krosantje maar ze heten croissants.
Nietwaar mevrouw?"

Tot grote teleurstelling van dochterlief probeer ik de bakkersvrouw bij de discussie te betrekken.
Ze knikt bevestigend en met een lichte triomf kijk ik naast mij.

Ik herhaal plagend het woord croissants nog een paar keer teneinde haar uit te leggen wat het verschil is tussen de twee benamingen.
Aan haar ogen te zien kan ik elk moment mijn laatste adem uitblazen
"Hou nou op pap!"; zegt ze zacht.

Dan besluit ik toch nog één act toe te voegen aan dit toneelstukje.
"Let op, straks volgt de apotheose."; spreek ik haar quasi leuk toe.
Ze kijkt niet begrijpend voor zich uit en wacht af.

Ik betaal het verschuldigde bedrag en pak het brood en de croissants van de toonbank.
"Prettig weekend."; wenst de vrouw mij toe.

Ik kijk snel naar mijn dochter en roep vriendelijk tegen de vrouw; "Ik ook van jou!"
Op dat moment werd het zakje met croissantjes uit mijn hand gegrist en zag ik mijn dochter de winkel uitrennen.