wandeling met de groep. Een bijna dagelijkse routine.
Over mijn jas draag ik nog het gele hesje en mét dit accessoire ben ik direct na de wandeling naar het toilet geweest.
Nu open ik de deur van 'de schuur' en sta ik oog in oog met 2 dames. Op het eerste gezicht vreemde gezichten. Geen collega's, cliënten of vrijwilligers.
Ik schrik en schakel. 2 dames. Ze stralen weemoed uit en ze kijken bedroefd. In de handen van één van hen ontwaar ik een grote doos chocolade.
Gedachten schieten razendsnel door mijn hoofd. Bekende gezichten. Beiden wel. Maar horen ze bij een cliënt, en zo ja, welke? Wie is er pas overleden?
Door? Ja, ik geloof dat ze bij Door horen. Met een losse opmerking die het meest lijkt te passen bij datgene dat ik zie verbreek ik de pijnlijke stilte.
"Het is moeilijk hè?".
De antwoorden van beide dames zijn gelijkluidend. "Ja!". Gevolgd door: "Ik wist niet dat dit stukje nog zwaarder zou zijn als het afscheid van Door zelf".
Vanaf dat moment deelde ik herinneringen aan de markante opmerkingen met hen. "Ouwe scheet!". "Gek!" of "Kaai!".
Er wordt gelachen. Maar Door is er niet meer en deze keiharde waarheid zorgt voor een traan.
Als ik even later afscheid neem van de vrouwen ontferm ik mij over de grote doos chocolade en neem ik een klein stukje weemoed van ze over.
Dag Doortje!
