2 weken geleden, enkele dagen voor mijn vertrek naar Benidorm begon het plotseling.
Een zeurende pijn in mijn kies.
Paracetamolletjes hielpen niet en ter voorkoming van ellende in Spanje en de hoogstwaarschijnlijk slecht georganiseerde zorg aldaar, besloot ik in contact te treden met mijn tandartsenpraktijk.
Mijn tandarts was met vakantie maar er was een goede waarnemer.
Met mijn eigen tandarts heb ik in de afgelopen jaren een vertrouwensband opgebouwd, de overblijfselen van mijn gebit als monumentaal bestempeld en zo ook te behandelen.
Met enige onrust besloot ik mij over te geven aan de vervanger. Een paar foto's en een wortelkanaalbehandeling later verliet ik de praktijk.
Mét een recept voor antibiotica.
Tijdens de vakantie begon de kies weer te laten merken dat hij het niet naar de zin had.
Ondanks de paracetamol én de ibuprofen zijn sommige dagen toch anders verlopen dan ik mij had voorgesteld.
Eenmaal weer in Nederland toch maar naar de spoedpost gebeld.
Na een flinke ondervraging spraken wij af dat ik door de dienstdoende spoedtandarts zou worden teruggebeld.
"Oh ja, u wordt verzocht om contant geld mee te nemen. Max 200 euro...".
Ik vervoegde mij kort daarna bij van Puffelen. Hij nam een foto en bood zijn excuses aan dat het een beetje onrustig was.
Hij was die dag de vervanger van de vervanger en er was geen assistente zodat zijn vrouw die zaken waarnam.
"En de kinderen lopen hier ook rond. De jongste is een beetje uit haar doen. Heeft ze anders nooit...".
Goed, de foto werd bekeken en aan de plotselinge bolling van het mondkapje was te zien dat hij een diepe zucht slaakte.
De bacterie was hardnekkiger dan normaal. Zijn blauwe ogen keken mij aan en boven het geluid van de krijsende baby hoorde ik hem twee opties voorleggen.
De kies elimineren of de noodvulling verwijderen en het kanaal nogmaals goed reinigen.
Hij keek daarbij alsof dit sowieso weinig kans had.
De eerste optie had niet mijn voorkeur. Integendeel! Niét zonder overleg met mijn eigen tandarts.
Met de nodige onrust koos ik dus voor de reiniging.
Onaangekondigd zette hij de spuit in mijn kaak en in de wachtkamer voelde ik de omgeving van mijn mond opzwellen.
Na een minuut of tien kwam de moeder... euh, de echtgenote... euh, de assistente naar de balie.
Haar truitje zag er wat vlekkerig uit alsof de baby iets had teruggegeven.
De oudste kroop bij haar op schoot en speelde met het adresstempel van de praktijk.
Hij stempelde in zijn hals en even snel boven het decolleté van zijn moeder.
Zou spannend kunnen zijn, zo'n tattoo boven de boezem.
Het kind werd tot rust gemaand en dan kwam ze naar mij toe.
"Meneer, de behandeling zal niet duurder worden dan 300 euro. Dat is bekend?"
Ik antwoordde zo beroerd mogelijk dat ik mij had laten vertellen door de spoedpost dat het maximumbedrag €200,00 zou zijn.
"Oh, hier verderop is een geldautomaat..."
Ik schudde mijn hoofd. "Mevrouw, ik heb een maximumbedrag meegenomen van huis en ik heb geen pas bij me!"
Ik begon mij vreselijk vervelend te voelen.
Krijsende kinderen en een assistente die tussen de bedrijven door probeerde om haar kinderen te slijten aan een oppas.
Ik voelde mij vervelend om mijn monumentaal bezit in handen te geven aan iemand die minder geld zou gaan ontvangen dan gewenst.
Plotseling had ik er genoeg van.
"Mevrouw, ik wil de behandeling tot dusverre betalen en verdere acties staken. Ik heb hier geen goed gevoel over!"
De ogen van de assistente rolden even en ze liep naar haar man.
"Henk? Meneer wil de behandeling staken!"
Blauwoogje kwam naar mij toe en vroeg mij wat de reden was.
Ik herhaalde mijn woorden en voegde daar aan toe dat het mij onduidelijk was waar het verschil van €100,00 nu precies zat.
Hij legde het uit en wist mij te overtuigen.
Hetzelfde moment dat ik in de stoel kroop, waren de kinderen tijdelijk uit huis geplaatst. Rust!
De tandarts begon de behandeling en ik prentte alle belangrijke zaken in mijn hoofd.
2,1 mm. Nog een foto. Wit 45. Bacteriedodend papje.
De assistente deed haar best en gaf zelfs enkele keren tijdig de gereedschappen aan de tandarts.
Voor de patiënt voelde het dubbel.
Boven zijn hoofd zaten twee mensen professioneel te doen maar dat de relatie tussen hen niet puur zakelijk was voelde vervelend.
"De kies moet nu nog een keer gereinigd worden."; zei de vrouw met de nog steeds aanwezige sluikreclame ergens onder haar kin.
De tandarts snauwde klaarblijkelijk onhoorbaar.
"Oh, maar ik bedoelde het niet als aanmerking hoor!"; zei ze tegen de dominante echtgenoot.
Ik zag het allemaal aan en slikte zo nu en dan het speeksel achter de flap in mijn mond weg.
"Meneer. Zal ik u even afzuigen?"
De korte bolling van mijn flapje verraadde waarschijnlijk dat ik een diepe zucht slaakte.
Ik schudde voorzichtig mijn hoofd en dacht aan Spanje.
Aan de veronderstelde slechte tandartsorganisatie aldaar.
Had ik toch niet beter...?
Enfin, achteraf was ik blij dat de tandarts én zijn assistente klaar stonden om mij te helpen.
Petje af eigenlijk.
Dank zij deze tortelduifjes ben ik inmiddels 24 uur pijnvrij en 'slechts' €200,00 armer.
