Ik schrijf rond de overgang van de jaren zeventig naar de jaren tachtig.
We waren jong en de wereld lag aan onze voeten.
We kenden nauwelijks verantwoordelijkheden.
Salaris was voor de ‘fun’. En slechts een manier om je pleziertjes te kunnen betalen.
Als je al werk kon vinden natuurlijk. Het werk lag in die tijd niet voor het oprapen.
Ik heb, in de aanloop naar mijn militaire dienstplicht, dan ook herhaaldelijk de muren van de sociale dienst aan de binnenkant mogen bekijken.
We waren een beetje te laat geboren voor de romantische flower power periode.
Ik maakt het staartje er van mee.
Soms was ik een klein beetje jaloers op de leeftijdgenoten van mijn oudere broers.
Zij zaten met hotpants, stickies en bloemen in het haar midden in deze omslag van een tijdperk.
Saturday Night Fever.
Hoe dan ook. Het leven was een feest! Met name in de weekenden.
We dansten op een rijtje op de discodeunen.
De hits dienden zich aan en wisselden elkaar in ‘RAP’ tempo af.
Nummers 1 discohits van de hitparades werden vervangen door de opkomende rap nummers.
Ik noem Odyssey, Tom Browne, Dan Hartman, Time Bandits, Sugar Hill Gang, Chic, Earth, wind & Fire, George Benson.
En Patrick Hernandez, Kool & The Gang, Bee Gees, Diana Ross, Spargo, Kelly Marie, Joe Bataan, Stacy Lattisaw en de Jacksons.
Een stortvloed aan dansbare hits!
Real pressure cooker.
Voldoende aanbod om urenlang op de knipperende dansvloer te blijven staan.
En wij? Wij stonden aan de wieg van deze nummers.
Probeer je die eerste keer voor te stellen dat je bijvoorbeeld “Funkin’ for Jamaica” hoorde.
Of “Rappers Delight”. Met die vreemde geluiden op de muziek van Chic.
Ik herinner mij levendig het grote doek in discotheek Robinson in Landsmeer.
Op zich was zo'n groot beeld voor mij al vernieuwend maar het was tevens de eerste keer dat ik de vrij forse, langharige man zag zingen. Hij had in zijn hand een microfoon en een witte doek vast.
Tegenover hem stond een leuke vrouw die hem zingend zijn hok in stuurde.
"Stop right there! I gotta know right now! Before we go any further! Do you love me?"
Op mijn netvlies!
Dat dit een klassieker zou worden kon ik op dat moment niet bevroeden.
Foute nummers!
Het valt mij op dat ik enige moeite heb om het beladen woord ‘DISCO’ te benoemen en de namen van de bands op te schrijven.
Disco wordt tegenwoordig immers geassocieerd met foute nummers. ‘Guilty pleasures’.
Wordt er een labeltje ‘homo scene’ aan gehangen? Zijn dit de nummers die tijdens de ‘gay pride’ ten gehore wordt gebracht?
Ik weet eigenlijk niet wat er mis is aan voornoemde groeperingen en aan de muziek.
Disco schijnt nu eenmaal haar oorsprong te vinden in de homo wereld.
Energie.
Aangezien ik niet gehinderd werd door deze kennis kon ik zonder problemen ‘los’ gaan op de discotonen.
En dit heeft mede bepaald dat ik tijdens soms zware periodes in mijn leven heerlijk op kon laden.
Homo of niet. Disco of niet. Foute nummers of niet.
Het maakt niets uit.
De hits herinner ik mij als de achtergrondmuziek van een mooie tijd.
Een tijd waarop de jeugd van tegenwoordig heimelijk jaloers is dat ze er niet bij waren.
