Onthoofding in Almere Haven!

Vandaag zou het gebeuren.
Mijn vrouw had afgesproken met de buurvrouw dat zij haar 2 jachthonden wel mee uit zou nemen tegelijk met onze hond.
Buurvrouw had die van ons al eens mee uitgenomen tijdens een lange werkdag en zo konden wij elkaar mooi helpen nietwaar?
De jachthonden zijn vrij groot en ik schat in dat de zgn. schofthoogte van de honden gelijk is aan de hoogte van de heupen van mijn vrouw.
Behoorlijk aan de maat dus. De honden zijn atletisch, goed opgevoed en zijn gewend om vrijelijk rond te lopen in het buitengebied van Almere Haven.
Mijn vrouw genoot. Best wel lekker met 3 ravottende honden in de herfst.

Plotseling duiken de drie de struiken in. De twee ruiken wat en de derde gaat mee in het avontuur!
Het duurde iets langer dan normaal en mijn vrouw had al enkele malen een signaal gegeven. Niets!
Tot het moment dat de brutaalste de struiken uit komt rennen. Ze heeft iets in de bek!
Mijn vrouw, die nog nooit in haar leven een medeschepsel naar het leven heeft gestaan, begint te roepen! Los!
De hond staat er trots kwispelend bij en laat onmiddellijk los.
"Euh ja, en nu?"; denkt zij. De vogel, een patrijs of zo, ligt daar in het zonnetje en komt bij van de 'bijna dood ervaring'.
Mijn vrouw staat daar met 3 honden, even zoveel kettingen een terminale vogel en 2 handen.
En dan nog het feit dat de honden groot en zwaar zijn!
Nog voor dat ze heeft kunnen bewegen heeft de hond de patrijs al weer in de bek. Wanhopig wordt ze er van.
Gelukkig schiet een vrouw te hulp. Kordaat pakt ze het gevogelte vast terwijl mijn vrouw de keel van de hond vastgrijpt.
Even later is het gelukt en de vrouw werpt de vogel in de bosjes. De honden zitten vast en mijn vrouw begint aan het laatste avontuur.
Met de honden een afstand van zo'n 400 meter overbruggen naar huis. Het gaat moeizaam. De honden trekken en trekken!!
Ineens weet er één uit de halsband te glippen en keert terug naar het plaats delict.
Vrolijk en trots loopt ze voorbij met de romp in haar bek. Kop van lichaam gescheiden.
Wat mijn vrouw ook probeert, de jager luistert niet meer en gaat in een rechte lijn naar huis.

Eenmaal gearriveerd bij de woning staat het huilen haar nader dan het lachen. De honden moeten naar binnen!
Gelukkig komen er wat buren aan lopen.
Ze gniffelen een beetje maar al snel is de jager ontdaan van het corpus en verdwijnt het stoffelijk overschot in een lijkzak.
Terwijl mijn vrouw trillend naar huis loopt, hoort ze nog net de opmerking van een buurman; "Hm, dat wordt dus niet barbecueën, buurvrouw?"