Ik had wat moeite met haar te verstaan...

Ik neem je mee naar een dag tijdens mijn vrijwilligerswerk in het plaatselijke hospice.


Er hing die dag een vreemde stemming in het hospice.
De bewoonster uit kamer 1 had uiteindelijk te horen gekregen dat haar ondraaglijk geestelijk lijden voldoende was om haar uit haar lijden te verlossen. De slechte verstaanbaarheid van haar woorden, uit de door een tumor aangetaste mond, was voor haar uiteindelijk een reden om te stoppen.

Een vreemde stemming.
De vrijwilligers uit de C-dienst hadden het verzoek gekregen om een half uur eerder af te lossen zodat het tijdens haar moment rustig zou zijn in het huis.
Het aantal naasten van de bewoonster had zich beperkt tot de zus en haar zoon.
Zij wilden het niet te emotioneel maken en ze waren zichtbaar opgelucht dat er gehoor was gegeven aan deze wens.

Muziek.
Tussen het verzorgen van drinken nam ik zo nu en dan de tijd om kort de bewoonster te bezoeken. We hadden elkaar de afgelopen weken leren kennen en als ik binnen kwam noemde ze mij steevast "Hilbert van der Duim".
Ja, ze had het gevoel voor humor niet verloren.
Zo ook op haar laatste dag. Ze lag op bed met een glimlach van oor tot oor.
Ik legde mijn hand even op die van haar. Haar vrije hand omvatte de mijne.
We zaten zo enkele ogenblikken. "Welke muziek neem je mee Alice?"
Als muziekliefhebber ben ik daar nu eenmaal in geïnteresseerd...
Ze begon haar top drie te noemen.
Twee Nederlandstalige nummers (die ik graag bij haar wil laten) en één Engelstalig nummer.

Om nooit te vergeten.
Het klonk zó grappig uit haar mond en ik moest ongewild denken aan mijn jeugd.
Als kind hadden we altijd heel veel plezier als we spraken alsof we een hazenlip hadden.
Maar nu hoefde ik niet te lachen en baalde ik dat ik haar moest vragen om het nog eens te herhalen.
Ze herhaalde het en gelukkig verstond ik dit keer wat ze zei.
"Procol Harum - A whiter shade of pale".

Ik gaf haar muzikale keuze voor het leven even de tijd om bij me binnen te komen.
Wow! Wat mooi... Rond elf uur arriveerde de dokter. Hij straalde rust uit.
Ik stelde mij voor als vrijwilliger en in een poging de man te ondersteunen meldde ik dat ik de mevrouw nog niet eerder zo gelukkig had gezien als vandaag.
De man liep door naar haar kamer en al voordat de deur dicht was hoorde ik de vraag stellen was: "Weet u het zeker mevrouw?"
Er volgde een lang gesprek 'achter de deur'.

Morituri te Salutant!
Op het moment dat ik werd afgelost worstelde ik weer met het eeuwige dilemma. Afscheid nemen. Op zich geen moeite mee.
Maar hoe geef je uiting aan de uitdrukkelijke wens van de familie om het luchtig te houden?
Voor deze vrouw besloot ik toch iets meer te doen dan gewoon weggaan.
Ik klopte op de deur en overzag het tafereeltje.
Aan beide zijden van het bed zaten haar naasten.
Ze streelden zachtjes de handen van Alice.
Ik stapte op hen toe, legde mijn hand op haar hand en zei niets.
Haar vrije hand omvatte de mijne en ze keek mij ernstig aan.
Ik knikte naar links. Ik knikte naar rechts.
Ik knikte naar Alice en draaide mij om.

Vrede.