14 juli 2008
De afgelopen weken stonden in het teken van de komende vakantie van Rosanne.
Samen met haar vriendin Nancy met de bus naar Spanje!
Aftellen + inpakken geblazen.
In huis betekende dit voornamelijk dat moeder Diana aan het regelen was.
Het leek warempel wel of zij naar Spanje ging in plaats van Rosanne!
Even nog dit kopen, "hebben we daar aan gedacht?".
Gisteravond klonk plotseling het "Eureka!" in duet.
Dit bleek het grote moment. De rits van de tas was dichtgekregen.
De tas met een totaal gewicht van precies 1 gram onder het maximum toegestane.
Vandaag heeft papa vrij genomen van het werk.
De kindertjes moesten afgeleverd worden in Utrecht alwaar de busreis naar Spanje zou aanvangen.
Broer Nick en zus Joyce waren vakantievrij en Nick had gevraagd om hem tijdig te wekken.
Diana moest helaas werken maar ze belde vanochtend dat ze wel even
op de fiets langs zou komenom afscheid te nemen van het tweetal.
op de fiets langs zou komenom afscheid te nemen van het tweetal.
Om 10 uur vanmorgen word ik vanaf zolder geroepen. "Pap"!
Er klinkt lichte paniek in de stem van mijn dochter.
Ik, altijd de rust zelfe, reageer niet en word 5 seconden later weer geroepen.
"PAP"!!!
Ik zet mijn koffie neer, loop naar de trap en vraag wat er aan de hand is.
"De tas is stuk!"; roept Rosanne met trillende stem.
Ik voel mij draaierig worden, grijp mijzelf vast aan de trapleuning maar hervind mijzelf wonderbaarlijk snel.
"Oh, ik kom even kijken..."
Ik kom boven en zie de, onder de grote druk, bezweken tas staan.
Nick is al met een tang bezig om de rits te repareren.
De oplossing is gelukkig snel gevonden en weldra zijn we op weg naar Nancy.
Om klokslag half elf staan we met zijn allen in de straat waar Nancy woont.
Ik wacht geduldig buiten en steek er eentje op.
Binnen blijkt er een lichte onrust te zijn.
Zus Joyce is zojuist wakker geworden en heeft te weinig tijd om zich voor te bereiden op het komende afscheid.
Er zijn wat waterlanders gesignaleerd en Nick wordt gevraagd om even bij zijn vriendin te gaan kijken.
Ondertussen worden de tassen van Nancy in de auto geladen en arriveert Diana op de fiets.
Ze ziet er moe uit. Deze vakantie heeft klaarblijkelijk veel van haar gevergd.
"Ik moet weer weg hoor! Er is een spoedgeval en ik heb gevraagd of ik er even snel tussenuit kon..."
Ondanks de ernst van de situatie schieten we in de lach...
Diana neemt afscheid en verdwijnt weer. Geen tranen.
Nancy's moeder Joke stapt naast mij in de auto, de meiden achterin en zo vertrekken we op weg naar Utrecht.
Eenmaal in de auto ontdekt Rosanne tot haar schrik dat ze geen afscheid heeft genomen van haar broer Nick.
Ze trekt wit weg en belt snel om de stem van haar broer nog even te kunnen horen.
Het telefonisch afscheid is moeilijk en het lijkt er op dat er andermaal tranen vloeien.
De rest van de rit is Rosanne opvallend stil.
Zo, ze is weg. De bus vertrok slechts een half uur te laat. De rust in huis weergekeerd.
Vakantie...
