Vandaag, 5 december, had ik de dag van mijn leven. Een paar dagen geleden had ik een briefje in mijn schoen gevonden. Dit briefje kwam hoogstpersoonlijk van de Goed Heiligman. Over dat ik mij de afgelopen jaren eindelijk eens goed had gedragen en zo. Hij vroeg mij hierin of ik niet eens mee wilde draaien als een echte zwarte Piet. Ik voelde mij zeer vereerd daar dit gebied voor mij nog onontdekt was. Ja, het leek mij wel wat. Ik gaf dit ook de Sint te kennen en al snel werd besloten om de school van de kinderen 'de Buitenburcht' tot proeftuin te promoveren. 's Ochtends om zeven uur present bij de Sint alwaar de laatste orders zouden worden gegeven.
Ik kon mijn geluk niet op. Tegen iedereen die het maar wilde horen vertelde ik over deze nieuwe uitdaging. De reacties waren divers. Van "Hartstikke leuk joh, had je veel eerder moeten doen" tot "Hahahaha een primeur! Voor het eerst in de geschiedenis een flatulente Zwarte Piet!" doelend op mijn, zo nu en dan opkomende doch zwaar overdreven, winderigheid. Ik ging ervoor.
Dan eindelijk was het zover. 5 december. Sint werd welkom geheten en ik was de gelukkige die zich naast de Sint op mocht houden. Een buitenkansje. Er was slechts één probleempje. Mijn zoon Nick. Hij had zich voor deze gelegenheid om laten schminken tot zwarte Piet. Hoe zou hij reageren als hij papa herkende? Ik zou tenslotte maar een nep-Piet zijn tussen het legertje zwarte Pieten onder leiding van Sinterklaas! Ik had besloten om het er maar op aan te laten komen en daarom gedroeg ik mij gewoon zoals men van een Piet verwachtte. Even later zaten alle kindertjes van de groep van juf Nicole in de grote hal. De spanning was van de gezichtjes te lezen. Plotseling keken Nick en ik elkaar aan. Ik verroerde mij niet. Hij draaide zijn hoofd weer om naar de Sint. Ik zuchtte. Klaarblijkelijk had hij mij niet herkend! Dan tijdens een moment van onoplettendheid staat hij ineens naast mij. Hij heeft niets in de gaten. Waarschijnlijk wordt de spanning mij teveel en begint er zachtjes een hoeveelheid overtollige lucht mijn darmen te verlaten. De Pietenbroek staat een moment bol en een tel later verspreidt zich een verdacht geurtje over de lieve kinderhoofdjes. Inwendig moet ik lachen. Er zijn per slot van rekening genoeg potentiële dadertjes om de schuld te geven. Ik heb echter buiten de waard gerekend want plotseling hoor ik Nick stiekem, zijn hand een beetje voor zijn mond zodat Sinterklaas het niet kon zien, tegen zijn buurman zeggen "Het lijkt wel of dat ik mijn vader ruik!"
