Onvergetelijk Leven: Een cliënt aan de lijn.

Leerzaam
Mijn stageavontuur is leerzaam. Erg leerzaam.
In mijn vorige werk liep ik veelvuldig stand-by. Oftewel on-call of consignatiediensten.
Dit houdt in dat je ongeveer één keer in de 6 weken een week telefonisch bereikbaar bent voor incidenten met hoge prioriteit.
Telefonisch bereikbaar buiten kantoortijden.
Uiteraard doe je dit niet voor niets. Nee, je doet dit voor je werkgever...
Én, voor de portemonnee.
Naast een vaste vergoeding kreeg kon je de uren dat je bezig was voor het werk declareren.

De laatste jaren maakte ik gebruik van een telefoonnummer van de baas en
kon ik hierop bereikt worden.
Fijn om mijn privénummer privé te houden.

Hulpvraag.
Er zijn andere tijden aangebroken.
Werkzaam zijnde in een niet zakelijke omgeving vind ik het niet nodig om
moeilijk te doen over mijn privé mobieltje.
Als er echt iets aan de hand is, dan mogen ze me bellen. Dag en nacht.
Gekke uitspraak hè? Klopt. Maar het voelt toch echt zo.
Collega of de instelling mogen bellen zodra ze een hulpvraag hebben. Ik mag immers nee zeggen?
En als er hulp nodig is dan is er vaak echt iets aan de hand!

Privégesprek.
Sinds ik hier stage loop gebruik ik mijn mobieltje.
Ook om meneer B te bellen met de mededeling dat ik onderweg ben om hem te halen voor de dagopvang en hem verzoek om klaar te staan.
Geen probleem!

Mobiele problemen.
Tot vandaag. Ik ben vandaag vrij en dool rond in Amsterdam. Een belangrijk bezoek aan mijn eerdaags latende werkgever tussen mijn digitale lessen door.
Ik ben vrij van stage. Meneer B schijnt ook vrij te zijn.
Hij lijkt problemen te hebben met zijn mobiel.
In de auto word ik gebeld door een onbekend 06 nummer.
Ik klik op de hands-free button teneinde verbinding te maken.
Onduidelijk gebrabbel aan de andere kant. Een beetje warrige maar herkenbare stem.
Meneer B!

Connectie.
Hij probeert aan de in de telefoon iets kenbaar te maken op de bekende
manier van hem. Zoekend naar woorden!
Ik onderbreek hem en zeg zijn naam.
Hij klinkt verrast. Hij lijkt te denken "Hoe weet hij dat?"
Een zacht 'ja' bevestigt zijn naam en ik vraag of er een probleem is. Of het goed met hem gaat.
Andermaal een bevestiging.
"Maar die telefoon die euh... Die nummer en zo... Gaat niet goed!"
Ik begrijp hem en probeer snel iets te bedenken. Hij is in orde. Geen acute bedreiging.
"Meneer B? Bel anders je zoon. Die weet hoe de telefoon werkt. Is dit een goed idee?"
Ik stuur langzaam naar een goed einde van dit gesprek en kan even later de verbinding verbreken.

Hm... In de sociale sector kom je dus ook voor verrassingen te staan en is opletten op je privacy van groot belang!

Ik ben ondertussen zo'n twintig keer gebeld door meneer B.
De arme man weet het blijkbaar zelf niet want ik nam de laatste 18 keer niet meer op.
Ik nam wel de vrijheid om mijn werkgever even in te lichten.
Misschien moeten we hier volgende week tijdens zijn aanwezigheid iets mee.
Zijn zoon inlichten?
Een andere oplossing is natuurlijk een mobiele telefoon van de zaak.
Met stand-by diensten en zo!

Onvergetelijk Leven: EEN WONDER OP DE LINDELAAN...

Het is 15 december 2016 als ik mijn vijfde stagedag bij “ONVERGETELIJK
LEVEN” mee mag lopen.

Veel namen.
Na zoveel dagen begin ik eindelijk een klein beetje zicht te krijgen op de deelnemers.
Ik ga de namen onthouden en leer ook de kleine specifieke mankementjes.
Die ene mevrouw (ik noem haar mevrouw G) is door haar rustige uitstraling een opvallende verschijning.

Ze lijkt bij de tijd maar ook kwetsbaar in mijn optiek.

Echter daar ik niet gehinderd word door enige ervaring ben ik voorzichtig met mijn mening.
Nee, mijn ogen en oren open houden is het credo. Tevens goed opletten op mijn leermeesters.

SJOELEN!
Tijdens een rustig moment leg ik de sjoelbak op tafel en nodig ik deelnemers uit om mee te spelen.
Al gauw melden zich drie dames waaronder mevrouw G. Ik bewonder haar in stilte. We hebben plezier en al snel komt meneer A erbij staan.

Meneer A heeft wat minder contact met de andere deelnemers. Zijn spraakvermogen is slecht en voor mij is het best nog moeilijk om hem te bereiken.
Mevrouw G doet haar best maar maakt zachtjes kenbaar dat ze het jammer vindt dat ze zo slecht sjoelt.
Al gauw verlegt zij haar aandacht naar meneer A. “Kom maar. Doe maar zo…”; en ze maakt de bekende schuivende beweging met haar arm.

Ze is geduldig en praat heel zacht op hem in.

Gezegend…
Meneer A begrijpt het niet maar ze gaat door. Ze pakt zijn hand en ze doet lief.
Ik doe een stapje terug en sla stilletjes het tafereeltje gade. Mevrouw G kijkt schuin omhoog en praat op hem in.
Plotseling verschijnt er een brede lach op het gezicht van meneer A.
Zijn gezicht lijkt even een reis naar het verleden te maken. Zijn ogen dansen een moment.
Ik krijg kippenvel. En realiseer mij dat dit bijzondere moment onderdeel is van mijn toekomstige werk. Ik ben gezegend!

Dagbesteding 'Onvergetelijk Leven'

Een dag in Loosdrecht.

Het was een drukke dag op de dagbesteding van 'Onvergetelijk Leven' waar ik mijn plek als stagiair heb gevonden.

Toiletbezoek.
De twee gangbare toiletten zijn bezet als mevr. A. mijn kant op komt.
Mevr. A. dwingt respect af. En dit niet alleen door haar respectabele leeftijd.
Zij heeft duidelijk haar sporen in het leven verdiend en ze hoeft slechts aanwezig te zijn tijdens de dagbesteding.
Aangezien zij de richting van de toiletten op loopt vraag ik de reden van deze spontane wandeling.
"Ik wil even naar het toilet..."; antwoord zij.
Haar antwoord voelt voor mij als een geheim dat je niet hoort te delen met een dame van stand.
Ik deel haar mede dat beide toiletten bezet zijn en ik stel haar voor de keuze om even te wachten of met mij mee te lopen naar de nieuwe vleugel.
Ze twijfelt en lijkt mij niet tot last te willen zijn. Haar blaas wil blijkbaar anders dan haar verstand en gezamenlijk lopen we naar de toiletgroep op 101C.
Ik zoek naar de balans in hulp en privilege en sluit na enig gedraai van de rollator de deur van het damestoilet achter haar onder de belofte dat ik voor de deur blijf wachten.

Meneer J ook!
Na enkele seconden gaat de deur van het herentoilet open en in mijn ooghoek zie ik meneer J de deur uit komen.

Ik groet kort en gun ook hem zijn privacy. Meneer J groet terug en keert terug naar het toilet om klaarblijkelijk nog enige handelingen te verrichten i.v.m. de hygiëne. Op dat moment hoor ik mevr. A. zachtjes roepen. Ze kan niet omhoog komen. Ik moet helpen maar moet daarvoor meneer J iets naar binnen duwen om de deur gesloten te krijgen en de damestoiletdeur te openen.
Ik overzie, bied haar mijn handen aan en ze trekt zich behendig omhoog. Zodra ze staat draai ik mij discreet om en probeer gelijktijdig de toiletdeur weer te openen.

Arme kerel!
Door de kier echter zie ik de spijkerbroek van meneer J nog halverwege zijn deur.
Ik wurm mij naar buiten en zie de spijkerbroek nog in dezelfde houding. Mijn blik wordt scherper en ik zie de oorzaak. Inwendig moet ik lachen. De bretels aan de achterzijde van deze meneer zaten om de deurknop. Hij leek geen kant uit te kunnen. Prachtig hoe hij deze gevangenschap tijdelijk aanvaardt. Zonder vragen. Zonder roepen om hulp! Een mooie kerel die J.

Als we even later gedrieën de terugweg aanvaarden moeten we er om lachen.
Een dag niet gelachen...

De gestolen glimlach...

'Een ode aan de mantelzorger.'

Al sinds mijn eerste stagedag op "'t Scheepsruim" aan de Lindelaan te Loosdrecht wordt meneer A dagelijks door zijn vrouw naar de dagbesteding gebracht.

Deze deelnemer is een opvallend jonge maar stille verschijning. Eigenlijk te zwaar voor de groep.

Fijne gesprekken.
Tijdens korte gesprekken met zijn vrouw merk ik weer hoe moeilijk de balans tussen gevoel en verstand te vinden is.

Ze vertelt over hoe ze al jaren gelukkig zijn getrouwd maar dat het eigenlijk haar man niet meer is. Tijdens het gesprek merk ik dat ze haar woorden weegt.

Ik denk dat ik haar snap...

Een glimlach!
De zorg wordt zwaarder en de herkenning is nihil. Ze draagt de zorg in vertrouwen over aan onze mensen op de Lindelaan.

Mijn collega's zijn goed opgeleid en ik leer.

Ik merk de blije momenten van mijn collega's als A zinnen heeft gesproken. Soms steelt een collega een heuse glimlach van hem. Ook bij mij werkt dit door. Bijzonder om deze man te zien lachen.

Verstand & gevoel...
Op deze spaarzame momenten denk ik aan haar. Het gezicht van zijn echtgenote als mijn collega's enthousiast aan haar vertellen hoe lief hij die dag heeft gelachen.

Haar gezicht spreekt. "Ja, tegen mij lacht hij niet meer. Hij moet teveel van mij. Iedere dag opnieuw!". Ze verwijst duidelijk naar de zware taak die wij dagelijks kunnen verdelen onder professionals.
Zij doet dat alleen... Na kantoortijd.

Gelofte.
Het klinkt bitter maar realistisch.
"En de glimlach die voor eeuwig geparkeerd staat in onze trouwakte gaat naar jullie."

Haar gezicht straalt verstand maar weet voor mij het gevoel niet te verbergen.

Een bijeenkomst op de Lindelaan te Loosdrecht.

Het is rond etenstijd als de locatie '‘t Scheepsruim' langzaamaan
volloopt.


Vertrouwen...
Van heinde en verre waren collega's van diverse locaties van 'Onvergetelijk Leven' op de presentatie
van Albert Schuurmans, Casemanager dementie, afgekomen.
Vaste medewerkers, vrijwilligers en stagiairs zaten weldra gezamenlijk
rond de tafels.
Ik was uitverkoren om voor die avond de warme maaltijd te verzorgen.
Spannend voor zo'n grote groep maar eigenlijk best makkelijk om te koken voor mensen die vertrouwen uitstralen. 

Leerzaam!
Na de maaltijd begon Albert vol verve zijn presentatie over dementie.
Opvallend vond ik het dat iedereen wel vragen had.
Zelfs de ouwe rotten in het vak bleken met vragen rond te lopen. Leerzaam!
Gedurende de voorlichting werden we verzorgd en trakteerde 'de vrouw van de baas' ons op ijs met slagroom en als klap op de vuurpijl werd de groep voorzien van 'zoutjes a la Niek'.
Er werd niets van ons verwacht en we konden lekker achterover zitten.

Een onvergetelijke avond op '`t scheepsruim'.
Een avond die mijn laatste vijf jaren 'eenzame opsluiting' bij mijn vorige bedrijf vrijwillig deed vergeten.

Tot de volgende keer?