Onvergetelijk Leven: Vast op het toilet!

Het is middag. Een aantal cliënten is in ruste. De overige aanwezigen vermaken zich of worden vermaakt.
Ik ben bezig met het invullen van de persoonlijke schriftjes. Ik schrijf:
‘Wat hebben we vanochtend ondernomen? Wat stond er op het menu? En welke activiteit heeft de cliënt vandaag ondernomen?’.

Plotseling hoor ik bonzen en een zacht hulpgeroep. Ik zet mijn oren op scherp en luister.
Nogmaals het geluid. Mijn collega met een scherper gehoor loopt mijn kant op en zegt; “Er zit volgens mij iemand op het toilet!”

Ik volg haar en inderdaad is het toilet bezet en klinkt er een benauwde stem van een meneer F.
Door de deur probeert mijn collega hem rust te geven. Ik vraag de man om de deur van het slot te halen.
Het antwoord achter de deur klinkt als ‘donker’.
Door zijn antwoord is mijn druk verhoogd en gehaast ik loop weg om een schroevendraaier te halen.
Een minuut later open ik de deur en zie ik het witte geschrokken doch opgeluchte gezicht van meneer F.
Terwijl hij zijn verhaal probeert te vertellen dringt een overweldigende lucht mijn reukorgaan binnen.
Zo te ruiken heeft meneer F. het echt benauwd gehad.
Ik hoop in alle eerlijkheid dat het een angstwindje is geweest maar ik vermoed dat het echt bingo is.
Nu snap ik zijn opgeluchte gezicht.
Meneer F., nog steeds geschrokken, staat er onbeholpen bij.

Nadat ik hem heb geholpen zijn broek uit te trekken neemt hij plaats op het toilet komt mijn ervaren collega een kijkje nemen.
“Lukt het? Of heb je hulp nodig?”
Ik antwoord dat het wel lukt en even later is het leed weer geleden en zit meneer F. tussen de cliënten een activiteitje te doen.
In zijn schriftje beschrijf ik zijn activiteiten en het menu maar sla deze ongeplande activiteit over.

Onvergetelijk Leven: De balans tussen duidelijkheid en respect.

Afgelopen vrijdag heb ik een dagje extra meegedraaid op mijn stageplek.
Ze zaten te krap in het personeel en ik had schoolvakantie.

Het was een rommelige dag. Een nieuwe dag dus veel nieuwe gezichten.
Ieder met zijn of haar eigen verhaal, achtergrond en aanpak.
Ik maakte kennis met mevrouw R.
Vanaf het eerste ogenblik zette zij mij aan het denken.
Zij werd gebracht door haar man.
Bij het verlaten van de auto maakte ze geluidjes waaruit ik niet kon opmaken of ze huilde of dat ze lachte.
Aangezien er geen grappen werden gemaakt bleef de andere optie over. Ze huilde…
Maar een korte analyse vertelde mij dat ook dit niet het geval was.

Ik verwerkte mijn waarneming en liet het voor wat het was.

Koffie met een koekje.
Als ik later een rondje koffie doe kom ik mevrouw R. weer tegen.
“Wilt u koffie of thee?”; vraag ik zachtjes aan haar.
Ze antwoordt met; “Nee.” Ook op mijn tweede, ietwat luidere, vraag antwoordt zij resoluut.
Ik schenk koffie in en plaats het op gepaste afstand voor haar.
Wederom klinkt er een protest.

Vanzelfsprekend.
Nog voordat ik met mijn rondje klaar ben zie ik haar genoeglijk een slokje uit haar kopje nemen.

Bij het tweede rondje schonk ik haar kopje zonder te vragen in.

Op mijn vraag of ze een koekje wilde begon het opnieuw. Mijn ervaren collega knikte. ‘Leg maar gewoon neer’.
Hiermee ging ik voor mijn gevoel een grens van respect voorbij.
Maar ik leerde om duidelijkheid te geven aan een persoon bij wie het maken van keuzes niet meer vanzelfsprekend is.

Ervaren stagiair.
En inderdaad. Al kruimelend werkt zij al snel de lekkernij naar binnen. Ondertussen zachte geluidjes makend. Ik negeer het nu.
Dit hoort tenslotte bij haar.

En ondertussen op school...

Zo, het eerste kwartaal van mijn opleiding zit er op.
Naast de onderwerpen op vakgebied heb ik ook veel over mijzelf geleerd.
Door de rollenspelen, oefenen met intervisie en de broodnodige feedback ben ik gegroeid.
Ik zit in een klas met voornamelijk jong volwassenen. Waarvan een behoorlijk aantal een migratieachtergrond heeft.
Ook meiden met een hoofddoekje.
Ik ben de oudste oudere jongere.
Bij veel jongeren vraag ik mij soms af waarom ze de opleiding in de maatschappelijke zorg volgen.
Ze zijn eigenwijs, soms erg brutaal en ze lijken ongeïnteresseerd. Is dit de beroepshouding?
Ik leerde om dit verder los te laten.

Nerd!
Een paar weken geleden had ik thuis mijn opdrachten gemaakt en ik legde mijn opdrachten als eerste op de tafel van de juf…
Tegelijkertijd schaamde ik mij dood! Het puberale MAVO jongetje in mij kwam duidelijk protesteren.
“Hé, wat doe je nou! Dit hoort niet man! Opdrachten inleveren is sociaal wenselijk gedrag!”
Het was voor mij een eyeopener. Inderdaad. Dit was vroeger wel een dingetje. Met alle gevolgen van dien.
Nee, ditmaal was ik trots en ik zag enkele blikken met afgunst naar mijn opdrachten kijken.

Gezegend.
Het eerste kwartaal is nu afgerond met een tussentijds toets. Voor deze toets haalde ik een 8.6.
Ik realiseer mij dat ik een bevoorrecht mens ben.
De meiden in de klas met hoofddoekjes zijn vaak gewone leuke mensen en dankzij dit schooljaar krijg ik de kans om een kijkje te nemen in het leven van hen die door menig Nederlander niet altijd
worden begrepen.

Ik groei...