Ik heb een kind geadopteerd...

Voor een paar uur per dag.
Zeg maar een post-naschoolse opvang.

Het slaapt bij mij thuis.
's ochtends even snel ontbijten en dan
heel snel naar school.
Het blijft daar tussen de middag over en
na school gaat het naar de opvang.
Het blijft daar zo lang mogelijk want
ik moet natuurlijk wel kunnen overwerken…

Voordat ik het 's middags op haal,
neem ik eerst wat tijd voor mijzelf.

Eenmaal thuis zorg ik voor het eten.
En vermaak ik mij een paar uurtjes met de kleine.

Al met al kost me dit behoorlijk wat tijd en geld.

Maar ik heb graag wat over voor het goede doel...

Wellicht dat je het al vermoedt.
Het is mijn eigen vlees en bloed...

Aan het einde van de tunnel...

Ons gezin bestaat uit 4 personen. Mijn vrouw & ik en 2 kinderen.

De kinderen hebben inmiddels de respectabele puberleeftijd bereikt

en hebben steeds vaker bezigheden elders.

Het is dan ook niet vanzelfsprekend dat we 's avonds gezamenlijk aan tafel zitten.

Deze avond wel dus...

Ik geniet van de gesprekken waarvan de inhoud uiteen loopt.

Het golft. Onderwerp, discussie soms gevolgd door ruzie..., volgend onderwerp.

De kinderen voelen zich er duidelijk ongemakkelijk bij.

Terwijl er even een stilte valt, grijp ik het moment aan.

Ik probeer hen op het gemak te stellen.

"Jongens, het geeft allemaal niets hoor! Het gaat weer voorbij.

Je moet het zien als een lange donkere tunnel waar je aan het begin

van je pubertijd bent in gegaan. Een tunnel met slechts ramen en

ergens aan het eind een deur.

Via die ramen kunnen papa en mama je nog wat bij sturen...
Je kunt om hulp vragen..."

Ik voel mij in mijn rol als hoofd van het gezin en ga helemaal op in mijn "presentatie".

Ik vervolg mijn verhaal en teken de lijnen van de tunnel op een denkbeeldig whiteboard.

"En als je eens lastig bent dan begrijpen papa en mama dat hoor! Geen probleem...

Wij hebben ooit ook eens in zo'n tunnel gezeten.

Het lijkt dat je het helemaal alleen moet redden in deze tunnel maar

in werkelijkheid zijn wij er voor om.."

Mijn vrouw tikt op mijn schouder. Ik draai me om en zie twee lege stoelen.

De kinderen hebben blijkbaar bezigheden elders.

Ik kijk vragend naar het minzaam lachende gezicht van mijn vrouw.

"Heb ik dit verhaal soms al eerder verteld?"

Moederdag 2008

Ik werd die zondagmorgen wakker van gestommel op de trap. Ik draaide mij om en wierp een blik op mijn vrouw.

Ook zij had blijkbaar iets gehoord.

Ik lag met mijn ogen dicht nog aan het idee te wennen van alweer een nieuwe dag toen ik plotseling een scherpe geur rook.

Gelijktijdig hoorde ik mijn vrouw snuffen. "Wat een lucht!" zei ze slaperig...

Een mengeling van verbrande groene zeep en ammonia...

De dag voor moederdag had ik wat lekkere hapjes gehaald voor het ontbijt. Aardbeien, sinaasappels en afbakbroodjes...

De avond voor moederdag had mijn vrouw besloten om de oven schoon te maken.

Uit "Grootmoeders keukenhulp" had zij de prima werkende tip gelezen om de oven een dag te laten weken met een mengsel van...

Juist! Groene zeep en ammonia!

Na een paar minuten ging de slaapkamerdeur open en traden de kinderen binnen.

Een prachtig versierd bord werd op het bed geplaatst met daarop een beschuitje met aardbeien, koppie thee, sinaasappelsap en

een afbakbroodje belegd met haar favouriete witte hageltjes.
Mijn vrouw deed of ze niets in de gaten had.
Terwijk we geamuseerd toe keken hoe moeder de eerste hap nam gaf ik de jongelui een olijke knipoog...
Ook zij deden of ze niets in de gaten hadden.