Ons gezin bestaat uit 4 personen. Mijn vrouw & ik en 2 kinderen.
De kinderen hebben inmiddels de respectabele puberleeftijd bereikt
en hebben steeds vaker bezigheden elders.
Het is dan ook niet vanzelfsprekend dat we 's avonds gezamenlijk aan tafel zitten.
Deze avond wel dus...
Ik geniet van de gesprekken waarvan de inhoud uiteen loopt.
Het golft. Onderwerp, discussie soms gevolgd door ruzie..., volgend onderwerp.
De kinderen voelen zich er duidelijk ongemakkelijk bij.
Terwijl er even een stilte valt, grijp ik het moment aan.
Ik probeer hen op het gemak te stellen.
"Jongens, het geeft allemaal niets hoor! Het gaat weer voorbij.
Je moet het zien als een lange donkere tunnel waar je aan het begin
van je pubertijd bent in gegaan. Een tunnel met slechts ramen en
ergens aan het eind een deur.
Via die ramen kunnen papa en mama je nog wat bij sturen...
Je kunt om hulp vragen..."
Je kunt om hulp vragen..."
Ik voel mij in mijn rol als hoofd van het gezin en ga helemaal op in mijn "presentatie".
Ik vervolg mijn verhaal en teken de lijnen van de tunnel op een denkbeeldig whiteboard.
"En als je eens lastig bent dan begrijpen papa en mama dat hoor! Geen probleem...
Wij hebben ooit ook eens in zo'n tunnel gezeten.
Het lijkt dat je het helemaal alleen moet redden in deze tunnel maar
in werkelijkheid zijn wij er voor om.."
Mijn vrouw tikt op mijn schouder. Ik draai me om en zie twee lege stoelen.
De kinderen hebben blijkbaar bezigheden elders.
Ik kijk vragend naar het minzaam lachende gezicht van mijn vrouw.
"Heb ik dit verhaal soms al eerder verteld?"
No comments:
Post a Comment