De signalen van een vrouw...

Flatulent

Het was een doodnormale dag op het werk.
Ik zat achter mijn bureau de "after lunchdip" te verwerken welke die middag gepaard ging met hevige rukwinden.
Was de lunch te stevig geweest?
Ondertussen had ik er al een paar dozijn "op sokken" laten gaan en de hoeveelheid lucht leek het te winnen van de aanwezige zuurstof.
Ik werd er persoonlijk ietwat onpasselijk van.

Even een luchtje scheppen.
Rondom mij hoorde ik zo nu en dan wat gesnif en gesnuif.
Opvallend was het aantal spontane uitstapjes die mijn collega's maakten.
Zeker even een luchtje scheppen. Ik deed mee.
Net zo vaak als de anderen liep ik mee naar buiten alwaar ik mij overdreven tegoed deed aan de frisse buitenlucht.

Ontsla die man!
Eenmaal voor de deur begon het gemopper.
"Dit kan zo niet langer! Dit wordt te erg".
De discussie ging als vanouds over een collega.
Hij had immers de naam als zijnde iemand die zich niet al te vaak liet benaderen door een fris stuk zeep.
Zijn kleding zag er niet uit en inderdaad, zijn aanwezigheid werd gekenmerkt door een bedorven lijflucht.
Ik werd onbedoeld door hem verwend.
Als hij op de kamer was kon ik mijn getergde darmen stiekem ontluchten.

Vrouwensignalen
Ik zit inmiddels alweer een paar minuten op mijn werkplek als plotseling een vrouwelijke collega onze ruimte betreedt.
Ter hoogte van mijn bureau houdt ze halt.
Ze snuift en ze denkt even na.
Dan schieten haar ogen over de bureaus.
Ze zoekt maar vind niet wat ze denkt te vinden.
Ze snuift nogmaals en dan gebeurt het.
Zij drukt haar armen tegen haar ribbenkast, haar handen een stukje boven haar borsten, de polsen tegen elkaar aan.
Ik zie haar lichaam kort trillen. Een siddering. Een beweging die ik alleen van vrouwen ken. De ultieme extase...

4 uur, cup a soup...
Ze tuurt nogmaals de bureaus langs, wendt zich tot slot naar mij en zegt genietend: "Hmmm, ik ruik bouillon.."
Ik knikte beamend en ging door met mijn werk.
Ik kon niets zeggen.

Turkse avond...

Ik schrijf vrijdagmiddag 20 juni 2008.
Wij maakten ons op voor de wedstrijd Kroatië - Turkije die die avond zou plaatsvinden om 20:48 uur.

We waren het eten aan het bereiden en rond een uur of half zeven merkte mijn 16-jarige zoon op dat Turkije al aan het spelen was.

Ik ontkende dit want, zo vertelde ik, de wedstrijd zou om kwart voor negen aanvangen.

Een jongen van 16 geeft niet gauw op en hij zette dus de televisie aan. En jawel. De wedstrijd was al een half uur bezig.

Niet gehinderd door enige diepgaande kennis van dit soort toernooien namen wij even later plaats rond de televisie met het bord op schoot.

Het was een saaie wedstrijd met een heel spannende ontknoping.

Wat ik persoonlijk erg vreemd vond was dat de Turken tegen Tjechië speelden i.p.v. de aangekondigde Kroaten...

Enfin. Onze Turken scoorden en wij gilden of het Oranje was die een doelpunt maakte.

Op het moment dat onze schreeuw wegstierf bleef het opvallend stil in de buurt.

Zelfs onze uit Turkije afkomstige buren waren stil.

Er viel geen enkel kwartje...

Mijn dochter werd tijdens de wedstrijd opgehaald door twee vrienden.

Zij belde kort na haar vertrek op.

"Hé pap! Jullie zitten naar de herhaling van de vorige wedstrijd te kijken...!".
De aanwezigen keken elkaar aan en lachten schaapachtig.
De tv ging uit en de dagelijkse bezigheden werden even hervat.
Iedereen bereidde zich voor op de wedstrijd die komen zou.
Kwart voor negen: Turkije - Kroatië...