Gelukkig is het koppie nog goed...

Zij was met de rollator naar binnen gelopen in het uitvaartcentrum.
Haar schoonzuster was in een gezegende ouderdom overleden.
Naast het verdriet en gemis was er ook opluchting bij de direct nabestaanden.
Opluchting dat het geestelijk lijden eindelijk voorbij was.
Reeds 10 jaar eerder was tante opgehouden met het voldoen aan het plaatje.
Het plaatje van liefhebbende moeder, aardige buurvrouw, gezaghebbende tante en echtgenote.
10 jaar geleden is bij tante het lichtje langzaam beginnen te doven.
Nu uiteindelijk is ze gestorven.
Na de plechtigheid liep mijn moeder langs de kist van haar schoonzus en even later liepen we naar de uitgang.
De uitgang was, in tegenstelling tot de ingang, voorzien van een trap.
Ik gaf haar een arm en moeder liep moeizaam de trap af.

"Mijn benen doen het niet meer zo goed hoor!"; zei ze in een poging zich te verontschuldigen om niets...
"Maar gelukkig is het koppie nog goed..."; vervolgde de bijna 80-jarige vrouw.

Bijna tegelijkertijd kwam er een antwoord van de schoonzoon van de overledene:
"Dat heeft mijn schoonmoeder ook tot het laatst volgehouden."

Ondanks de serieuze aard van de bijeenkomst hebben we smakelijk gelachen!

Vaderdag 2010

Hoe een mislukte vaderdag, ondanks twee nare kinderen, toch nog goed eindigde.

Ik werd wakker op de derde zondag van juni. Ik draaide mij om en dommelde weer in.
Eigenlijk kon ik niet meer echt slapen.
Het was immers vaderdag. De dag van de zelfgemaakte stropdas, de boekenleggers, shirtjes met foto enz.
Zelf maakte ik voor mijn vader altijd een asbak van klei.
Dit jaar was ik toch wel erg nieuwsgierig naar de inventiviteit van de kindertjes.
Een uur later werd ik weer wakker. Het duurde wel erg lang hoor!
Mijn vrouw was inmiddels al uit bed toen ik mij het sms'je van mijn dochter herinnerde.
Ik slaap bij die en die hoor!
Huh? En hoe moet het dan met vaderdag?
Weer een uur later, ik kreeg onder hand last van plaatselijke decubitus, hoorde ik gestommel op de trap.
Mijn zoon had zijn vrije ochtend goed besteed. 11:30 uur was het inmiddels.
Hij kwam naar mij toe lopen.
Ik keek nieuwsgierig naar zijn handen…
Hij gaf mij een hand en een kus, zei: "Happy vaderdag!", maakte een praatje en liep weer weg.
Half drie. Mijn laken werd ondertussen rood van de doorligplekken.
Dochterlief kwam thuis gaf mij een hartelijke knuffel en liet mij desolaat achter.

Een uur later ben ik mijn bed maar uit gegaan.
Diep bedroefd zat ik even later op de bank.
Ik ergerde mij aan het gesmoes van die twee. Lachten ze mij nu uit?
Zijn ze iets vergeten te kopen? Vlegels!

Kwart over zes inmiddels. Ik was die dag ten zoveelste male in slaap gedommeld.
Dit maal op de bank.
Ik snoof en keek in de keuken. Niemand! Ik had honger!
Wat was er aan de hand? Even later werd ik gesommeerd om iets netjes aan te trekken.
Hulpeloos keek ik naar mijn 20 jaar oude spencer.
"Nee, iets nets!"
Binnen een kwartier stonden we op straat en volgde ik de stoet.
Ongeveer 10 minuten later arriveerden we bij pizzeria Pulcinella...
"Verrassing!"

Zo zie je maar.
Zelfs met twee van die nare kinderen eindigde deze vaderdag toch nog goed.