Gelukkig is het koppie nog goed...

Zij was met de rollator naar binnen gelopen in het uitvaartcentrum.
Haar schoonzuster was in een gezegende ouderdom overleden.
Naast het verdriet en gemis was er ook opluchting bij de direct nabestaanden.
Opluchting dat het geestelijk lijden eindelijk voorbij was.
Reeds 10 jaar eerder was tante opgehouden met het voldoen aan het plaatje.
Het plaatje van liefhebbende moeder, aardige buurvrouw, gezaghebbende tante en echtgenote.
10 jaar geleden is bij tante het lichtje langzaam beginnen te doven.
Nu uiteindelijk is ze gestorven.
Na de plechtigheid liep mijn moeder langs de kist van haar schoonzus en even later liepen we naar de uitgang.
De uitgang was, in tegenstelling tot de ingang, voorzien van een trap.
Ik gaf haar een arm en moeder liep moeizaam de trap af.

"Mijn benen doen het niet meer zo goed hoor!"; zei ze in een poging zich te verontschuldigen om niets...
"Maar gelukkig is het koppie nog goed..."; vervolgde de bijna 80-jarige vrouw.

Bijna tegelijkertijd kwam er een antwoord van de schoonzoon van de overledene:
"Dat heeft mijn schoonmoeder ook tot het laatst volgehouden."

Ondanks de serieuze aard van de bijeenkomst hebben we smakelijk gelachen!