Tafelbelletje

Ken jij die belletjes op de balie in een hotel?
Zo'n chroomkleurig belletje met een dopje er op.
Als je een hand er op legt dan hoor je "PING!".
Ze zijn er voor gemaakt om een gastgever te attenderen op jouw aanwezigheid.
Erg handig in een tijd dat iedere niet gewerkte minuut geld kost.

Bij ons op het werk staat zo'n belletje bij de balie van het restaurant.
Enkele uren per week is dit restaurant mijn werkplek.
Ik merk dat de gastvrouw op de stille momenten druk 'achter' bezig is.
Het belletje doet altijd keurig zijn werk. "PING!" 

Aandacht...

Ik maak eigenlijk nooit gebruik van zo'n belletje. Kortom omdat ik het 
te onvriendelijk vind. Ik heb een stem. Ik kan zachte geluiden maken of even kuchen om
mijn aanwezigheid te melden. 

Ken jij de belletjes op een balie? Ken je mensen die gelijk als ze 
gearriveerd zijn al binnen een minuut drie keer hard op de bel slaan?
Of ben jij zelf zo iemand?
"Ja, ze staan er toch voor?" Zul je zeggen.
Klopt.
Maar in het zeldzame geval dat ik er gebruik van maak, zal ik na 
de eerste zachte druk minstens een minuut wachten op een tweede poging.
Nee, laat mij maar op een menselijke manier de aandacht vragen.

Die ene aardige juffrouw.

Zo ook die vroege ochtend.
Op weg naar het kantoor en ik geef mijn zoon even een slinger naar zijn werk.
Onderweg stop ik om te tanken bij mijn vaste station.

Via de shop loop ik naar de kassa. Er is niemand en ik zie de deur 'naar achter'
open staan.
Kennelijk is de medewerker 'achter' bezig.
Er staat een belletje op de toonbank, naast de aanbieding van de week.
Ik hoor mijn zoon plotseling een vrolijk wijsje fluiten en ik roep heel 
zachtjes "Goedemorgen..."

Een vrouwenstem roept: "Ja ja, ik kom er aan!".
In de vrouw herken ik die ene die altijd zo vriendelijk is.
Zo menselijk.
Ik antwoord zachtjes maar hoorbaar: "Rustig aan!"

Ferme taal!

Als de vrouw even later verschijnt lacht ze vriendelijk maar wijst mij 
op de aanwezigheid van de bel.
"Er staat een bel hoor! Speciaal voor dit soort momenten. Sommige mensen 
gaan namelijk roepen...
Daar heb ik zo'n hekel aan!"
Ik lach vriendelijk en overweeg even om mijn zienswijze te prediken maar besluit om
het er bij te laten.
Als ik buiten sta kijk ik mijn zoon aan.
"Zie je. Zo ontstaan nu oorlogen. Mensen bedoelen vaak hetzelfde maar soms
synchroniseren de meningen niet.
Hij voelt het aan en zegt: "Ja, daarom ging ik fluiten..."