Vandaag, 2 november ’22. The day after the workshop “Communiceren bij dementie” (vrij vertaald).
De cursus had mij toch enkele zaken meegegeven die ik in de praktijk wilde brengen.
Om te beginnen probeerde ik bij binnenkomst in het Gastenhuis even te voelen waar ik stond.
“Centeren”. Ik merkte dat ik mij daar doorgaans niet zo mee bezig houd.
Ik loop nog geheel alleen in de woonkamer.
Plotseling zie ik in de gang ter hoogte van de lift het bekende loopje van G.
Hij is daar al opgevangen door Annemarie. Ik duik snel de keuken in. Ik ben immers aan het centeren?
Tegelijkertijd voel ik mij belachelijk en keer ik terug naar de gang. Ik zie de onzekere tred van een wankel persoon.
G draagt geen bril. En ik herken zijn pyjamajasje. Dan ziet hij mij staan in de gang.
Ik zie een lach van oor tot oor, zijn hand gaat omhoog als in een groet en ik hoor zijn stem door de gang klinken:” Hé (mijn) vriend!”.
De opluchting in zijn gehele houding raakt mij zeer. Alsof hij in zijn dagelijkse mist het licht ontdekt van een vuurtoren of zo.
Tjee! Wat mooi. Even later zitten we samen aan de koffie. G in zijn pyjama én in zijn verkeerd om aangetrokken jeans.
Ik geniet en voel niet of ik gecentreerd ben of niet.
G vertelt terloops dat hij eerder die ochtend zijn kousen zelf had aangetrokken. Al met al een heel avontuur voor deze man.
Nog voordat het Gastenhuis verder ontwaakt vraag ik aan hem om samen met mij naar zijn appartement te gaan om zijn bril te gaan halen.
Eenmaal boven haal ik wat kleding voor de dag en even later lopen we ten tweede male de woonkamer binnen.
Nu voor het echie. Mét rollator, een jeans met kontzakken op de juiste plaats en klaar voor het ontbijt.
Althans, G. Ik ga nog even kijken of ik kan centeren…
