De signalen van een vrouw...

Flatulent

Het was een doodnormale dag op het werk.
Ik zat achter mijn bureau de "after lunchdip" te verwerken welke die middag gepaard ging met hevige rukwinden.
Was de lunch te stevig geweest?
Ondertussen had ik er al een paar dozijn "op sokken" laten gaan en de hoeveelheid lucht leek het te winnen van de aanwezige zuurstof.
Ik werd er persoonlijk ietwat onpasselijk van.

Even een luchtje scheppen.
Rondom mij hoorde ik zo nu en dan wat gesnif en gesnuif.
Opvallend was het aantal spontane uitstapjes die mijn collega's maakten.
Zeker even een luchtje scheppen. Ik deed mee.
Net zo vaak als de anderen liep ik mee naar buiten alwaar ik mij overdreven tegoed deed aan de frisse buitenlucht.

Ontsla die man!
Eenmaal voor de deur begon het gemopper.
"Dit kan zo niet langer! Dit wordt te erg".
De discussie ging als vanouds over een collega.
Hij had immers de naam als zijnde iemand die zich niet al te vaak liet benaderen door een fris stuk zeep.
Zijn kleding zag er niet uit en inderdaad, zijn aanwezigheid werd gekenmerkt door een bedorven lijflucht.
Ik werd onbedoeld door hem verwend.
Als hij op de kamer was kon ik mijn getergde darmen stiekem ontluchten.

Vrouwensignalen
Ik zit inmiddels alweer een paar minuten op mijn werkplek als plotseling een vrouwelijke collega onze ruimte betreedt.
Ter hoogte van mijn bureau houdt ze halt.
Ze snuift en ze denkt even na.
Dan schieten haar ogen over de bureaus.
Ze zoekt maar vind niet wat ze denkt te vinden.
Ze snuift nogmaals en dan gebeurt het.
Zij drukt haar armen tegen haar ribbenkast, haar handen een stukje boven haar borsten, de polsen tegen elkaar aan.
Ik zie haar lichaam kort trillen. Een siddering. Een beweging die ik alleen van vrouwen ken. De ultieme extase...

4 uur, cup a soup...
Ze tuurt nogmaals de bureaus langs, wendt zich tot slot naar mij en zegt genietend: "Hmmm, ik ruik bouillon.."
Ik knikte beamend en ging door met mijn werk.
Ik kon niets zeggen.