Bijlmerplein.
De zon schijnt
zoals voorspeld. Een graad of twintig is niet slecht voor 20 maart?
Ik lock mijn
laptop en even later loop ik richting de uitgang.
Voor mij lopen
collega’s waaronder een opvallende.
Mr ING.
Hij draagt een
pak en straalt zelfvertrouwen uit.
“Mr. ING” noem ik
dit soort types.
Zonder deze
karakters zou de bank ophouden te bestaan.
Stel je voor, als
alle medewerkers zouden zijn zoals deze Mr. ING. Hoe zou dat zijn?
We kunnen immers
niet allemaal trekkers zijn. Er blijven uitvoerenden nodig.
Wel gemotiveerde
natuurlijk.
Enfin, ik loop
het gebouw uit en loop even doelloos rond.
Ik constateer dus ik besta.
Dan
vind ik mijn plek. Ik overzie de massa. Broodjes etend, lunchboxje mee of een
warme hap.
Energie
opdoen. Ieder op zijn eigen manier.
Het
is leuk om mensen te beschouwen. Ineens valt mijn oog op een fluorescerend
gordijn.
Het
beweegt en het heeft de vorm van een mens. Een oudere man. Hij valt op maar
iedereen schijnt hem te negeren.
Plotseling
staat er een scootmobiel naast hem met een donkere man in het zadel.
Ze
praten met handen en voeten en ik constateer.
Ik
vraag mij af of het misschien daklozen zijn? Of anders? Kunstenaars misschien?
Ach,
het zijn mensen, besluit ik.
Paramaribo.
De
twee nemen afscheid van elkaar en de donkere man rijdt naar mij en stopt voor
me.
“Wat
een zon hè?”; zegt hij en vervolgt… “U heeft geen jas aan hè? Da’s niets voor
mij met mijn spieren.”
“U
bent andere temperaturen gewend neem ik aan?”
De
man steekt resoluut zijn hand uit en terwijl ik zijn hand omvat begrijp ik dat
de man blij is dat ik hem snap.
“Mijn
zoon trakteerde mij enige tijd geleden op een ticket naar Paramaribo.
En
weet u, mijn spierpijn was over…”
Kentucky Fried Chicken.
We
praten over en weer en plotseling kijkt hij langs mij en richt zijn blik op de
Kentucky.
“Hé
man, als u mij nu wat te eten geeft ben ik weer helemaal tevreden…”
Ik
laat zijn opmerking even op mij inwerken…
“Ik
heb geen doekoe man!”; antwoordde ik geheel naar waarheid, “Maar ons geestelijk
contact was ook erg voedzaam toch?”
De
man grijnst van oor tot oor en ik neem afscheid van een mooi mens. Een paar
tellen later loop ik de deur door van het kantoor.
Voor
mij ontwaar ik plotseling de vormen van een mens. Van Mr. ING.
Hij
is terug van de pauze.
Nooit
eerder ontmoette ik deze man. Nu twee keer!
En
tussendoor mocht ik weer andere mensen ontmoeten.
Mooi
toch?
No comments:
Post a Comment