21 december 2014
De opkomst was
groot op de traditionele bijeenkomst van Skigroep ‘de roze koeken’.
Dit keer
verzamelden wij ons in het Noorden van het land.
5 mannen en 4
vrouwen.
Kort. Klaar. Biertje?
De vrouwen zaten
gezellig keuvelend bij een kopje thee en een versnapering.
De onzichtbare
scheiding tussen de dames en heren was merkbaar.
Wij, de mannen,
namen onze zaken door.
Hoe gaat het met
de kinderen punt Hoe is het op het werk punt Sport je nog?
En ook vragen
over en weer over de gezondheid werden gesteld.
Kort. Zakelijk.
Klaar. Biertje?
Tussendoor de
traditionele stiltes en een grap over de avonturen die de mannen de afgelopen
jaren hebben beleefd.
De avonturen
lijken steeds avontuurlijker te worden…
Praten tussen het kauwen...
Bij de vrouwen
gaat het anders.
Tijdens één van
de stille momenten luister ik naar de gesprekken van de dames.
Ze lijken nog bij
agendapunt 1 te zijn. Het gaat er rustig aan toe. Lekker makkelijk. Lekker
simpel.
Vreemd eigenlijk
dat er nog gepraat kan worden tussen het kauwen van de snoeperijtjes door.
Het gaat echter
zoals het gaat. Verschil moet er wezen en zal er altijd zijn.
Tijdens het
opdienen van de erwtensoep en/of hutspot hoor ik juist de vrouwen praten over
een onderwerp dat wij al een uurtje ervoor in 2 minuten hadden afgerond.
Plotseling, alsof
het afgesproken is begint één van de meiden met het kruisgesprek.
Op een spontane
wijze wordt het gesprek van de vrouwen naar de mannen gemanoeuvreerd.
Knap hoe vrouwen
dit op zo’n onopvallende manier kunnen doen.
Hulpbehoevende mannen...?
Er wordt aan Bert
gevraagd hoe het met zijn ouders gaat.
Bert begint te
vertellen en er wordt aan de overkant merkbaar gesouffleerd.
Tussen het
groepje vrouwen bevindt zich namelijk de zus van Bert. Josefientje…
Josefientje haakt
herhaaldelijk in op het verhaal van Bert.
“En oma is ook 80
geworden hè Bert?…”
Bert draait zijn
hoofd even en richt zijn aandacht weer tot het gremium.
“Nou, en het
afgelopen jaar heeft oma haar verjaardag gevierd. Ze werd 80.”
De aanwezigen
reageren bewonderend op de laatste woorden van Bert.
Het is zichtbaar
fijn om elkaar weer te zien en te spreken.
Snert.
Een rit van het
Noorden naar de Randstad staat als laatste punt van de dag op de agenda.
Als we die avond
laat naar huis rijden is het vrij stil in de auto.
Vijf mensen.
Ieder met zijn of haar eigen gedachtes.
Genoeg gepraat?
Moe? Gewoon nagenietend van de gezellige dag?
Ik ben ook stil.
Bij mij is echter
de oorzaak van een anderhalf uur durend gevecht tegen de werking van de snert.
Volgende keer
toch de hutspot maar.
