Skigroep ‘de roze koeken’

21 december 2014

De opkomst was groot op de traditionele bijeenkomst van Skigroep ‘de roze koeken’.

Dit keer verzamelden wij ons in het Noorden van het land.

5 mannen en 4 vrouwen.

Kort. Klaar. Biertje?

De vrouwen zaten gezellig keuvelend bij een kopje thee en een versnapering.

De onzichtbare scheiding tussen de dames en heren was merkbaar.

Wij, de mannen, namen onze zaken door.

Hoe gaat het met de kinderen punt Hoe is het op het werk punt Sport je nog?

En ook vragen over en weer over de gezondheid werden gesteld.

Kort. Zakelijk. Klaar. Biertje?

Tussendoor de traditionele stiltes en een grap over de avonturen die de mannen de afgelopen jaren  hebben beleefd.

De avonturen lijken steeds avontuurlijker te worden…

Praten tussen het kauwen...

Bij de vrouwen gaat het anders.

Tijdens één van de stille momenten luister ik naar de gesprekken van de dames.

Ze lijken nog bij agendapunt 1 te zijn. Het gaat er rustig aan toe. Lekker makkelijk. Lekker simpel.

Vreemd eigenlijk dat er nog gepraat kan worden tussen het kauwen van de snoeperijtjes door.

Het gaat echter zoals het gaat. Verschil moet er wezen en zal er altijd zijn.

Tijdens het opdienen van de erwtensoep en/of hutspot hoor ik juist de vrouwen praten over een onderwerp dat wij al een uurtje ervoor in 2 minuten hadden afgerond.

Plotseling, alsof het afgesproken is begint één van de meiden met het kruisgesprek.

Op een spontane wijze wordt het gesprek van de vrouwen naar de mannen gemanoeuvreerd.

Knap hoe vrouwen dit op zo’n onopvallende manier kunnen doen.

Hulpbehoevende mannen...?

Er wordt aan Bert gevraagd hoe het met zijn ouders gaat.

Bert begint te vertellen en er wordt aan de overkant merkbaar gesouffleerd.

Tussen het groepje vrouwen bevindt zich namelijk de zus van Bert. Josefientje…

Josefientje haakt herhaaldelijk in op het verhaal van Bert.

“En oma is ook 80 geworden hè Bert?…”

Bert draait zijn hoofd even en richt zijn aandacht weer tot het gremium.

“Nou, en het afgelopen jaar heeft oma haar verjaardag gevierd. Ze werd 80.”

De aanwezigen reageren bewonderend op de laatste woorden van Bert.

Het is zichtbaar fijn om elkaar weer te zien en te spreken.

Snert.

Een rit van het Noorden naar de Randstad staat als laatste punt van de dag op de agenda.

Als we die avond laat naar huis rijden is het vrij stil in de auto.

Vijf mensen. Ieder met zijn of haar eigen gedachtes.

Genoeg gepraat? Moe? Gewoon nagenietend van de gezellige dag?

Ik ben ook stil.

Bij mij is echter de oorzaak van een anderhalf uur durend gevecht tegen de werking van de snert.

Volgende keer toch de hutspot maar.