Vermijd oogcontact!

Bondgenoot...

Iedereen maakt het weleens mee.

Zo’n moment dat je plotseling tegenover iemand staat.

In een winkel of op straat. Je maakt, om elkaar te passeren, dezelfde bewegingen.

Links. Rechts. Links.

Een ongemakkelijk moment maar vaak snel opgelost met een lach.

Sinds jaren weet ik dit soort situaties te voorkomen door mijn ogen neer te slaan en gelijk een duidelijke richting te kiezen.

Rest de andere persoon keuzes te maken en ieder vervolgt zijn weg.

Gewoon negeren die bondgenoot.

Binnenaardse wezens.

Vreemd eigenlijk dat we dit af doen met een lach.

Kom je eindelijk eens geen tegenpool tegen maar een magneet,

dan reageren we plotseling zo raar.

Soms ben ik mij meer dan gewoon bewust van de mensen die ik allemaal voorbij loop.

Wat voor personen negeer ik hier onbewust?

Het lukt natuurlijk niet om iedereen de hand te schudden. Daar is de wereld te groot voor.

Maar stel je voor dat een persoon echt zo op je lijkt. Zo bij je past!?
Dat je samen een kopje thee gaat drinken, in een gesprek verzeild raakt en totaal de tijd vergeet?

Zo’n gevoel van saamhorigheid. Binnenaardse wezens. Mens tot mens. “Kijk ons hier eens lekker rondzweven.”

Hoe leuk is dat? Probeer het eens!

Dit zou het gebruik van bijvoorbeeld een dating-app als Tinder totaal overbodig maken!

Maar app of niet,  misschien is het minder tijdrovend om elkaar direct met een ongemakkelijk lachje vaarwel te knikken.

Mijn stad.

Ik woon in een jonge stad.

Daar zijn wij een afspiegeling van de grote samenleving.

Hoe zou het zijn als wij eens wat meer oogcontact zouden hebben.

Dat we elkaar aankijken en trots zouden zijn op de mooie dingen om ons heen.

Een gevoel van saamhorigheid. “Kijk ons eens lopen in deze zorgeloze wereld…”.

Het lijkt me leuk om alle stadsgenoten te leren kennen.

Maar net als de wereld is zelfs Almere te groot.

Een utopie.

Maar…

Als we daar nou eens een appje voor zouden maken?