“Dag vogels, dag bloemen, dag kinderen… Slaap lekker..”

De mensen van mijn generatie weten dit vast nog wel.

De serie “Pipo de clown” beleefde haar hoogtepunt in mijn jeugdjaren.
Pipo was een hype!
Cor Witschge speelde de hoofdrol.

Herbert Joeks gaf de indiaan Klukkluk onvergetelijke naamsbekendheid.

“Mij zijn niet van de gelukkige..” en “Gossiepossie seg!”

Op onnavolgbare wijze ontwikkelde hij nieuw taalgebruik bij de jeugd.
Op de schoolpleinen waren de immitaties niet van de lucht!

Zet vervolgens Mamaloe (Marijke Bakker) er bij en het plaatje is compleet.

De oude kampeerwagen werd getrokken door het ezeltje ‘Nononono’.
We reisden thuis mee dit rondtrekkende circus.
Alleen wij?

Nee, er was ook een heus boevenduo. Snuf & Snuitje.

Zij probeerden het leven van de circusartiesten op de kop te zetten.

Legendarisch waren de uitspraken van de verschillende spelers.

Zo eindigde Pipo, met zijn specifieke stemgeluid, altijd een avontuur met:

“Dag vogels, dag bloemen, dag kinderen… Slaap lekker..”

Er was ook een directeur. Zo’n echte met een hoge hoed.

Willy Ruijs was verantwoordelijk voor het succes van deze rol.
Dat hij van lekkere gebakjes hield was duidelijk te zien aan zijn figuur.
Hierdoor ontstond de bijnaam Dikke Deur.

De ondeugende clown wist de goede man vaak te foppen door hem een gebakje voor te houden.

Tegen de tijd dat een aflevering ten einde liep, was de Dikke Deur dan ook vaak een beetje in mineur.
Hij rende dan, in zoverre zijn beentjes het gewicht mee konden torsen, in paniek rond en riep met een benauwd stemmetje:

“Pipo! Koeien!!!”

En Pipo? Die lachte in zijn vuistje terwijl Mamaloe hoofdschuddend toe keek…

Afgelopen jaren werd dit soort series vaak een nieuw leven in geblazen.

Met de hoofdrolspelers van deze tijd!
Stiekem vind ik dit een beetje oneerbiedig tegen de hierboven beschreven grootheden uit mijn tijd.
Onaardig tegenover Willy, Herbert, Marijke en Cor die de typetjes groot maakten.

Tegelijkertijd besef ik dat ik ouder word. En dat mijn ouders hetzelfde gevoel moeten hebben gehad als zij terugdachten aan de helden uit hun tijd.

Ik noem bijvoorbeeld de hoofdrolspelers uit radioserie “de Bonte dinsdagavondtrein” en de televisieserie  “Pension Hommeles” (1958).

Voor de generatie van mijn ouders waren dit onvervangbare grootheden.

Net zoals de Irene M’s, Albert V’s en de Chantal J’s de helden zijn van de huidige generatie.

 

Trouwens, stel je eens voor hoe het klinkt als Carlo B. zegt:

“Dag vogels, dag bloemen, dag kinderen… Slaap lekker..”