Het besef een leven te leven in vrijheid.

Oorlog - " Het besef een leven te leven in vrijheid."

Ik ben 16 jaar na het einde van WO2 geboren.

Op de basisschool vertelde de juf er soms over en dan  realiseerde ik mij soms hoe kort ervoor al die verschrikkingen plaats hadden gehad.

Die verschrikkingen in onze oorlog.

Mijn ouders hadden deze immers meegemaakt!

Een beetje mijn oorlog!

De gedachte dat deze oorlog de belangrijkste was in de geschiedenis vloeit ook voort uit dit gevoel.
Later in de tijd probeerde ik mij voor te stellen hoe de mensen in de vrije werelddelen zich gevoeld moeten hebben met de verschrikkingen van onze belangrijkste oorlog op de achtergrond.

Zij zullen wel 5 rottige jaren gehad hebben.
Ondertussen weet ik beter.

 

Ik maakte ook diverse belangrijkste oorlogen mee terwijl ik zelf in een vrij land leefde.

En nog gebeurt het dat ergens in de wereld de hel los breekt.
Mijn leven gaat dan door en ik maak mij zorgen om mijn belangrijke zaken.
De mensen in oorlog laat ik voor wat het is.
Zo moeilijk is dat dus niet.

Soms voelt dit egoïstisch.

Maar ook geeft dit een gevoel van dankbaarheid.

Het besef een leven te leven in vrijheid.

Klompendans in Amsterdam

Amsterdam vrijdagavond.
Klokslag half zes rijd ik de straat van mijn vriend in.
We hebben hier met zijn drieën afgesproken om te verzamelen.

Van hier uit gaan we vanavond op pad om de binnenstad van Mokum onveilig maken.
Ik stuur mijn auto op één van de weinige plekken in Amsterdam waar je nog gratis kunt parkeren.
Als ik even rond de auto loop valt mijn oog op de boerenklompen die achterin de auto staan.

Boer'nklompen
Ik twijfel een moment maar twee tellen later heb ik mijn sneakers omgeruild voor de klompen.
Het gevoel van voorpret overwint elk beetje gevoel van schaamte als ik op het Amsterdamse plaveisel klos.
Met ingehouden spanning bel ik aan.

De deur gaat open en één van mijn vrienden verwelkomt mij warm.
Fijn als ik even later ook de andere vriend omhels.
Rijkdom...

Nog leuker is de reactie als ze mijn schoeisel ontdekken.

Letterlijk zie ik de mond even open en dicht gaan.
Je ziet ze denken… “Meent ie dit nou?”

Meent ie dit nou?!
Ik doorbreek het ongemakkelijke en zeg: “We zouden toch gaan stappen?”
De ene brutale begint een beetje te protesteren. “Ja, oke!”; zegt hij twijfelend.
“Maar redt je dit wel? De hele avond op die dingen?”

De andere laat mij zoals gewoonlijk in mijn waarde.
Hij lacht slechts een beetje onzeker en weet zichtbaar niet wat hij er mee aan moet.

Ik besluit mij van de domme te houden.

“Zou dat raar zijn in Amsterdam dan?”

De toon is gezet...
Eenmaal buiten loop ik naar de auto.
Als ik onverwacht de klompen omruil voor de stoute schoenen hoor ik twee zuchten van verlichting.
De avond is begonnen.
De toon is gezet.

Amsterdam… Opgepast!