Routeverkenning - De Gooilijnen 136 & 138

 

Ik schrijf 1989. Centraal Nederland.

Mijn zesde jaar als buschauffeur. Standplaats Amstel III, of door het GVB ook geduid als Garage Zuid.

Mijn honk. Mijn waarheid!

Voor de oudere collega’s was deze garage een uit de grond gestampt, modern gedrocht dat geenszins leek op de knusse omgeving van de van Musschenbroekstraat.

Dit station sloot in 1982 onder druk van klagende buren, een jaar voor mijn start als chauffeur, haar deuren.

In de zes jaren dat ik bij CN werkte was lijn 120 (Muiderpoortstation – Utrecht) mijn vaste lijn. Daarnaast werd ik ingezet op alle lijnen.

Alle lijnen? Mwah, er waren 2 lijnen die ik ervaarde als ‘pain in the ass’. Gadver! Als ik er aan terug denk. Al die kleine dorpjes leken op elkaar.

Huizen, Bussum, Laren, Blaricum, Naarden… Vergeet ik er nog een paar?

Rond de zomer van 1989 werd ik uitverkoren om enkele nieuwe chauffeurs in te werken op de lijnen.

Ik weet bij God niet waarom ik daarvoor werd gevraagd. Misschien werd ik zelfs wel gesommeerd om dit te doen.

Enfin, het waren gezellige weken. Ook wel vermoeiend maar de mannen die ik inwerkte waren professionele touringcarchauffeurs.

Met verbazingwekkende ervaring!

Zo werden alle lijnen gereden en de ‘pupillen’ hadden doorgaans aan 2 á 3 ritjes genoeg om zelfstandig de weg op te kunnen gaan. Alle lijnen t/m lijn 137.

Alle lijnen?

De Gooilijnen kwamen er aan. En ik werd geheel tegen mijn zin ingedeeld op deze 2 ‘motherf*ckers’. Ik had de mannen iets uit te leggen. Ze lachten mij hartelijk uit. Eén van hen, Theo S., deed een voorstel.

“Vind je het goed als ik vandaag ga passagieren op deze twee lijnen?”. Ik slaakte een zucht van verlichting en gaf direct mijn fiat.

Theo vervolgde: “Dan leg ik jou morgen uit hoe je moet rijden…, en eind van de week trakteren wij je op koffie mét bij de Anna’s Hoeve”. Onder gelach en een knipoog namen we afscheid van elkaar.

Zo gezegd zo gedaan. Ik startte mijn lijndienst met de mannen rondom mij en Theo nam plaats geheel achterin. In het midden van de achterbank.

Tot voorbij Naarden ging alles vrij goed. In de dorpjes keek ik bij verschillende splitsingen even in de binnenspiegel.

Theo tilde bijna onopgemerkt zijn linker- of rechterwijsvinger op en hij loodste mij zonder kleerscheuren door het Gooi met als eindbestemming Station Hilversum.

Respect voor deze mannen.

Enkele maanden later beëindigde ik mijn loopbaan als buschauffeur...