Gecamoufleerd (2000)

Vandaag, 5 december, had ik de dag van mijn leven. Een paar dagen geleden had ik een briefje in mijn schoen gevonden. Dit briefje kwam hoogstpersoonlijk van de Goed Heiligman. Over dat ik mij de afgelopen jaren eindelijk eens goed had gedragen en zo. Hij vroeg mij hierin of ik niet eens mee wilde draaien als een echte zwarte Piet. Ik voelde mij zeer vereerd daar dit gebied voor mij nog onontdekt was. Ja, het leek mij wel wat. Ik gaf dit ook de Sint te kennen en al snel werd besloten om de school van de kinderen 'de Buitenburcht' tot proeftuin te promoveren. 's Ochtends om zeven uur present bij de Sint alwaar de laatste orders zouden worden gegeven.

Ik kon mijn geluk niet op. Tegen iedereen die het maar wilde horen vertelde ik over deze nieuwe uitdaging. De reacties waren divers. Van "Hartstikke leuk joh, had je veel eerder moeten doen" tot "Hahahaha een primeur! Voor het eerst in de geschiedenis een flatulente Zwarte Piet!" doelend op mijn, zo nu en dan opkomende doch zwaar overdreven, winderigheid. Ik ging ervoor.

Dan eindelijk was het zover. 5 december. Sint werd welkom geheten en ik was de gelukkige die zich naast de Sint op mocht houden. Een buitenkansje. Er was slechts één probleempje. Mijn zoon Nick. Hij had zich voor deze gelegenheid om laten schminken tot zwarte Piet. Hoe zou hij reageren als hij papa herkende? Ik zou tenslotte maar een nep-Piet zijn tussen het legertje zwarte Pieten onder leiding van Sinterklaas! Ik had besloten om het er maar op aan te laten komen en daarom gedroeg ik mij gewoon zoals men van een Piet verwachtte. Even later zaten alle kindertjes van de groep van juf Nicole in de grote hal. De spanning was van de gezichtjes te lezen. Plotseling keken Nick en ik elkaar aan. Ik verroerde mij niet. Hij draaide zijn hoofd weer om naar de Sint. Ik zuchtte. Klaarblijkelijk had hij mij niet herkend! Dan tijdens een moment van onoplettendheid staat hij ineens naast mij. Hij heeft niets in de gaten. Waarschijnlijk wordt de spanning mij teveel en begint er zachtjes een hoeveelheid overtollige lucht mijn darmen te verlaten. De Pietenbroek staat een moment bol en een tel later verspreidt zich een verdacht geurtje over de lieve kinderhoofdjes. Inwendig moet ik lachen. Er zijn per slot van rekening genoeg potentiële dadertjes om de schuld te geven. Ik heb echter buiten de waard gerekend want plotseling hoor ik Nick stiekem, zijn hand een beetje voor zijn mond zodat Sinterklaas het niet kon zien, tegen zijn buurman zeggen "Het lijkt wel of dat ik mijn vader ruik!"

Door één deur...

Maandag 18 augustus mijn eerste werkdag na de vakantie. Tegen de middag vroegen 2 van mijn collega's of ik mee ging roken. Ik liep met ze mee naar de lift en weldra stapten we in en gaven we de lift opdracht om ons van de zesde naar de eerste verdieping te verplaatsen.
Ik stond achter in de lift en de 2 anderen stonden bij de deur.
Ik ken deze jongens al wat langer, ze zijn toevallig beiden boomlang en dito rond. Types waarbij ik 's avonds een blokje om voor ga.
Deze 2 echter hebben het hart op de juiste plaats en we kunnen gelukkig door één deur.
De lift kwam op gang en of het door de opwaartse druk kwam of iets anders weet ik niet. Op het moment dat de lift een vijf aan gaf, ontglipte mij een harde wind.
(Ik dacht nog: he, dat heb ik anders nooit...!).
De jongens reageerden gelijktijdig en beukten tegen de liftdeur aan.
De lift kwam met een dreun abrupt tot stilstand, ons met een wolk van stof bedekkend.
Een moment was het stil. Ik keek vanuit mijn hoekje een beetje schuin omhoog...
Van links naar rechts. "Is hier iemand met claustrofobie?" vroeg ik voorzichtig.
Beide schudden ontkennend het hoofd en één van hen belde de centrale. "We zitten vast!"
Terwijl aan de andere kant van de lijn werd gemeld dat er iemand langs zou komen, begonnen wij de binnendeuren weer in de rails te hangen.
Na een poosje worstelen lukte het om ook de buitendeuren iets opzij te schuiven en kon ik zien dat we ongeveer een meter boven de vierde verdieping hingen. De ruimte van de opening was slechts gering maar toch konden we alledrie door de spleet de vrijheid tegemoet.
Over de oorzaak van dit incident sprak niemand meer...

Zo, ze zijn weg!

14 juli 2008

De afgelopen weken stonden in het teken van de komende vakantie van Rosanne.

Samen met haar vriendin Nancy met de bus naar Spanje!

Aftellen + inpakken geblazen.

In huis betekende dit voornamelijk dat moeder Diana aan het regelen was.

Het leek warempel wel of zij naar Spanje ging in plaats van Rosanne!

Even nog dit kopen, "hebben we daar aan gedacht?".

Gisteravond klonk plotseling het "Eureka!" in duet.

Dit bleek het grote moment. De rits van de tas was dichtgekregen.

De tas met een totaal gewicht van precies 1 gram onder het maximum toegestane.

Vandaag heeft papa vrij genomen van het werk.

De kindertjes moesten afgeleverd worden in Utrecht alwaar de busreis naar Spanje zou aanvangen.

Broer Nick en zus Joyce waren vakantievrij en Nick had gevraagd om hem tijdig te wekken.

Diana moest helaas werken maar ze belde vanochtend dat ze wel even
op de fiets langs zou komenom afscheid te nemen van het tweetal.

Om 10 uur vanmorgen word ik vanaf zolder geroepen. "Pap"!

Er klinkt lichte paniek in de stem van mijn dochter.

Ik, altijd de rust zelfe, reageer niet en word 5 seconden later weer geroepen.

"PAP"!!!

Ik zet mijn koffie neer, loop naar de trap en vraag wat er aan de hand is.

"De tas is stuk!"; roept Rosanne met trillende stem.

Ik voel mij draaierig worden, grijp mijzelf vast aan de trapleuning maar hervind mijzelf wonderbaarlijk snel.

"Oh, ik kom even kijken..."

Ik kom boven en zie de, onder de grote druk, bezweken tas staan.

Nick is al met een tang bezig om de rits te repareren.

De oplossing is gelukkig snel gevonden en weldra zijn we op weg naar Nancy.

Om klokslag half elf staan we met zijn allen in de straat waar Nancy woont.

Ik wacht geduldig buiten en steek er eentje op.

Binnen blijkt er een lichte onrust te zijn.

Zus Joyce is zojuist wakker geworden en heeft te weinig tijd om zich voor te bereiden op het komende afscheid.

Er zijn wat waterlanders gesignaleerd en Nick wordt gevraagd om even bij zijn vriendin te gaan kijken.

Ondertussen worden de tassen van Nancy in de auto geladen en arriveert Diana op de fiets.

Ze ziet er moe uit. Deze vakantie heeft klaarblijkelijk veel van haar gevergd.

"Ik moet weer weg hoor! Er is een spoedgeval en ik heb gevraagd of ik er even snel tussenuit kon..."

Ondanks de ernst van de situatie schieten we in de lach...

Diana neemt afscheid en verdwijnt weer. Geen tranen.

Nancy's moeder Joke stapt naast mij in de auto, de meiden achterin en zo vertrekken we op weg naar Utrecht.

Eenmaal in de auto ontdekt Rosanne tot haar schrik dat ze geen afscheid heeft genomen van haar broer Nick.

Ze trekt wit weg en belt snel om de stem van haar broer nog even te kunnen horen.

Het telefonisch afscheid is moeilijk en het lijkt er op dat er andermaal tranen vloeien.

De rest van de rit is Rosanne opvallend stil.

Zo, ze is weg. De bus vertrok slechts een half uur te laat. De rust in huis weergekeerd.

Vakantie...

De signalen van een vrouw...

Flatulent

Het was een doodnormale dag op het werk.
Ik zat achter mijn bureau de "after lunchdip" te verwerken welke die middag gepaard ging met hevige rukwinden.
Was de lunch te stevig geweest?
Ondertussen had ik er al een paar dozijn "op sokken" laten gaan en de hoeveelheid lucht leek het te winnen van de aanwezige zuurstof.
Ik werd er persoonlijk ietwat onpasselijk van.

Even een luchtje scheppen.
Rondom mij hoorde ik zo nu en dan wat gesnif en gesnuif.
Opvallend was het aantal spontane uitstapjes die mijn collega's maakten.
Zeker even een luchtje scheppen. Ik deed mee.
Net zo vaak als de anderen liep ik mee naar buiten alwaar ik mij overdreven tegoed deed aan de frisse buitenlucht.

Ontsla die man!
Eenmaal voor de deur begon het gemopper.
"Dit kan zo niet langer! Dit wordt te erg".
De discussie ging als vanouds over een collega.
Hij had immers de naam als zijnde iemand die zich niet al te vaak liet benaderen door een fris stuk zeep.
Zijn kleding zag er niet uit en inderdaad, zijn aanwezigheid werd gekenmerkt door een bedorven lijflucht.
Ik werd onbedoeld door hem verwend.
Als hij op de kamer was kon ik mijn getergde darmen stiekem ontluchten.

Vrouwensignalen
Ik zit inmiddels alweer een paar minuten op mijn werkplek als plotseling een vrouwelijke collega onze ruimte betreedt.
Ter hoogte van mijn bureau houdt ze halt.
Ze snuift en ze denkt even na.
Dan schieten haar ogen over de bureaus.
Ze zoekt maar vind niet wat ze denkt te vinden.
Ze snuift nogmaals en dan gebeurt het.
Zij drukt haar armen tegen haar ribbenkast, haar handen een stukje boven haar borsten, de polsen tegen elkaar aan.
Ik zie haar lichaam kort trillen. Een siddering. Een beweging die ik alleen van vrouwen ken. De ultieme extase...

4 uur, cup a soup...
Ze tuurt nogmaals de bureaus langs, wendt zich tot slot naar mij en zegt genietend: "Hmmm, ik ruik bouillon.."
Ik knikte beamend en ging door met mijn werk.
Ik kon niets zeggen.

Turkse avond...

Ik schrijf vrijdagmiddag 20 juni 2008.
Wij maakten ons op voor de wedstrijd Kroatië - Turkije die die avond zou plaatsvinden om 20:48 uur.

We waren het eten aan het bereiden en rond een uur of half zeven merkte mijn 16-jarige zoon op dat Turkije al aan het spelen was.

Ik ontkende dit want, zo vertelde ik, de wedstrijd zou om kwart voor negen aanvangen.

Een jongen van 16 geeft niet gauw op en hij zette dus de televisie aan. En jawel. De wedstrijd was al een half uur bezig.

Niet gehinderd door enige diepgaande kennis van dit soort toernooien namen wij even later plaats rond de televisie met het bord op schoot.

Het was een saaie wedstrijd met een heel spannende ontknoping.

Wat ik persoonlijk erg vreemd vond was dat de Turken tegen Tjechië speelden i.p.v. de aangekondigde Kroaten...

Enfin. Onze Turken scoorden en wij gilden of het Oranje was die een doelpunt maakte.

Op het moment dat onze schreeuw wegstierf bleef het opvallend stil in de buurt.

Zelfs onze uit Turkije afkomstige buren waren stil.

Er viel geen enkel kwartje...

Mijn dochter werd tijdens de wedstrijd opgehaald door twee vrienden.

Zij belde kort na haar vertrek op.

"Hé pap! Jullie zitten naar de herhaling van de vorige wedstrijd te kijken...!".
De aanwezigen keken elkaar aan en lachten schaapachtig.
De tv ging uit en de dagelijkse bezigheden werden even hervat.
Iedereen bereidde zich voor op de wedstrijd die komen zou.
Kwart voor negen: Turkije - Kroatië...

Ik heb een kind geadopteerd...

Voor een paar uur per dag.
Zeg maar een post-naschoolse opvang.

Het slaapt bij mij thuis.
's ochtends even snel ontbijten en dan
heel snel naar school.
Het blijft daar tussen de middag over en
na school gaat het naar de opvang.
Het blijft daar zo lang mogelijk want
ik moet natuurlijk wel kunnen overwerken…

Voordat ik het 's middags op haal,
neem ik eerst wat tijd voor mijzelf.

Eenmaal thuis zorg ik voor het eten.
En vermaak ik mij een paar uurtjes met de kleine.

Al met al kost me dit behoorlijk wat tijd en geld.

Maar ik heb graag wat over voor het goede doel...

Wellicht dat je het al vermoedt.
Het is mijn eigen vlees en bloed...

Aan het einde van de tunnel...

Ons gezin bestaat uit 4 personen. Mijn vrouw & ik en 2 kinderen.

De kinderen hebben inmiddels de respectabele puberleeftijd bereikt

en hebben steeds vaker bezigheden elders.

Het is dan ook niet vanzelfsprekend dat we 's avonds gezamenlijk aan tafel zitten.

Deze avond wel dus...

Ik geniet van de gesprekken waarvan de inhoud uiteen loopt.

Het golft. Onderwerp, discussie soms gevolgd door ruzie..., volgend onderwerp.

De kinderen voelen zich er duidelijk ongemakkelijk bij.

Terwijl er even een stilte valt, grijp ik het moment aan.

Ik probeer hen op het gemak te stellen.

"Jongens, het geeft allemaal niets hoor! Het gaat weer voorbij.

Je moet het zien als een lange donkere tunnel waar je aan het begin

van je pubertijd bent in gegaan. Een tunnel met slechts ramen en

ergens aan het eind een deur.

Via die ramen kunnen papa en mama je nog wat bij sturen...
Je kunt om hulp vragen..."

Ik voel mij in mijn rol als hoofd van het gezin en ga helemaal op in mijn "presentatie".

Ik vervolg mijn verhaal en teken de lijnen van de tunnel op een denkbeeldig whiteboard.

"En als je eens lastig bent dan begrijpen papa en mama dat hoor! Geen probleem...

Wij hebben ooit ook eens in zo'n tunnel gezeten.

Het lijkt dat je het helemaal alleen moet redden in deze tunnel maar

in werkelijkheid zijn wij er voor om.."

Mijn vrouw tikt op mijn schouder. Ik draai me om en zie twee lege stoelen.

De kinderen hebben blijkbaar bezigheden elders.

Ik kijk vragend naar het minzaam lachende gezicht van mijn vrouw.

"Heb ik dit verhaal soms al eerder verteld?"

Moederdag 2008

Ik werd die zondagmorgen wakker van gestommel op de trap. Ik draaide mij om en wierp een blik op mijn vrouw.

Ook zij had blijkbaar iets gehoord.

Ik lag met mijn ogen dicht nog aan het idee te wennen van alweer een nieuwe dag toen ik plotseling een scherpe geur rook.

Gelijktijdig hoorde ik mijn vrouw snuffen. "Wat een lucht!" zei ze slaperig...

Een mengeling van verbrande groene zeep en ammonia...

De dag voor moederdag had ik wat lekkere hapjes gehaald voor het ontbijt. Aardbeien, sinaasappels en afbakbroodjes...

De avond voor moederdag had mijn vrouw besloten om de oven schoon te maken.

Uit "Grootmoeders keukenhulp" had zij de prima werkende tip gelezen om de oven een dag te laten weken met een mengsel van...

Juist! Groene zeep en ammonia!

Na een paar minuten ging de slaapkamerdeur open en traden de kinderen binnen.

Een prachtig versierd bord werd op het bed geplaatst met daarop een beschuitje met aardbeien, koppie thee, sinaasappelsap en

een afbakbroodje belegd met haar favouriete witte hageltjes.
Mijn vrouw deed of ze niets in de gaten had.
Terwijk we geamuseerd toe keken hoe moeder de eerste hap nam gaf ik de jongelui een olijke knipoog...
Ook zij deden of ze niets in de gaten hadden.

Het leven is verslavend...

Ben jij verslaafd?

Verslaafd aan pillen?

Rook je? Snuif je?

Ik bedoel een echte verslaving.

Niet het verslaafd zijn aan het kopen van mooie kleren

en lekkere luchtjes of zo.

Nee, ik bedoel zo'n echte mooie verslaving.

Zo eentje waarin je het echte leven vindt.

Ik rook. Ik begrijp wat je voelt.

Een verslaving is mooi. Vraag aan de eerste de beste verslaafde

hoe mooi het leven in de dope is.

Hij zal je antwoorden dat hij niet zonder kan

en dat hij er niet aan moet denken om te stoppen

laat staan dat hij dit ook echt zal doen.

"Stoppen? Ik ga nog liever dood!"

Dit terwijl er middelen zijn.

Middelen om te stoppen.

Een verslaving is mooi...

...denkt de verslaafde...

Terwijl het pas echt mooi wordt na de verslaving.

Dan pas begint het echte leven...

...denkt de mens...

Het leven is mooi...

...denkt de mens.

Verslavend mooi. Er is niets beter.

Vraag aan de eerste de beste mens

hoe mooi het leven is.

Hij zal je antwoorden dat hij niet zonder kan

en dat hij er niet aan moet denken om te stoppen

laat staan dat hij dit ook echt zal doen.

"Stoppen? Ik ga nog liever dood!"

Het leven is mooi...

...denkt de mens...

kleren kopen en luchtjes of zo

Terwijl het pas echt mooi wordt na het leven.

Er zijn pillen voor...

Pillen om te stoppen.

Hilbert - 21 april 2008

Prodent...

Gisteren een lange werkdag gehad. Moe maar voldaan kwam ik thuis. Net op tijd voor het eten.
Gezellig. Ieder zijn verhaal. Diana was die dag vrij geweest en had o.a. de badkamer onder handen genomen.
Vrij gedetailleerd hoorde ik hoe de werkzaamheden waren verlopen. De voegen waren weer wit.
"Pff, wat een werk! We moeten toch maar naar die grotere badkamertegels gaan kijken hoor!"
Ik liet e.e.a. langs me heen gaan. Ik zag het volgende project al weer op de planning staan.
Vrij vroeg in de avond kroop ik naar boven om mijn inmiddels erg vermoeide lichaam te rusten te leggen.
Ik loop de badkamer in en kijk goedkeurend in het rond. Het ziet er inderdaad erg mooi uit. De voegen zijn ook erg wit geworden.
Ik open de deur van de badkamerkast en grijp mis. Mijn tandenborstel ligt niet op de vaste plek…
Nu wil het geval dat ik een zeurpiet ben op het gebied van tanden -borstel en pasta. Ik heb mijn eigen plekje.
De kinderen vergeten altijd de dop op de tandpasta te doen en de borstels van mijn huisgenoten liggen door elkaar.
Nee, op dit gebied ben ik voorzien van enige mate van smetvrees.
Mijn tandenborstel vind ik op de wastafel…. Hoe? Waarom? Wie?... Verschillende vragen dwalen door mijn hoofd.
Ik ben echter te moe om antwoorden te verzinnen. Ik spoel de borstel goed af onder de kraan, pak mijn privepasta en
begin mijn tanden te borstelen. "Voelt het nu anders of beeld ik mij dit in…?"
Ik lig in bed en lees nog even. Als Diana even later arriveerd vraag ik terloops of zij weet waarom mijn tandenborstel
op de wastafel lag.
Ik zie haar enigszins kleuren als zij zegt: "Oh, ik heb een nieuwe voor je gekocht. Met die ouwe van je heb ik de voegen van de tegels schoongemaakt…!!!"
Ik dreig flauw te vallen maar weet er nog een ding uit te brengen.
"I'm not amused!"

2001 - Ik weet wat haar te wachten staat...

Bij het afscheid van groep 8

Ik weet wat haar te wachten staat
die allerlaatste dag.
Nog even tafels, stoelen recht
een tas met tekeningen
een hoofd vol herinneringen.

Ik weet wat haar te wachten staat
een stil en klein verdriet.
De impact niet te overzien
voor haar ben ik de vreemde.
Adam, in het hof van Eden.

Ik weet wat haar te wachten staat
straks komt de zachte pijn.
De leerkracht staat er hulpeloos bij.
De school verlaten, zij aan zij
straks alleen en eindelijk vrij.

Lief huilend kind, reik mij je hand
je leeft dit niet alleen.
Dit enge afscheid van je school
dag vrienden en vriendinnen.
Je zoektocht gaat beginnen.

Ik weet wat haar te wachten staat.
Maar wie weet het van mij?

Al het goed komt in drieën...

U heeft gewonnen!
Nieuwjaar. Ik hang op de bank. Even bijkomen van de jaarwisseling.
Plotseling gaat de bel. Ik sleep mijzelf naar de voordeur.
Een man in een net pak met zo'n zwarte pet op vraagt beleefd of ik mijnheer Steensma ben. Ik antwoord bevestigend.
"U heeft meegedaan aan de prijsvraag 'Drie goede doelen uit eigen beurs?"
Ik knik. "U heeft gewonnen!" Ik herinner mij de bewuste dag.
Ergens in juni vorig jaar.

Limousine voor het Hilton hotel
Een kruiswoordraadsel insturen, postzegels plakken en WINNEN.
Hoofdprijs: avondje stappen met Ben Saunders, Lisa Lois of Destiny's child.
Nou, je raadt het reeds!
Ik trek mijn joggingbroek aan, jump in mijn gympies, kus mijn vrouw en een uurtje later stopt de limousine voor het Hilton hotel in Amsterdam.

Winston Gerstanovich
Een zaal vol mensen. Op het podium zitten de prijzen.
Winston Gerstanovich komt het podium op met drie enveloppen.
Hij vraagt Ben Saunders waarom hij het zo belangrijk vindt om mee te doen.
Ben motiveert zijn deelname en meldt terloops dat hij als extraatje één van zijn liederen ten gehore zal gaan brengen.
Gratis! Winston Gerstanovich opent een envelop en maakt de winnaar van Ben bekent. Een avondje uit met Ben!

Een nachtje met Lisa.
Als tweede komt Lisa Lois naar voren.
Ook zij doet er een schepje bovenop door te zeggen dat de winnaar een nachtje met haar door mag brengen. Met champagne! Gratis.
Winston maakt ook deze winnaar bekent.

Ideale schoondochters
Dan komen de meiden van Destiny's child naar voren.
Je kent ze wel. Drie ideale schoondochters.
Winston, in zijn beste engels, interviewt hen en vraagt of zij hun deelname kunnen motiveren.
Ik zit ondertussen in de zaal. Prijsloos.
Terwijl het drietal met rode wangetjes mijn richting op kijkt vertellen zij het hoe en waarom van hun deelname.
Ze vertellen over de belangrijkheid van de goede doelen in het algemeen en over hun slechte jeugd in het bijzonder.
Zij stellen voor om ook iets meer te doen.
Ze vragen de zaal om allen geld op het podium te gooien.

Ik benader een flauwte.
Als er €100.000,- op het podium ligt dan mag de prijswinnaar hen op dat zelfde podium komen ontmaagden. Ontmaagden!
Ik benader een directe flauwte.
Winston trekt de envelop open, kijkt in de camera en door het bloed van mijn inmiddels op springen staande aderen in mijn ogen (ik hoor ondertussen al niets meer) zie ik de lippen van Winston mijn naam vormen.
Terwijl ik bij lig te komen zie ik dat er geld van achter naar voren wordt doorgegeven. Spontaan. Voor het goede doel.
Ik kruip het podium op en begin aan te moedigen.

Mijn hart klopt bijna even hard als..
De drie meiden komen om mij heen staan en strijken vol bewondering over mijn haardos.
Ik verzuip in zes loensende ogen. Ze zijn merkbaar zenuwachtig.
Ondertussen gaat de actie door. Mijn hart klopt bijna even hard als mijn jongeheer. Winston telt hardop de euro's. Na een minuut of 20 is het bedrag bekent. €99.976,25.
Winston moedigt de mensen aan om in hun zakken te voelen.
Ik voel intussen dat mijn shirt wordt uitgetrokken. 3 paar schoenen liggen plotseling verspreid over het toneel.

Ik kijk en zie 6 prille borstjes...
3 strakke broeken liggen losjes op een stapeltje. De zaal is verhit.
Dan komt Winston naar mij toe. "Jij mag ook betalen hoor!"
Ik denk koortsachtig na. Ik heb toch al postzegels geplakt?
Vijfentwintig euro is niet niks. Ik twijfel.
3 t-shirtjes worden er op mijn hoofd en schoot geworpen.
Ik kijk en zie 6 prille borstjes nog deels verscholen achter kleurrijk satijn.

Shit, mijn joggingbroek!
Wat zijn ze mooi! Gespannen kijkt Winston naar mijn reactie.
Hij wacht op antwoord.
Ik besluit om het resterende bedrag bij te passen.
Mijn hand gaat naar mijn achterzak. Shit, mijn joggingbroek!
Portemonnee thuis laten liggen. Op het kastje naast de bank.
De meiden zien de bui al hangen. Ze zijn zichtbaar teleurgesteld.
Terwijl zij beginnen te overleggen begin ik te tellen.

Stop! We doen het!
Alle muntjes en briefjes. Opnieuw. 1 euro, 2 euro, 3 euro...
Ik draai door. €128, €3,768... Het publiek taait langzaam af.
Ik huil en tel. Dan draaien de meisjes zich resoluut om. "STOP!"; roepen zij.
"We doen het!"
Tegelijkertijd trekken ze de bustehoudertjes uit en rennen ze op mij af.
Ik hoor het niet. Ik tel door.
Een, slechts in slipje gehuld, trio Destiny's child probeert mij bij te brengen.
"Wake up!" €654.321, €732.99...

Ik kijk in het gezicht van mijn vrouw.
"Wakker worden!" Plotseling kom ik bij. Ik kijk in het gezicht van mijn vrouw. Ze kijkt bezorgd. "Gaat het lieverd? Het was druk op je werk hè? Rustig maar konijntje, ik ben bij je"