2 minuten wereldberoemd in Almere.

We gingen naar Almere Stad voor de 5 mei viering op de Esplanade. 18:00 uur.

We zetten de fietsen bij het Flevoziekenhuis en liepen nietsvermoedend de Esplanade op.
Het liep er vol met vrijwilligers en beveiligers.

We naderden de grote tent met het podium aan de achterzijde en het viel ons op dat er geen festivalgangers waren. Het was stil. Vreemd stil. De stilte klonk vreemd tegen de afnemende storm.

Nieuwsgierig geworden liepen we op enkele medewerkers af en vroegen naar de status van de festiviteiten. "Het is afgeblazen. Te gevaarlijk i.v.m. de storm...".

Geen Kensington. Geen Rootsriders.

We liepen door en bespraken wat we zouden gaan doen. "Grote Markt?".

Bij Bobbie Beer aangekomen werden we geconfronteerd met een afsluiting. Een hekwerk met poortjes en heuse beveiligers.

Een moment leek vrijheid ver weg.

wij hadden echter een probleem. Aan de ene kant van het hek stond een menigte. Ze wilden allemaal naar de andere kant.

Maar... Maar... Aan die kant stonden wij...

Wat ging er mis. Wij hoefden niet perse naar het concert.

We besloten om de dichtstbijzijnde

beveiliger aan te spreken.

De man was niet verbaasd dat we aan de goede kant stonden. Hij antwoordde desgevraagd. "We kunnen ieder moment het signaal krijgen of het Esplanadeconcert doorgaat of niet."

We fluisterden dat wij de boodschap al hadden ontvangen. "Het lijkt niet door te gaan..."

De man loopt snel naar een ander persoon. Ze communiceren kort met elkaar.

Dan lijkt er iets te gebeuren. Een man met een megafoon klimt op een verhoging en dan golft de boodschap over de menigte.

Esplanade concert ging helaas niet door maar de sfeer op de Grote Markt was er niet minder om.

Vuk de Koning.

Dit is het verhaal over Vuk.
Een jongen die niet gevraagd had om geboren te worden als zoon van...
Die er ook niet om vroeg om Prins Vuk genoemd te worden.

...

Goed, hij was nu eenmaal telg uit een welgestelde, Koninklijke familie in Nederland. maar zijn familie bezorgde het volk eenmaal per jaar een vrije dag.
In tijden van zorg en ellende was het de familie die het volk een warm hart onder de riem stak.
En inderdaad, hij was zich er van bewust dat zijn familie ook wel wat geld opslurpte.
Dit hoorde nu eenmaal bij het spel. Protocollair vastgelegd.
En hij probeerde daar met zijn broer en schoonzussen ook enige betekenis aan te geven.
Van toiletwerpen tot koekhappen...

Veel onderdanen waren blij en trots op de monarchie.
Zij volgden het doen en laten van de Oranjes.
Zij leefden mee met de vrolijke hoogte- en tragische dieptepunten van de familie.
Opa Bernhard von Lippe Biesterfeld die buiten de deur snoepte.
Papa Claus von Amsberg die zijn stropdas ceremonieel afwierp.

Prins Vuk huwde een gewoon meiske. Het volk leefde mee met de traan.
Het meiske dat behandeld zou worden als ware het een 'guilty pleasure'.
"Je mag haar niet leuk vinden!" "Zij is de dochter van!!"
Maar net zoals tegenwoordig een aantal deejays mijn muzikale jeugdherinneringen degradeert tot 'guilty pleasures',
wordt de Monarchie gedegradeerd tot kop van Jut.

Het zal wel bij de tijd horen. Of ik word oud.
Eigenlijk vind ik het jammer.
Zo'n heel volk dat mee doet aan het uitpellen van de Monarchie.
Velletje voor velletje.
Van rellen tot Claus
Van asbak tot schreeuw
Van lucky tv tot een hinnikende Koningin.
Velletje voor velletje...
Tot er niets meer van over is.
Geen Koningsdag meer.
Geen collectieve vrije dag dankzij Oranje.
Geen protocol. Geen onnodige kosten...
Wat rest... Een losgeslagen volk en verder...
Geen FUCK meer!

... en zij leefden nog lang en gelukkig...

Mediteren: Ik denk niet dus ik besta niet.

Een dierenleven.
Een dier wordt geboren en is er gewoon. Hij denkt niet.
De enige waarde is die wat de mens er aan geeft. Circusolifant. Huisdier. Melkkoe. Schoothond. Laboratoriumrat....

Een mierenleven.
Een mier groeit snel en gaat al heel vlug aan de slag.
Hij werkt samen met zijn gelijken tot hij erbij neervalt. Hij zeurt niet. Hij bid niet. Hij gelooft niet. Hij denkt niet.
Hij vergaat. Wordt compost en dat is de basis voor nieuw leven. Denken wij.

Het wezen mens.
Het denkt te kunnen denken.
Het werkt niet altijd, laat staan samen.
Het zeurt. Het bid. Het gelooft. Het denkt! Het denkt alles te weten.
Het vergaat niet. Want het denkt boven God te staan. Het denkt te gaan reïncarneren. Het denkt in de hemel te komen. Het denkt zich te moeten herprogrammeren. 
Het denkt te moeten denken om te bestaan. Het denkt belangrijk te zijn.
Het ís belangrijk! Inderdaad! Voor het doorgeven van leven...
Als compost.

Denk eens niet maar besta gewoon!

Vliegt de tijd?

Zomaar een gedachte op de maandagmorgen.

Het is vandaag 11 mei 2015. De dag waarop exact 35 jaar geleden ons vader het leven liet.

Flarden van herinneringen knabbelen aan mijn gedachten.
Mijn concentratie is even gereduceerd tot het minimum.

Denkend aan de zware periode voor zijn overlijden zak ik langzaam dieper mijn jeugd in.
Ik beland ergens in 1973.
12 jaar oud ben ik daar. Hoe keek ik toen tegen het leven aan?

Wat was mijn gevoel? Hoe voelde het om een leven voor je te hebben?
Met de wereld aan de voeten van je lichaam.
Een lichaam dat werd geleid door een onzekere geest.

1973. Een gelukkige tijd. Mijn zusje werd dat jaar drie en alles was goed!
Mijn broers maakten nog deel uit van het gezin en mijn ouders waren er nog.

Een veilige haven.

Ook was het het jaar van de Nederlandse film. Met name de film Turks Fruit.
Het kon niet op! Hoe bloter hoe beter.
Turks Fruit werd later in de tijd opgevolgd door o.a. ‘Wat zien ik’ en Spetters’.

Ik merkte als jong-volwassene de consternatie wat dit op riep.
Ik zag mijn vaders ondeugende grijns als hij scenes besprak met mijn moeder.
Turks Fruit met Rutger Hauer en Monique van de Ven.

Met de aanstekelijke tune van Toots Thielemans.

https://youtu.be/BF5-qHKGtWY

Luister je even mee? Ik weet zeker dat hij de hele dag in je hoofd blijft zitten.

Vanaf vandaag is dit weer mijn ringtone.

En elke keer als ik gebeld word dan denk ik even terug aan die grijns van mijn vader.

Bevrijdingsdag 2015, Almere

5 mei. 18:00 uur.

De Grote markt stroomt vol.

Flarden muziek waaien langs mij.
Een bekende melodie. Welke melodie ontgaat mij.
Ik kijk rond. Ik zie vreugde maar ook teleurgestelde gezichten.

Zojuist is het bericht gekomen dat de hoofdact op de Esplanade is afgeblazen i.v.m. de storm.
Ik kijk rond. Ik zoek mijn broer en mijn doel in deze menigte.
Langzaam sjokt het publiek richting podium.
De muziek wordt duidelijker. Het klinkt bekend en vrolijk!

Dan zie ik de bekende gestalte voor mij opduiken. Mijn broer!
We begroeten elkaar en hij zegt terloops: “Leuk hè? The Time Bandits!”

Ik ben verbaasd en ik kijk jaloers en bewonderend.
Als er iemand de muziek van vroeger uit het hoofd kent ben ik het wel!
Ik reageer blij. “Oh ja! The Time Bandits”!

Hij vervolgt: “Alies…”
De naam komt me enigszins bekend voor.
De uitstraling en het gezicht van deze zanger destemeer.

Alides Hidding, de lead zanger van deze band, droeg altijd een grote hoed en hij keek alsof hij voortdurend tegen de zon in keek.
Of leek het of hij altijd shampoo in zijn ogen had?

Ik herken steeds meer nummers van de band die furore maakte in de jaren ’80.
“Goh, wat een hits had deze band”.

Live it up,
I'm only shooting love,
Listen to the man,
I’m specialized.
Ook deze pareltjes worden waarschijnlijk tegenwoordig ‘guilty pleasures’ genoemd.

Ik denk even terug aan de tijd van Nederland Muziekland en "Veronica komt naar je toe deze zomer".
En aan het presentatieduo Curry en van Inkel. Met als side-kick Simone “Siepie” Walraven.

Mooie tijd. Mooie dag.
Het applaus tussendoor is voorzichtig. Ook mijn handen twijfelen.

Mijn hart wil klappen voor deze waanzinnig goede band maar mijn handen weigeren.
Ze durven blijkbaar niet mee te klappen.

Jammer!

Alides sluit af met zijn laatste nummer en met een "Tot ziens!"
Het publiek reageert dan enthousiast. Het applaus is warm. Ook mijn handen doen mee!

Time Bandits. Bedankt!
Almere Bedankt en tot volgend jaar!