Vliegt de tijd?

Zomaar een gedachte op de maandagmorgen.

Het is vandaag 11 mei 2015. De dag waarop exact 35 jaar geleden ons vader het leven liet.

Flarden van herinneringen knabbelen aan mijn gedachten.
Mijn concentratie is even gereduceerd tot het minimum.

Denkend aan de zware periode voor zijn overlijden zak ik langzaam dieper mijn jeugd in.
Ik beland ergens in 1973.
12 jaar oud ben ik daar. Hoe keek ik toen tegen het leven aan?

Wat was mijn gevoel? Hoe voelde het om een leven voor je te hebben?
Met de wereld aan de voeten van je lichaam.
Een lichaam dat werd geleid door een onzekere geest.

1973. Een gelukkige tijd. Mijn zusje werd dat jaar drie en alles was goed!
Mijn broers maakten nog deel uit van het gezin en mijn ouders waren er nog.

Een veilige haven.

Ook was het het jaar van de Nederlandse film. Met name de film Turks Fruit.
Het kon niet op! Hoe bloter hoe beter.
Turks Fruit werd later in de tijd opgevolgd door o.a. ‘Wat zien ik’ en Spetters’.

Ik merkte als jong-volwassene de consternatie wat dit op riep.
Ik zag mijn vaders ondeugende grijns als hij scenes besprak met mijn moeder.
Turks Fruit met Rutger Hauer en Monique van de Ven.

Met de aanstekelijke tune van Toots Thielemans.

https://youtu.be/BF5-qHKGtWY

Luister je even mee? Ik weet zeker dat hij de hele dag in je hoofd blijft zitten.

Vanaf vandaag is dit weer mijn ringtone.

En elke keer als ik gebeld word dan denk ik even terug aan die grijns van mijn vader.