Opa in de bocht

Mijn schoonvader is de laatste tijd een beetje in de war.
Hij heeft volgens mij PDD-NOS of ADSL.
Mijn vrouw ontkent dit en zegt hoofdschuddend; "Hij wordt gewoon een beetje ouder…"
Ik praat zo nu en dan met schoonpa.
Hij vertelt over zijn avonturen tijdens zijn wekelijks terugkerende dagjes op de activiteitenbegeleiding.
Hij zoekt vaak naar woorden maar weet altijd de kern te raken. Soms is er verdriet.
Vaak lachen we enorm over zo'n gebeurtenis.
Hij heeft gelukkig zijn gevoel voor humor niet verloren.
Soms vang ik flarden op van het gesprek tussen mijn vrouw en haar moeder.
Het gaat over 'sociaal isolement', 'afasie', 'alzheimer' en 'dementie'. Labeltjes.
Opa hoort het niet, denk ik.
Dat hij soms de weg kwijt is liet hij onlangs merken.
Ik was al een poosje met hem in gesprek.
Plotseling vroeg hij; "Waar werkt u?"
Ik viel een moment stil en probeerde tactisch te antwoorden.
"Euh, ik werk bij de ING…"; antwoord ik aarzelend.
Opa antwoord; "Oh, daar werkt mijn schoonzoon ook…"
We hebben hier achteraf allen smakelijk om gelachen.

Het is feest. We zitten thuis met zijn allen aan tafel. Onze zoon is jarig en er zijn vrienden en vriendinnen, patat én Opa!
Opa eet en luistert.
De jonge mensen maken tijdens het eten wat vieze opmerkingen en een aanwezige vriendin trekt een vies gezicht roept vrij hard; "Hou op. Ik zit te eten!"
Opa aanschouwt. De vieze opmerkingen gaan nog even door en het meisje herhaalt haar opmerking; "Ik wil eten!"
Opa ontgaat de essentie maar reageert alert.
"Ga eten dan!"

Een zaterdagochtend in maart.

Ik sta in de keuken en maak een snel ontbijtje klaar voor onderweg.
Zo direct eerst lekker wandelen met de hond.
Tijdens het smeren van mijn cracker luister ik naar de geluiden van boven.
Meidengeluiden. Gisteren is mijn dochter gearriveerd om het weekend in het ouderlijk huis door te brengen.
We zijn inmiddels wel een beetje gewend aan haar afwezigheid sinds zij vertelde dat ze ging studeren in Tilburg.
Pff! Dat was wel even wennen hoor. Voor haarzelf natuurlijk maar ook voor ons.
Met name mijn vrouw heeft er moeite mee gehad om het huis te delen met enkel mannen.
Vader en zoon praten immers op een geheel ander niveau dan de moeder!
Vanochtend luister ik vanuit de keuken en geniet van het harde praten van dochterlief.
Het is duidelijk merkbaar dat ze gewend is aan debatteren in het studentenhuis.
Tussendoor hoor ik de vrolijke stem van mijn vrouw.
Zij geniet hoorbaar van de aanwezigheid en het hindert haar niet dat ze de badkamer moet delen.
Een zaterdag in maart. Een speciale dag. Een beetje door de lente en een beetje door mijn dochter.
Even weer een moment als vanouds.
Gewoon genieten.

Zo fucking trots op mijn zoon...

Het feestje bij mijn jarige broer is al een poos in volle gang als plotseling mijn zoon verschijnt.
Hij moest laat werken maar kon zich gelukkig al snel daarna in het feestgedruis vervoegen.
Een vreemd gevoel maakt zich van mij meester als hij binnenstapt en zijn arm heft bij wijze van groet.
Hij straalt en ik voel mij trots.
Als hij even later de aanwezige ouderen persoonlijk heeft gegroet, verdwijnt hij naar de tuin.
Mijn zoon voelt zich zichtbaar thuis hier tussen zijn 'matties'. Leuk om te zien.
Binnen is het redelijk mogelijk om te praten. Buiten is het anders.
Er klinkt stevige muziek maar er komen ook YouTube-achtige geluiden uit de aangesloten smartphones op de geluidsinstallatie.
Na een poosje loop ik naar buiten om afscheid te nemen en laat de sfeer even tot mij komen.
Een aantal van de jongeren kent mij en ik krijg diverse opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd.
Voor mij een bewijs dat ik als oudere niet helemaal voor gek word gesleten.
Ik praat een poosje en geniet en zoek tussendoor mijn bloedverwant. Waar zit ie?
Mijn ogen priemen in het donker en plotseling zie ik hem, innig verstrengeld met dát meisje waar al over gespeculeerd werd.
Ik zie zijn achterhoofd en haar gezicht verdwijnt daar achter. Snel zoek ik naar het geldende jargon.
Tongworstelen.
Mijn hoofd draait weg om dit intieme moment niet te verstoren. Kopkluiven.
Dubbel. Ik lach en zie ik een beetje mijzelf terug.
Aan de andere kant zie ik daar mijn zoontje zitten.
Vreemd!
Onderweg naar huis bespreek ik de avond door met mijn vrouw. Ook het 'minnekoos' moment van onze zoon.
Plagend zeg ik: "Goh, onze zoon heeft verkering...". Mijn vrouw kijkt mij meewarig aan en antwoordt: "Nee, die tijd is geweest. Het is nu normaal om zomaar te zoenen met een meisje."
Ik weet dat ze gelijk heeft.
"Als ik in mijn jeugd een meisje innig zoende wist ik dat dat meer betekende dan een kus, toch?"; antwoordde ik terwijl ik een blik werp op mijn vrouw.
Ik merk niet dat ze zwijgt en vervolg; "Ze hebben nu hele ander maatstaven om te laten zien dat je meer voor elkaar voelt dan alleen een kusje. Lijkt mij moeilijk."
In gedachten zie ik hem weer zitten in de tuin. Mijn onomkeerbaar groeiende zoon.
Flarden van een tekst schieten door mij heen; ‘I’m so proud to be your father’.

Beatrix Oeuvreprijs

Een dag te laat bereikt mij het collectieve ‘wij gevoel’.
Ik ben in Zwitserland en geniet hier van een welverdiende skivakantie.
Het nieuws wat doorgaans tot mij komt is helemaal niets óf via internet.
De krant koop ik echter al jaren niet meer aangezien deze tegenwoordig louter oud nieuws bevat.

Voor deze keer maak ik een uitzondering. Er wordt een krant gekocht en deze kopt:
Hartverscheurend.
Toegegeven. Ditmaal zit de krant er niet ver naast. Hartverscheurend inderdaad.
Een collectieve rouwperiode is aangebroken. Iedereen leeft mee.
In een tijd dat het koningshuis kunstmatig in slaap wordt gehouden.
Overbodig gedoe vinden de onderdanen. Zó vorige eeuw!

Ik persoonlijk hoop dat zij ten tijde van crises, hét moment dat we allen weer naar de driekleur verlangen, gezond uit de comateuze toestand komt.
De tijd dat we weer trots zijn op Oranje.
Nu zijn er andere zorgen. In een tijd dat de familie een persoonlijk drama doormaakt.
De Koningin weent. Ook nu weer blijft ze in haar rol. Hoe lukt haar dat?

Tien jaar geleden Claus dood. Ze heeft Apeldoorn meegemaakt. Ik heb haar zelfs even zien versnellen op de Dam. Altijd was het de Koningin. Nooit Beatrix.
Nu is daar het moment dat iedere moeder doet ineen krimpen. Je kind verliezen. Onverenigbaar met het leven. Een moeder maakt het momenteel door in Innsbruck.
De media zit er boven op. Schande? Vergeet niet dat wij de media zijn. Jij en ik!
Ik heb mij ondertussen schuldig gemaakt aan voyeurisme.
Mij verlekkerd aan het persoonlijk leed van anderen.

Hartverscheurend!

Wederom moet de moeder in de Koningin afhaken. Een verscheurde vorstin is wat wij zien. Een schreiende moeder van Nederland. Ze blijft in haar rol.
Zelfs in de tijd dat zij Beatrix zou mogen zijn. Dat Beatrix moeder zou willen zijn.
Zij blijft Majesteit. Zoals altijd. Ik heb nog geen acterend talent gezien in Nederland die zich zo heeft ingeleefd in haar rol.

Als geen ander verdient zij de oeuvreprijs. Voor de prestaties in haar hele leven. Iets waar heel Nederland trots op zou moeten zijn.
Niet alleen op dit moment. Nee, ook in tijden van onderdrukking en op momenten zoals nu. Welvaart. Voor de monarchie gaat de start van dit millennium de boeken in als een diep dal. Voor de familie gaat 2012 de geschiedenis in als het drama. Een drama waarin Beatrix moeder mag zijn zelfs al is zij Koningin.