Oh, wat een nacht!

"Waar was jij toen Pim Fortuyn..."
Je kent ze wel, dit soort associaties met belangrijke gebeurtenissen...

Ik weet bijvoorbeeld nog waar ik was tijdens het onweer van afgelopen nacht (26 mei 2009).
Ik lag in bed te slapen. Althans, dat laatste was niet helemaal waar...
Ik probeerde te slapen maar de hond Toby verraste mij.

Wat vooraf ging.

Gisteravond om een uur of 11. Donkere wolken pakten zich reeds samen en hier en daar rommelde het al wat.
Ik wilde juist naar bed gaan toen Toby aandacht begon te vragen.
Ik dacht dat dit de zenuwen waren die bij hem altijd gepaard gaan met onweer maar deze keer was het signaal anders. Hij lokte mij naar de tuindeur.
Ik deed de deur open en verwachtte een kat of zo die onze held wel even zou verjagen maar de realiteit was anders.
Toby rende snel naar achteren, dook onder de forsythia en begon spontaan te bemesten.

Ik keek de andere kant op en deed of ik niets zag.
Toby zou moeten weten dat hier een vreselijke straf op staat en aangezien ik geen zin had in taakstraffen uitdelen etc. deed ik dus alsof mijn neus bloedde...
Eenmaal weer binnen dook Toby het toilet in.
Vind ie blijkbaar een veilig plekje tijdens dit soort momenten.

We lagen koud in bed of het onweer brak los. Heftig!
Waar ik vroeger als kind riep: "drommels!" of "potverdrie zeg!" hoorde ik Nick ook reageren op de zware klappen.
"WTF!" (What The Fuck!)
Korte tijd later ontving ik een sms van Rosanne.
"IK BEN VEILIG BINNEN HOOR! IK KOM WAT LATER"
Gelukkig, die was ook onder dak. Nu slapen...
Dit lukte waarschijnlijk ook. Ik was namelijk even weggeweest toen ik wakker werd van gehijg naast mijn oor.
Toby!
"Wat doe jij hier", fluisterde ik verbaasd.
Voor Toby was de bovenverdieping verboden gebied en gelukkig was het betreden ervan ook onmogelijk zonder een hondentraplift.
Althans, daar gingen wij tot op heden van uit.
Toby was waarschijnlijk zo bang dat hij deze Mount Everest had bedwongen.
Voor mij geen haar op het hoofd om hem terug te brengen.
Toby mocht deze keer naast mijn bed slapen.
Slapen? Nee, Toby wilde deze nacht tot op de bodem meemaken of zo. Ik snapte waarschijnlijk de signalen niet.
De met het gehijg gepaard gaande adem streelde mijn luchtwegen en tegen de tijd dat ik de eerste merel hoorde zingen,
besloot ik Toby naar beneden te brengen. "Op je kleedje...".
Toby en het baasje konden aan de nachtrust beginnen.

Vanochtend was Diana de enige die het bed uit moest. Wij konden uitslapen.
Later die ochtend vond ik een briefje op het aanrecht.

"LEKKER GESLAPEN?
S.V.P. EVEN GOED DWEILEN. TOBY HAD 'DUNNE DEF' (verpleegkundig jargon voor schijterij...)
EN IK HEB HET MEESTE WEGGEHAALD"