Een dag op kantoor...

ING - Nieuw Amsterdam.
Soms, heel soms dan schieten je gebeurtenissen te binnen.
Dan droom je even terug naar de dag van het voorval.
Het ene moment een trieste herinnering maar vaak ook leuke momenten.
Dit keer een leuk moment.
Een gewone werkdag op kantoor bij de ING.
De dag dat ik één van mijn collega’s in het ootje nam.
Hoewel?
IK?
Ik weet niet hoe mijn collega’s het ervaren hebben maar ik herinner mij dat het mij ongelofelijke pret heeft gebracht.
Ik neem je mee naar locatie NA-06.67.

Gesloten inrichting.
Aangezien mijn team een bijzonder label had opgeprikt zaten wij achter gesloten deuren.
Vanaf de lift kon je slechts na het aanbieden van je pas onze vleugel op.
Mits je daarvoor geautoriseerd was natuurlijk!
Onze kamer was direct na deze deur gesitueerd aan de linkerzijde.
Al enkele dagen hadden we last van een niet sluitende toegangsdeur.
En een beveiligde deur die niet goed sluit geeft een alarmmelding op de meldkamer van de beveiliging maar ook d.m.v. een vreselijke langdurige pieptoon!
Deze pieptoon ging ons door merg en been en die kon slechts gestopt worden door het dichttrekken van de betreffende deur.Geen probleem dachten wij.
We hadden briefjes opgehangen met de tekst: “Deur goed achter u sluiten!”
Maar het mocht niet altijd baten.
Ook hadden we zgn. Incident tickets aan laten maken.
Naarmate de tijd verstreek hoe geïrriteerder men werd.
Het bleek ook dat de wat minder geluidsgevoelige mensen, (of die met een oortje gezellig naar muziek zaten te luisteren), niet zo snel opstonden als de piep weer eens zijn intrede deed.

Lastige deur.
Ik was één van de gelukkigen die er iets minder last van had maar ook dicht bij de deur zat.
Ik stond zo nu en dan op en zag er ook wel een beetje de humor van in.
Op een rustig ogenblik heb ik zelfs de deur een keer opengehouden teneinde de piep te forceren.
Ik had er voor gezorgd dat mijn mobiel op “record” stond.
Een ziekelijke doch mooie ringtone als herinnering voor later.

Later kwam eerder dan verwacht.

Geïrriteerd!
Eén van de collega’s, ik noem hem Karel de Oostenrijker, had er erg veel last van.
Hij stak zijn irritatie niet onder stoelen of banken.
“Drommels, nou gaat dat alarm weer af!”, hoorde ik hem zo nu en dan mopperen.
En, “Potverdikkie! Is die deur nou nog niet gemaakt?”

It wasn’t me…
Groot was zijn blijdschap dan ook toen er plotseling een mannetje van Facility Management in onze kamer verscheen met de melding dat de deur gerepareerd was en dat het piepje tot het verleden behoorde.
We slaakten allen een diepe zucht.
Karel maakte zelfs een rondedansje op tafel en belde zijn vrouw en kinderen om dit heugelijke feit te melden.
Plotseling ontwaakte mijn alter, je weet wel, die ondeugende…. En ondanks mijn felle verzet pakte de snoodaard mijn telefoon en op een moment dat iedereen sprakeloos was en genoot van de onuitsprekelijke stilte, klonk de piep weer.
Hard, meedogenloos! Maar…


Mijn ringtone…
…dit keer niet van de deur maar mijn persoonlijke ringtone.
Achter mij klonk een vreselijke knal.
Gelijktijdig met mij was Karel van zijn stoel gevallen.
Ik van de pret maar hij warempel van de schrik!
Arme jongen. Het heeft even geduurd voordat ik hem kon overtuigen van mijn grap.
Het kwam zelfs zover dat hij er samen met zijn vriendjes smakelijk om heeft gelachen.


…en ik niet minder!