Verslavende momenten - Zonder Creme fraiche...

Sinds medio 2013 ben ik als vrijwilliger aangesloten bij een verslavingsvoorziening.
Ik sta daar op de huiskamer en ontvang de cliënten.
Deze mensen zijn allemaal min of meer verslaafd en men komt daar voor een gesprek, koffie of medicatie.
In voorkomend geval kan men onder voorwaarden gebruik maken van verschillende ruimtes om hun middelen te gebruiken.
Datgene wat ik daar mee maak zijn overwegend leermomenten.
Maar over het algemeen zijn het zeer grappige momenten.
Aangezien ik deze met jullie wil delen heb ik de namen van de betrokkenen veranderd.

Woensdag 18 september 2013.
Iets later dan gebruikelijk bel ik aan bij de voordeur.
Het is rustig. Er zijn maar 2 collega's voor de huiskamer en men is blij dat ik er ben.
We overleggen kort en besluiten unaniem dat ik mijn plannen t.a.v. het koken ten uitvoer ga brengen.
Ik heb er zin in.


Wat schaft de pot?
Even later loop ik over de markt om de nodige ingrediënten te halen.
Van de markt naar de supermarkt.
Helaas is er sinds kort nog maar één supermarkt over in de nabije omgeving dus na het inslaan van de rijst en de creme fraiche loop ik nog even naar de markt voor de kip.
Pfff. Boodschappen met hindernissen. Als ik met mijn tas de huiskamer binnen stap is het drukker dan ik gewend ben.
Veel cliënten maken gebruik van onze gastvrijheid.
Ik zie dat mijn nieuwe collega met veel plezier aan het dammen is met Fred.
Tot mijn genoegen merk ik dat hij al veel meer namen kent dan ik.
Hij doet het goed!
Ik pak mijn boodschappen uit en leg de kip en de creme fraiche in de koelkast.


Grootmeester Fred.
Voordat ik ga koken besluit ik het goede voorbeeld van mijn collega te volgen en ik daag Fred uit voor een potje dammen.
Fred reageert vrolijk en binnen een mum van tijd zijn de bruin gele vlakken voorzien van zwart-witte schijven.
Ik wil mij niet verschuilen achter de druk van het koken maar het liep niet zoals ik mij had voorgesteld.
Fred attendeerde mij als een volleerd grootmeester op mijn handicaps. "Je speelt erg met links zeg!"
En.. "Tjonge jonge, jij speelt in een S-vorm..."
Ik zat daar. De vrijwilliger. Ik zat na te denken wat hij bedoelde.
Ik moest ook lachen. Maar wat bedoelde hij?
10 minuten later stond ik, een illusie armer, achter mijn kippedijtjes.
Fred kwam met een grote glimlach op mij af.
"Hahaha! Had ik je mooi tuk hè? Heb ik je uit je concentratie gehaald?"
Ik gaf hem een knipoog en bereidde mijn diner.


Creme fraiche.
Twaalf uur zouden we aan tafel moeten en de klok wees inmiddels bijna 11 uur.
Dat werd haasten!
Kip snijden, paprika, uitjes, knoflook. Rijst koken.
Tegen twaalf uur begon mijn collega de tafel te dekken zodat bijna op tijd de pannen op tafel stonden.
We hadden 3 gasten. Enkele vaste medewerkers schoven ook aan en al met al werd het een gezellige maaltijd.
De gasten van o.a. mediterrane afkomst smulden maar het viel mij op dat enkele eters het zweet op het voorhoofd hadden staan.
Het was té spicey!
Ik snapte er niets van.
Zoveel peper had ik er nu ook weer niet in gedaan?
Ik was toch niets vergeten?
Enfin, het mocht de pret niet drukken.
Pan leeg.
Alles ging op.

Alles?

...en de Creme fraiche? Oeps!