Eenzaam in Almere

Een stoere bouwvakker

Hij stapte de trein in en kwam schuin tegenover mij zitten. Bertus.
Lichtblauwe werkbroek met van die galgen. Onder de verf en vlekken.
Het was een ruige werkman. Zijn schoenen konden tegen een stootje en aan de ietwat vette band gestempeld in zijn verzorgde haar kon je zien dat ook zijn schedel dagelijks in bescherming werd genomen door een bouwhelm.
Hij legde zijn jas, tas en een lange waterpas tegenover hem op de bank.
Het viel mij direct op dat hij zich goed verzorgde.
Hij had een klein 1-dags modebaardje. Had schone nagels en dito handen.

Hij begon te betasten
Een boy van 'midden in de wereld' zou je zeggen.
Hij zakte onderuit en keek verlegen om zich heen.
Voldoende aandacht om te beginnen met zijn dagelijkse spel.
Bertus pakte zijn mobiel en betastte het ding op verschillende plaatsen met zijn duim.
Hij zette het apparaat aan zijn oor en wachtte.
"Hoi schat, met mij." Hij keek trots in het rond.
Hij voelde dat iedereen keek. Ik keek ook.
Zij het door mijn half gesloten oogleden heen.
Het viel mij op dat hij opvallend hard de woorden aan het apparaat had toevertrouwd.

Wat gaan we eten lieverd?
"In de trein. Het was verschrikkelijk druk geweest, ik.." Hij zweeg.
Kennelijk onderbrak zijn schat hem.
"Ik ben vreseli…"
Een tweede poging strandde ook spoedig.
Zijn schat had waarschijnlijk veel te vertellen.
"Ja, ja,"; antwoordde hij om te laten merken dat hij zeer geïnteresseerd was in hetgeen hem werd verteld.
"Ik ben over ongeveer 15 minuutjes thuis. Wat gaan we eten?"; vroeg hij hard.
"Hmmm, lekker!" Hij sprak nog 5 minuten door en brak de verbinding.
Vanaf dat moment kroop hij weer in zijn schulp.
Een angstig verlegen mens in de coupe tegenover mij in de trein van Amsterdam naar Lelystad.

Snackbar in Almere Buiten
In Almere-buiten stapte hij er uit.
Hij slenterde langs wat winkels en liep even later de snackbar binnen.
"Zo Bertus, weer hetzelfde recept?"
Even later zat Bertus alleen aan zijn plastic bakje.

Een beetje gelukkig
Hij keek over het lege winkelcentrum. Iedereen zat thuis.
Gesetteld. Met partner aan de warme hap.
Hij had ook zo dolgraag een meisje willen hebben.
Maar hij woonde alleen. In Almere.

Een beetje gelukkig…, dankzij zijn mobieltje…

Toen voorlezen pijn deed...

Ik was op zijn bed gaan liggen en enthousiast klom hij even later naast mij.
We zouden gaan voorlezen. Mijn zoon mocht een boek uitzoeken.
Hij keek even aandachtig naar de boekenplank boven zijn bed en een moment later lag er een groot, kleurrijk boek naast mij op het kussen. De kinderbijbel.

Jij begint...
Vrolijk begon hij te bladeren en opvallend genoeg stopte hij bij de inhoudsopgave. Hij maakte duidelijk gebruik van de handvatten die hij op school had meegekregen.
Ik wachtte af.
Hij koos voor Het dochtertje van Jaïrus.
Zo snel als een jongen van 9 jaar het kan, had hij de bladzijde voor zich.
"Jij begint."; zei ik zachtjes tegen hem. Hij begon te lezen.
Halverwege het verhaal nam ik het van hem over.
Zo nu en dan vroeg ik wat over dit onderwerp. Over de moeilijke taak die Jezus had.
Over hoe Jezus anno nu gehandeld zou hebben.

Over leven en dood...
Even later zaten we nog wat na te praten. Hij sprak over leven en dood zoals een jongen van zijn leeftijd dat blijkbaar doet.
Plotseling zag ik zijn ogen rood en vochtig worden. Zo zielig!
Ik trok hem wat naar mij toe. "Wat is er jongen?"; vroeg ik.
Snikkend antwoordde hij; "Het lijkt mij niet leuk als ik dood ga... en als je dan niet lief geweest bent dat je dan niet naar de hemel gaat!".
AU! Zo goed en zo kwaad als een 'niet zo heel erg gelovige' papa dat kan probeerde ik hem te troosten.
"Ach jongen, als je gewoon geniet van het leven en aardig bent voor andere mensen..". Hij onderbrak mij.

Als jij naar de hel gaat
"Ja maar, dan ga ik naar de hemel en..". Hij stopte en keek mij verschrikt aan.
Dan vervolgde hij; "Jij bent wel lief hoor maar als jij naar de hel gaat dan zien we elkaar nooit meer!"; sprak hij met gebroken stem.
Terwijl ik hem knuffelde begon ik te kietelen. "Ben je helemaal gek!"; riep ik
quasi boos. Lachend gaven we elkaar de nachtkus.

Pfff. Het valt niet mee.

1 voor 12..

Het is natuurlijk nooit te laat om ergens mee te beginnen. Wat voorbeelden om over na te denken... Een beter milieu begint immers bij jou!

1] Een paar weken terug zat ik ’s avonds op een terrasje in Amsterdam. Beetje fris… “Gelukkig” kon ik buiten blijven zitten dankzij de terrasverwarmers!
2] De winter staat weer voor de deur. Winkels hebben de deuren uitnodigent open staan terwijl de airco warmte naar buiten blaast. Zomers vice versa…
3] Dan heb ik het nog niet eens over de overbodig verlichte etalages (zelfs ’s nachts!). Op dit gebied kunnen we eigenlijk een voorbeeld nemen aan de middenstanders van buitenlandse komaf. Zij plaatsen een houten uithangbord voor de winkel met de naam er op. Geen gezicht in mijn simpele westerse geest. Echter geen (overbodige) verlichting. That’s it!
4] Sinds ik er door mijn zoon Nick op gewezen ben dat het eigenlijk heel onnodig is om kauwgum op de straat te gooien doe ik dit dus niet meer.
Motto: Begin gewoon bij jezelf en laat je niet gek maken.

Wat doe jij ter verbetering van jouw leefomgeving?

Storm in de keuken...

Gisteren hebben we thuis pizza gemaakt. Lekker met brooddeeg! Een poosje laten gisten en dan nog een keer goed kneden, platmaken, kneden en als laatste weer platmaken. Met een rond tupperwarebakje sneed ik ronde schijven uit het deeg opdat wij allen 1 of 2 eigen pizza's konden maken. De ingrediënten stonden reeds op tafel en ondertussen stond de oven op voorverwarmen. Ik koos voor een combinatie van salami, ananas en kaas. De kindertjes kozen voor een mildere vorm. Het was smullen! Toch is er klaarblijkelijk ergens wat mis gegaan. Waar het aan lag weten we nog steeds niet. Had het deeg te lang staan gisten? Was de kaas over tijd? Man, wat gingen mijn vrouw en kinderen te keer. Zoonlief bulderde als een volwassene. Het vrouwtje knalde op sokken en mijn dochter liep zo nu en dan ook wat groen-paars aan.
Na het eten vlug omgekleed voor een feest in partyhouse 'Eindelijk' in mijn woonplaats.
Het werd er niet beter op. Vrouwlief had het meest last van de inwendige aanvallen. Ze was stil en zocht herhaaldelijk een plekje op in een zijzaaltje. Hier stonden wat tafeltjes en stoeltjes. In de grote zaal stond ondertussen een grote menigte te wachten op de dingen die komen zouden. De mensen in mijn buurt keken elkaar zo nu en dan vernietigend aan. Er hing dan ook een wat vreemde lucht.

Op een bepaald moment besluit ik mijn vrouw op te zoeken. Ik geef de kinderen een seintje dat ik even naar het zijzaaltje ben. Eenmaal aangekomen loop ik tegen een welriekende muur op. Erbarmelijk! Mijn meisje zit op een stoel. Aan haar vrolijke gezicht merk ik dat ze aan de betere hand is. Ze zoekt mijn hand, staat op en terwijl we ons een weg snijden richting feestgedruis worden we opzij geduwd. De mensen van de catering banen zich een weg en plaatsen een partij overheerlijke hapjes. Uitgerekend in ons ziekenzaaltje! Ik voel dat mijn hand wordt losgelaten en nog net zie ik mijn meiske met een rood hoofd opgeslokt worden door de menigte. Ik voel mij bedrogen. Daar sta ik dan. Tussen de hapjes in terwijl feestgangers hongerig hun neus om de hoek van de deur steken. Ze zullen toch niet denken dat ik....?

Original date: 31 januari 2002

Papa op zolder...

13 januari jl. Dolle pret bij mij thuis. De kinderen en papa rennen achter elkaar aan. Boven. Van slaapkamer naar slaapkamer. De nieuwste hobby van de kids: op papa's voet zitten, ieder op eentje, en dan vastklemmen om papa's onderbeen. "Dan moet jij proberen om los te komen of te gaan lopen!". Nou, ik kan je vertellen, dat is knap lastig hoor! Op een bepaald moment wurm ik mij los, ren de overloop op en trek gelijk de deur van mijn zoon's slaapkamer dicht. De kindertjes zitten gevangen. Daar staat papa. Wat nu? Flatulent als hij is kwam er op dat moment ook weer enige druk op de uitgang te staan. Terwijl hij zijn pedagogische zijde negereerde spande hij de bilhelften aan en zette hij de achterzijde tegen de deur. KNAL!
Een hoop gegil klinkt er achter de deur. Een bekend geluid voor hen doch ditmaal in een verrassende verpakking. Papa maakt gebruik van de consternatie en duwt de deur snel open. Met een paar snelle bewegingen waaiert hij de zenuwgassen het kamertje binnen. De bloedjes deinzen terug en zoeken naarstig naar een veilige plek. Paps trekt ten tweede male de deur achter zich dicht en zet het snel op een lopen. De trap op naar zolder. Daar, helemaal achterin, is een donker hoekje. Ik duik onder een plaid en houd mij stil. Eén verdieping lager is ondertussen de jacht geopend. "In de douche!"; gilt mijn zoon. Dochterlief loopt de trap naar zolder op. Dan, ongeveer halverwege, snuift ze en roept "Ja, hij is hier! Ik ruik hem!"

Kunt u zich voorstellen hoe papa er op dat moment bijzat?

Zeg eens eerlijk. ...vindt u mij een beetje gek?...

Original date: 16 januari 2002

Beflapje...

Ik heb een dochter van 13 jaar. Aardig kind. Lekker jong nog met weinig interesse voor de problemen van haar puberale leeftijdsgenoten. Dacht ik...
Ze is geabonneerd op de Donald Duck en zo…
We waren er het afgelopen weekend op uit gegaan naar ons huisje op de Veluwe. Meestal halen we dan op zaterdag wat gossipmagazines. Gisteren, tegen het eind van de zondagmiddag, was ik zo'n beetje door de lectuur heen. De krant was ook al uit dus ik koos het tienerblad 'Fancy' van mijn dochter. Haar gezicht sprak reeds boekdelen. Ze stond te badmintonnen met haar broer. En keek zo nu en dan geërgerd mijn kant op. Inwendig moest ik vreselijk lachen doch ik bleef geïnteresseerd de artikelen lezen. Met name de 'vraag het aan' bladzijden riepen wat vragen bij mij op. Lichaamsproblemen, seks en meerdere zaken die meiden van haar leeftijd klaarblijkelijk bezighielden. Tot ik de volgende vraag las van een lezeresje; "Wat is een beflapje?" Met grote interesse las ik het antwoord. Ik moest ondertussen vreselijk lachen onder mijn dennenboompje.

Dankzij de Fancy en dus mijn dochter was dit onderwerp voor mij geen raadsel meer. Ik legde het blad terzijde en dacht even na. Ik keek rond over ons veldje. Links de twee spelende schelmen en voor mij mijn eega. Ik wachtte het juiste moment af, schraapte mijn keel en vroeg zo serieus mogelijk aan mijn vrouw; "Weet jij wat een beflapje is?" Op dat moment klonk er een knal vanaf de kant waar zojuist mijn dochter had gestaan. Ze was weer eens ontploft. "Gadverdamme!"; riep ze. Ik had moeite om mijn lachen te bedwingen en keek quasi verbaasd richting dochterlief. Mijn vrouw keek geërgerd mijn kant op. Haar hoofdschuddende blik maande mij tot stoppen. Of betekende het schudden van haar hoofd dat ze mij het antwoord op mijn vraag schuldig moest blijven?

Original date: 9 september 2002

760513203

Vorig weekend, tijdens een verjaardagsfeestje, vertelde een van de mannelijke aanwezigen het volgende, op zijn minst opmerkelijke, relaas van zijn belevenis.
Het was Gerrit. De echtgenoot van Bep. Eén uit de sterke verhalen hoek. Of niet? Oordeel zelf. Lees zijn relaas.
-
Ik zou één van de laatste Nederlandsche dienstplichtigen worden. "Ik moest voor mijn nummer."
12 april. Keuring. Het duurde uren. De kazerne was globaal in twee compartimenten in te delen. Eén bemenst deel en een deel waar geen of onvoldoende mensen werkten. Typerend voor een leger in de overgang van verplicht naar vrijwillig. Ik stond daar met een 20-tal dienstplichtigen. Het einde van de ochtend was reeds in zicht en pas de helft van onze groep had de binnenzijde van de artsenkamer gezien. Allemaal hadden we wél inmiddels een medisch gerichte vragenlijst ingevuld. Net voor de lunch kwam er een tweede groep binnen. Een groep met overwegend mensen met minstens zoveel frisse tegenzin als wij. Opvallend was één van de vrouwen. Dienstplichtig? Ze stond daar en zocht duidelijk steun bij een andere vrouw uit haar groep. Opvallend was ze. Blond. Mooi ook.
-
Gerrit nam ondertussen een slok van zijn bruine boterham.
-
Plotseling werd ik op mijn schouder getikt door mijn alter ego Herman. "The one with the sick mind". Hij fluisterde wat in mijn oor en ik bleek een goed verstaander want een half woord was voldoende.
Ik verdween even van het toneel op mijn hielen gezeten door Herman, dook één van de leegstaande artsenkamers binnen en pakte een witte jas van een haak. Ik pakte een map van de desk en liep vastberaden, klaarblijkelijk maling hebbend aan elke vorm van regime, op de nieuwkomers af. "Ja, wil jij meekomen?"; vroeg ik de blonde.
Ze keek even naar haar maatje en volgde me. Ik hield de deur van de artsenkamer open en sloot deze zorgvuldig achter ons. Ik liep om het bureau, pakte een stapeltje dossiers en vertelde haar dat het hier slechts om een klein, lichamelijk onderzoek zou gaan. "Heb je de vragenlijst al ingevuld?" Ze schudde haar hoofd. "Wat is je naam en nummer?"; hervatte ik. "760513203, Veronique Balkens."; antwoordde zij ietwat nors. Ik pakte een dossier uit de stapel en vroeg haar om zich te ontdoen van haar kleding. Onhandig keek ze om zich heen. Ze zocht ongetwijfeld naar een plaats om zich terug te trekken. "Heeft u geen scherm of zo?" Ik schudde quasi afwezig mijn hoofd. Ze zuchtte even en begon zich uit te kleden.
Ik keek toe. Even later stond ze in haar ondergoed voor mij. Ik stelde de vragen die elk vies, zichzelf niet respecterend, alter ego zou stellen. "Trek je behaatje maar even uit, Veronique."; vroeg ik zachtjes gorgelend. Zij deed wat ik vroeg. Ik liet haar, in mijn ogen achteraf bezien, spastische bewegingen maken. Armen omhoog, voorover buigen etc. "Trek je broekje maar uit en loop dan naar de tafel toe." ;hoorde ik mijzelf vragen. Het slipje lag een kort moment later op het stapeltje kleren. Eenmaal op de tafel opende zich voor mijn ogen een geurende roos. Mijn vingertoppen zochten de meeldraden en het stampertje. Zij zochten en zochten om even later zachtjes…

-
Gerrit stopte abrupt zijn verhaal. Niemand zag de ogen van Bep. Gerrit wel. Hier werd duidelijk iemand stiekem aan de lijn gelegd. Een PCC-tje. Een prenataal culturele crematie. Gerrit of Herman? Hij kon het verhaal niet verder afmaken. Fantasie of werkelijkheid? Ik weet het eigelijk niet. Alleen Gerrit weet het antwoord. Zou alleen Gerrit dit verhaal af kunnen maken? Het antwoord ligt ergens verstopt in jullie eigen fantasie...

Original date: 27 februari 2002