13 januari jl. Dolle pret bij mij thuis. De kinderen en papa rennen achter elkaar aan. Boven. Van slaapkamer naar slaapkamer. De nieuwste hobby van de kids: op papa's voet zitten, ieder op eentje, en dan vastklemmen om papa's onderbeen. "Dan moet jij proberen om los te komen of te gaan lopen!". Nou, ik kan je vertellen, dat is knap lastig hoor! Op een bepaald moment wurm ik mij los, ren de overloop op en trek gelijk de deur van mijn zoon's slaapkamer dicht. De kindertjes zitten gevangen. Daar staat papa. Wat nu? Flatulent als hij is kwam er op dat moment ook weer enige druk op de uitgang te staan. Terwijl hij zijn pedagogische zijde negereerde spande hij de bilhelften aan en zette hij de achterzijde tegen de deur. KNAL!
Een hoop gegil klinkt er achter de deur. Een bekend geluid voor hen doch ditmaal in een verrassende verpakking. Papa maakt gebruik van de consternatie en duwt de deur snel open. Met een paar snelle bewegingen waaiert hij de zenuwgassen het kamertje binnen. De bloedjes deinzen terug en zoeken naarstig naar een veilige plek. Paps trekt ten tweede male de deur achter zich dicht en zet het snel op een lopen. De trap op naar zolder. Daar, helemaal achterin, is een donker hoekje. Ik duik onder een plaid en houd mij stil. Eén verdieping lager is ondertussen de jacht geopend. "In de douche!"; gilt mijn zoon. Dochterlief loopt de trap naar zolder op. Dan, ongeveer halverwege, snuift ze en roept "Ja, hij is hier! Ik ruik hem!"
Kunt u zich voorstellen hoe papa er op dat moment bijzat?
Zeg eens eerlijk. ...vindt u mij een beetje gek?...
Original date: 16 januari 2002
No comments:
Post a Comment