Beflapje...

Ik heb een dochter van 13 jaar. Aardig kind. Lekker jong nog met weinig interesse voor de problemen van haar puberale leeftijdsgenoten. Dacht ik...
Ze is geabonneerd op de Donald Duck en zo…
We waren er het afgelopen weekend op uit gegaan naar ons huisje op de Veluwe. Meestal halen we dan op zaterdag wat gossipmagazines. Gisteren, tegen het eind van de zondagmiddag, was ik zo'n beetje door de lectuur heen. De krant was ook al uit dus ik koos het tienerblad 'Fancy' van mijn dochter. Haar gezicht sprak reeds boekdelen. Ze stond te badmintonnen met haar broer. En keek zo nu en dan geërgerd mijn kant op. Inwendig moest ik vreselijk lachen doch ik bleef geïnteresseerd de artikelen lezen. Met name de 'vraag het aan' bladzijden riepen wat vragen bij mij op. Lichaamsproblemen, seks en meerdere zaken die meiden van haar leeftijd klaarblijkelijk bezighielden. Tot ik de volgende vraag las van een lezeresje; "Wat is een beflapje?" Met grote interesse las ik het antwoord. Ik moest ondertussen vreselijk lachen onder mijn dennenboompje.

Dankzij de Fancy en dus mijn dochter was dit onderwerp voor mij geen raadsel meer. Ik legde het blad terzijde en dacht even na. Ik keek rond over ons veldje. Links de twee spelende schelmen en voor mij mijn eega. Ik wachtte het juiste moment af, schraapte mijn keel en vroeg zo serieus mogelijk aan mijn vrouw; "Weet jij wat een beflapje is?" Op dat moment klonk er een knal vanaf de kant waar zojuist mijn dochter had gestaan. Ze was weer eens ontploft. "Gadverdamme!"; riep ze. Ik had moeite om mijn lachen te bedwingen en keek quasi verbaasd richting dochterlief. Mijn vrouw keek geërgerd mijn kant op. Haar hoofdschuddende blik maande mij tot stoppen. Of betekende het schudden van haar hoofd dat ze mij het antwoord op mijn vraag schuldig moest blijven?

Original date: 9 september 2002