760513203

Vorig weekend, tijdens een verjaardagsfeestje, vertelde een van de mannelijke aanwezigen het volgende, op zijn minst opmerkelijke, relaas van zijn belevenis.
Het was Gerrit. De echtgenoot van Bep. Eén uit de sterke verhalen hoek. Of niet? Oordeel zelf. Lees zijn relaas.
-
Ik zou één van de laatste Nederlandsche dienstplichtigen worden. "Ik moest voor mijn nummer."
12 april. Keuring. Het duurde uren. De kazerne was globaal in twee compartimenten in te delen. Eén bemenst deel en een deel waar geen of onvoldoende mensen werkten. Typerend voor een leger in de overgang van verplicht naar vrijwillig. Ik stond daar met een 20-tal dienstplichtigen. Het einde van de ochtend was reeds in zicht en pas de helft van onze groep had de binnenzijde van de artsenkamer gezien. Allemaal hadden we wél inmiddels een medisch gerichte vragenlijst ingevuld. Net voor de lunch kwam er een tweede groep binnen. Een groep met overwegend mensen met minstens zoveel frisse tegenzin als wij. Opvallend was één van de vrouwen. Dienstplichtig? Ze stond daar en zocht duidelijk steun bij een andere vrouw uit haar groep. Opvallend was ze. Blond. Mooi ook.
-
Gerrit nam ondertussen een slok van zijn bruine boterham.
-
Plotseling werd ik op mijn schouder getikt door mijn alter ego Herman. "The one with the sick mind". Hij fluisterde wat in mijn oor en ik bleek een goed verstaander want een half woord was voldoende.
Ik verdween even van het toneel op mijn hielen gezeten door Herman, dook één van de leegstaande artsenkamers binnen en pakte een witte jas van een haak. Ik pakte een map van de desk en liep vastberaden, klaarblijkelijk maling hebbend aan elke vorm van regime, op de nieuwkomers af. "Ja, wil jij meekomen?"; vroeg ik de blonde.
Ze keek even naar haar maatje en volgde me. Ik hield de deur van de artsenkamer open en sloot deze zorgvuldig achter ons. Ik liep om het bureau, pakte een stapeltje dossiers en vertelde haar dat het hier slechts om een klein, lichamelijk onderzoek zou gaan. "Heb je de vragenlijst al ingevuld?" Ze schudde haar hoofd. "Wat is je naam en nummer?"; hervatte ik. "760513203, Veronique Balkens."; antwoordde zij ietwat nors. Ik pakte een dossier uit de stapel en vroeg haar om zich te ontdoen van haar kleding. Onhandig keek ze om zich heen. Ze zocht ongetwijfeld naar een plaats om zich terug te trekken. "Heeft u geen scherm of zo?" Ik schudde quasi afwezig mijn hoofd. Ze zuchtte even en begon zich uit te kleden.
Ik keek toe. Even later stond ze in haar ondergoed voor mij. Ik stelde de vragen die elk vies, zichzelf niet respecterend, alter ego zou stellen. "Trek je behaatje maar even uit, Veronique."; vroeg ik zachtjes gorgelend. Zij deed wat ik vroeg. Ik liet haar, in mijn ogen achteraf bezien, spastische bewegingen maken. Armen omhoog, voorover buigen etc. "Trek je broekje maar uit en loop dan naar de tafel toe." ;hoorde ik mijzelf vragen. Het slipje lag een kort moment later op het stapeltje kleren. Eenmaal op de tafel opende zich voor mijn ogen een geurende roos. Mijn vingertoppen zochten de meeldraden en het stampertje. Zij zochten en zochten om even later zachtjes…

-
Gerrit stopte abrupt zijn verhaal. Niemand zag de ogen van Bep. Gerrit wel. Hier werd duidelijk iemand stiekem aan de lijn gelegd. Een PCC-tje. Een prenataal culturele crematie. Gerrit of Herman? Hij kon het verhaal niet verder afmaken. Fantasie of werkelijkheid? Ik weet het eigelijk niet. Alleen Gerrit weet het antwoord. Zou alleen Gerrit dit verhaal af kunnen maken? Het antwoord ligt ergens verstopt in jullie eigen fantasie...

Original date: 27 februari 2002