Toen voorlezen pijn deed...

Ik was op zijn bed gaan liggen en enthousiast klom hij even later naast mij.
We zouden gaan voorlezen. Mijn zoon mocht een boek uitzoeken.
Hij keek even aandachtig naar de boekenplank boven zijn bed en een moment later lag er een groot, kleurrijk boek naast mij op het kussen. De kinderbijbel.

Jij begint...
Vrolijk begon hij te bladeren en opvallend genoeg stopte hij bij de inhoudsopgave. Hij maakte duidelijk gebruik van de handvatten die hij op school had meegekregen.
Ik wachtte af.
Hij koos voor Het dochtertje van Jaïrus.
Zo snel als een jongen van 9 jaar het kan, had hij de bladzijde voor zich.
"Jij begint."; zei ik zachtjes tegen hem. Hij begon te lezen.
Halverwege het verhaal nam ik het van hem over.
Zo nu en dan vroeg ik wat over dit onderwerp. Over de moeilijke taak die Jezus had.
Over hoe Jezus anno nu gehandeld zou hebben.

Over leven en dood...
Even later zaten we nog wat na te praten. Hij sprak over leven en dood zoals een jongen van zijn leeftijd dat blijkbaar doet.
Plotseling zag ik zijn ogen rood en vochtig worden. Zo zielig!
Ik trok hem wat naar mij toe. "Wat is er jongen?"; vroeg ik.
Snikkend antwoordde hij; "Het lijkt mij niet leuk als ik dood ga... en als je dan niet lief geweest bent dat je dan niet naar de hemel gaat!".
AU! Zo goed en zo kwaad als een 'niet zo heel erg gelovige' papa dat kan probeerde ik hem te troosten.
"Ach jongen, als je gewoon geniet van het leven en aardig bent voor andere mensen..". Hij onderbrak mij.

Als jij naar de hel gaat
"Ja maar, dan ga ik naar de hemel en..". Hij stopte en keek mij verschrikt aan.
Dan vervolgde hij; "Jij bent wel lief hoor maar als jij naar de hel gaat dan zien we elkaar nooit meer!"; sprak hij met gebroken stem.
Terwijl ik hem knuffelde begon ik te kietelen. "Ben je helemaal gek!"; riep ik
quasi boos. Lachend gaven we elkaar de nachtkus.

Pfff. Het valt niet mee.