Onze trouwe metgezel... (Hoe iets vervelends ook mooie kanten kent)

Almere, 9 december 2009 - Cinemadreef, middernacht.

Even voor twaalven waren we naar binnen gegaan.
5 kloppende harten.
Nick droeg Toby op zijn burberry kussen.

Binnen mochten we beslissen over leven en dood.
Een flinterdun laagje ijs...


Almere, 10 december 2009
Even na twaalven.
Ik liep naar buiten en keek rond. Voor mij de dreef. Links het stadscentrum.

Donker.
Enkele meters links van mij stond Rosanne. Alleen.
Rechts van mij stond Nick een twintigtal meters verwijderd.
Alleen.

Diana kwam naar buiten, stond achter mij. Ik hield haar tegen.
Een moment wilde ik dit vasthouden.

4 kloppende harten, 4 gedachtes 1 verdriet.



Toby bleef achter. Ingeslapen...
Op zijn burberry...


Als er in de afgelopen drie jaar weleens discussies ontstonden over de "opvoeding" van de hond,
zei ik altijd "ach, het is maar een hond...".

Ik blijf dit zeggen. Het is maar een hond. Maar wel een hele speciale!

Vaarwel Toby!

Hypotheekadviseur op marktplaats. T.E.A.B.

Sommige mensen maken het slechts een beperkt aantal keren in hun leven mee. Anderen nooit.
Je hebt een huis en je hebt je oog laten vallen op een andere woning.
Ik ben in die situatie beland. Ik dacht dat de verhuizing 'an sich' stress betekende.
Mozes!
Woning bezichtigen, kopen, wikken en wegen, tekenen.
Eigen woning taxeren, aanbevelingen (klussen!) opvolgen en opruimen voor de foto's.
Dit ondertekenen van de akte en het nemen van de foto's geschiedde gisteren.
De hypotheekstukken waren een dag eerder binnen gekomen en moesten doorgenomen, ingevuld, ondertekend geretourneerd worden.
Stiekem had ik de offerte al diagonaal doorgenomen en had gemerkt dat daar enig verschil in netto maandlasten was.
Enkele tientallen euro's boven de eerste berekening. Ik heb hier gelijk gewag van gemaakt bij de adviseur.
We noemen de adviseur even: "Fred van der Stut".
Ik heb hem gisterochtend telefonisch gevraagd om het verschil in prijs te onderbouwen en ons te voorzien van de berekening.
"Geen probleem! Ik zit nu in de buitendienst en heb diverse vergaderingen. Ik zal kijken of ik er aan toe kom!"; aldus Fred.

Gisteren: Iedereen was weg. De kinderen naar school cq werk en ook Diana was aan het werk.
Ik had de eer om het huis "Fundagereed" te maken.
Ik was begonnen te poetsen en te verplaatsen. Weldra zag het huis er spiksplinternieuw uit!
Tevreden verliet ik het huis om even plasma af te laten nemen bij de bloedbank.

Kwart over drie verwachtte ik de makelaar met camera en akte en de kinderen hadden beloofd om alles heeel netjes te houden.
Ik liep dan ook als een waakhond achter hen aan om alles weer op zijn plaats te leggen.

Achteraf kreeg ik ook het compliment van Nick dat ik deze dag wel erg op mama leek.

Enfin, de foto's waren gemaakt, Diana was inmiddels thuis en we namen gedrieen de akte door. Voorwaar een belangrijk moment.

Het was ongeveer 17:00 uur. Plotseling ging mijn mobiel over. Een mij onbekend nummer stond in het display.
Ik excuseerde mij en nam de telefoon op.
"Ja, met van der Stut"
Er ging geen belletje bij mij rinkelen.
"Ik bel voor de KPN quattrovox van MARKTPLAATS."
Er ging nog steeds geen belletje rinkelen en ik antwoordde dat ik niets op marktplaats.nl heb staan.
Einde gesprek.
Terug naar de realiteit.
Binnen enkele minuten ging de huistelefoon over.
Rosanne snelde naar het toestel teneinde ons rustig door te laten praten.
"KPN quattrovox? Momentje, ik zal mijn vader even geven…"
Op dat moment begon ie te rinkelen. De bel...
Who the fuck weet zowel mijn mobiele- als mijn huistelefoonnummer?
Hoe heet mijn hypotheekadviseur ook alweer?
"Ja, met Steensma. Waar werkt u?"
De man antwoordde aarzelend. "Bij de ING..."
"Aha, volgens mij belt u dan het nummer van een klant voor een hypotheek en niet met iemand van marktplaats…"
"oh, ja er liggen hier verschillende brieffies in de auto…"

Waarom ik gisteravond thuis kwam met 2 armen in het verband...

Bijna 10 jaar geleden sloot ik ongewenst een langere periode van donorschap af bij de bloedbank.
Ik was plasma donor en deed dit met veel plezier totdat ik een brief thuis kreeg.
De standaard test had een dubieuze uitkomst en ik mocht de eerste 2 jaar geen bloed meer geven...
That's it!
Een licht gevoel van afgewezen worden maakte zich van mij meester.
Ik, trouw vrijwillig donor, werd afgewezen middels een brief. ... dubieuze uitkomst...
Enfin, een ervaring rijker, en een illusie armer, bleef ik 2 jaar wachten op de nieuwe uitnodiging.
Ik heb uiteindelijk 9 jaar naar de brievenbus zitten staren.

Inmiddels is de bloedbank van naam veranderd. Sanquin. Mooie naam.
Heeft alles met bloed te maken.

Onlangs heb ik een brief geschreven met de vraag of ik 'weer mocht'.
Gisteren was het dan eindelijk zo ver. Het was toevallig een bloedhete dag. Tropische temperaturen.
Blij meldde ik mij bij de receptie en na het invullen van de vragenlijst
werden er door een medewerker nog wat vragen gesteld en vervolgens deed een arts nog wat standaard onderzoekjes waarvan de uitslag hoopvol was.
115/85 en 10.1.
Voorwaar een mooie score.

Even later mocht ik plaats nemen op de stoel. Een dame koppelde mij aan de apparatuur en slaakte een kreetje over mijn mooie aders.
Echter, het moment dat zij mijn mooie ader penetreerde leek het wel of de naald er aan de onderkant van mijn arm uit kwam.
De dame had dit nog niet door en keek verbaasd naar het slangetje dat heel erg langzaam rood kleurde...
Op het moment dat ze begon te poeren in mijn arm gaf ik haar toch maar even een hint. "Het is een beetje gevoelig..."
Ze riep hulp in en de afgifte werd stopgezet. Ik hield tijdens het administratief afhandelen van de afgifte en het klaarzetten van de nieuwe zak het gaatje in mijn arm zorgvuldig dicht.
De zuster kwam even later terug en was kennelijk vergeten dat ik de band nog om mijn biceps had.
Ze tilde het gaasje op en haar vingers en mijn onderarm kleurden al snel rood. Ook haar gezicht kleurde rood maar dat lag ergens anders aan.
Ik pakte snel het gaasje terug en plaatste het weer terug terwijl ik haar sommeerde om de handen te wassen.
Ik protesteerde toen ik hoorde dat een ander mij, volgens protocol, een tweede keer moest prikken.
Mijns inziens is het beter voor haar om het gelijk weer een keer te proberen... Toch?

Maar goed, een andere prikte mij in mijn ongeschonden arm en na een paar minuten was het zakje vol waarop "mijn" zuster ten tweede male aan het afkoppelen begon. De o zo belangrijke administratie. Ze pakte de buisjes en het zakje en ze draaide zich om....
Snel probeerde ik haar te waarschuwen.. "PAS OP!!"...
Ik zat gelijk rechtop, mijn arm werd meegetrokken.
Een meter verder remde "mijn" prinses af, begon zich om te draaien terwijl ik mijn zin af maakte...
"... ik ben nog niet afgekoppeld..."

Terwijl ik haar beloofde om dit onder ons te houden hebben we er hartelijk om gelachen...

12 juni 2009 - Dagtochtje met moeder...

In de maand juni van dit jaar heb ik de vrijdagen gereserveerd om wat leuke dingen te doen met mijn moeder.
Vorige week naar Fryslân geweest en deze week hadden we een autoritje in gedachten.
Ik stelde o.a. de omgeving van "de Vecht" voor.
Herinneringen aan mijn buschauffeur periode. Lijn 120 was immers mijn vaste lijn!
Ma ging al snel akkoord en vanmorgen tegen 11 uur gingen we, snelwegen vermijdende, op pad.
We reden even langs mijn geboorte straat in Geuzenveld. Veel veranderd...
Vanuit Geuzenveld staken we de Oude Osdorperweg in richting Badhoevedorp.
Langs de Ringvaart naar Schiphol-Oost en Aalsmeer.

Hier maakte ik de vergissing.
Het werd tijd om te tanken en ergens rond Uithoorn pakte ik het toegestoken biljet aan van ma...
Zij wilde een deel van de brandstof betalen.
Ik gaf dus toe...

Vanaf dat moment wist ma dat zij heer en meester was over haar kilometers...
Ergens bij Vinkeveen draaide ik de zuwe op. De Baambrugse zuwe...
Een heel mooie omgeving.
Er moest natuurlijk geplast worden in een gezellig restaurantje aan 't water.
Een leuke serveerster hielp ons. Ze zag mij natuurlijk wel zitten maar ik was met mijn moeder...!
Ik werkte snel de koffie weg teneinde de medelijdende blik van de serveerster te kunnen vergeten.
Vanaf dat moment reed ik ten hoogste 5 kilometer per uur en na iedere 20 meter moest ik op de rem.
Vanaf dat moment had ma totaal maling aan alles en iedereen op de wereld.
Met gevaar voor eigen leven moest ik de meest mogelijke manoeuvres uithalen om ma een fotootje te laten schieten.
Zelfs als het mij eens niet lukte om te stoppen (bijvoorbeeld lijn 120 achter mij...) maakte ma foto's door het voorraam wat uiteindelijk
steevast resulteerde in een foto waarvan de onderzijde van de horizon bestond uit het dashboard met mijn pet er bovenop.
Het was dus een afgrijselijke dag! Uiteindelijk moest ik ook nog mee blijven eten. BAH!
Bloemkool met het eigengemaakte papje, Biologische gehaktballen en OPPERDOEZER aardappelen.. BAH, BAH!!

Vrijdag weer?

Ik ben benieuwd naar de foto's...

Noodweer in Fryslân...

Dit is een waar gebeurd avontuur dat mijn moeder meemaakte in de periode dat mijn ouders elkaar pas hadden leren kennen.

Ze viel voor het bed op haar knieën, vouwde haar handen en probeerde te bidden. De angst voor het vreselijke onweer had haar hiertoe gebracht. Bidden zoals ze de laatste tijd samen met haar Ybele heeft gedaan. Onwennig in het begin. Van huis uit waren ze niet gelovig. Ja, haar vader een beetje. Maar het beetje geloof dat hij bezat was altijd onderdrukt geweest door moeder. Nee, Pa hield zijn gebedjes wel voor zich. Maar zo samen met Ybele waren het mooie momenten geweest. Samen bidden en praten over het geloof. Vertrouwen in een toekomst, samen met God, was iets geheel nieuws voor haar geweest.

Haar vriend Ybele was een stoere. Een marineman. Ze was hem in Rotterdam tegen het lijf gelopen. Zij liep daar met haar vriendin, net na de oorlog eigenlijk, door de binnenstad. De wederopbouw was reeds begonnen. Een trieste bedoening. Aan de andere kant zo feestelijk. Zo vrij. Overal klonk muziek van Glenn Miller en de Andrew Sisters. Hier en daar speelden jazzbands. Het was mooi om jong te zijn. Genieten van het leven en die afschuwelijke tijd zo snel mogelijk vergeten. Haar overbezorgde vader vond het maar niets hoor, om zijn bijna twintigjarige, dochter zoveel vrijheid te geven. Maar hij kon het niet maken om de kinderen, na vijf jaar onderdrukking, binnen te houden. Heerlijk was het om, samen met haar vriendin Tiny, afspraakjes te maken met verschillende jongens tegelijk. Als je dan ook op dezelfde plaats met hen afsprak, was het lachen geblazen. Stiekem vanaf een afstand bekeken ze de jongens die allen quasi nonchalant op de uurwerken keken. Ja, met Tiny was het altijd raak geweest. Wat hadden ze samen veel meegemaakt. Leuke en ook minder leuke dingen. Een echte vriendin.
Zo werden er in die tijd vele jongens bedonderd. Maar bij die ene jongen leek het anders. Een marineman in uniform. Stappend in Rotterdam. Het lintje van zijn pet wapperde uitdagend in de wind.
Onweerstaanbaar voor haar. De koninklijke Marine was op dat moment niet meer veilig voor de handen van de Rotterdamse. In een vlaag van durf trok ze het lintje met pet en al van het hoofd van Ybele. Even leek ze te schrikken. Ze had jongens gekend met een, over het algemeen, weelderige haardos. Deze jongen had niet vooraan gestaan tijdens het uitdelen van de haarimplantaten. Bijna een pet van vlees! Maar het was reeds te laat. Hij had haar opgemerkt. Zijn ogen hadden de hare gevonden en zouden die nooit meer loslaten. Een Fries-Rotterdams onderonsje. "Hallo, mijn naam is Piet."; stelde hij zich voor. "Ik ben... Riet"; antwoordde zij blozend.

Nu zat ze daar. Alleen op het vreemde kamertje op het Friese platteland. Ze probeerde haar gedachten weer in het gelid te krijgen. Weer terug naar toen, die eerste keer. Gezamenlijk hadden ze wat gedronken en een vervolgafspraak gemaakt. De vlinders leken haar naar huis te dragen. Wat een heerlijke vent! Maar toen ze even later de ouderlijke woning naderde werd ze ineens somber. In de verte zag ze haar vader reeds op de uitkijk staan. De bekende houding. Alleen de oorlog heeft iets aan die trotse houding veranderd. Hij was magerder geworden. En er leek iets geknakt.
Maar hij was nog steeds bezorgd om zijn kleine meisje. Nog even en ze zou oog in oog komen te staan met hem. Oog in oog. Wat moest ze de man vertellen als hij recht op de man zou vragen hoe hij heet. Hij zou per slot van rekening direct aan de verliefde meisjesogen zien dat er iets gaande was. En hoe moest ze vertellen dat het een marineman was, nota bene van Friese afkomst en nog gelovig ook! Pa zou het niet overleven! Haar lieve vader, die altijd voor haar klaar stond en wie ze volop vertrouwde, teleurstellen? Ze moest er niet aan denken.

Ze probeerde de herinneringen weg te draaien. Wederom probeerde ze zich tot God te wenden. Ze was bang. Vreselijk bang. Kwam het door de herinneringen aan de bombardementen boven haar geboortestad? Of door haar moeder die altijd tijdens onweer op het balkonnetje ging staan kijken naar de bliksem? "Moeder, niet doen!!" ; flitste het door haar heen. Ze wist het niet. Het onweer dat op dat moment een bezoek bracht aan de woonplaats van haar vriend was echter vreselijk. Ongekend. Dit had ze nog nooit eerder meegemaakt. Het liefst was ze naar beneden gegaan. Maar wat zouden Heit en Mem wel niet van haar denken? Die stadse deerne. En de zussen van Ybele? Nee, dat nooit. Doodsbang bleef ze zitten in de donkere nacht.
Al bibberend kwamen de gedachten weer op Ybele. Die rare jongen. Piet vond hij blijkbaar een makkelijker naam om te gebruiken in de grote stad. Haar Piet heette dus eigenlijk Ybele. Hij zat nu ergens op zee. Op weg naar de West. Zou hij aan haar denken? Het zou nog weken duren alvorens ze elkaar weer in de armen zouden sluiten. Ze mistte hem ontzettend. Ze was dan ook graag op het aanbod van Heit en Mem ingegaan om een paar dagen op het platteland door te brengen. Een veilig gevoel. Lekker dicht bij zijn dierbaren. Haar gedachten werden afgebroken door alweer een donderslag.

De volgende ochtend zaten allen reeds aan het ontbijt. Terwijl ze de kamer binnenkwam keken alle aanwezigen ietwat verbaasd naar haar. "Wat een noodweer vannacht hè."; sprak Mem. "Daar heb je zeker niets van gemerkt. Wij hebben met zijn allen beneden gezeten. Dat doen we altijd met onweer!"

Oh, wat een nacht!

"Waar was jij toen Pim Fortuyn..."
Je kent ze wel, dit soort associaties met belangrijke gebeurtenissen...

Ik weet bijvoorbeeld nog waar ik was tijdens het onweer van afgelopen nacht (26 mei 2009).
Ik lag in bed te slapen. Althans, dat laatste was niet helemaal waar...
Ik probeerde te slapen maar de hond Toby verraste mij.

Wat vooraf ging.

Gisteravond om een uur of 11. Donkere wolken pakten zich reeds samen en hier en daar rommelde het al wat.
Ik wilde juist naar bed gaan toen Toby aandacht begon te vragen.
Ik dacht dat dit de zenuwen waren die bij hem altijd gepaard gaan met onweer maar deze keer was het signaal anders. Hij lokte mij naar de tuindeur.
Ik deed de deur open en verwachtte een kat of zo die onze held wel even zou verjagen maar de realiteit was anders.
Toby rende snel naar achteren, dook onder de forsythia en begon spontaan te bemesten.

Ik keek de andere kant op en deed of ik niets zag.
Toby zou moeten weten dat hier een vreselijke straf op staat en aangezien ik geen zin had in taakstraffen uitdelen etc. deed ik dus alsof mijn neus bloedde...
Eenmaal weer binnen dook Toby het toilet in.
Vind ie blijkbaar een veilig plekje tijdens dit soort momenten.

We lagen koud in bed of het onweer brak los. Heftig!
Waar ik vroeger als kind riep: "drommels!" of "potverdrie zeg!" hoorde ik Nick ook reageren op de zware klappen.
"WTF!" (What The Fuck!)
Korte tijd later ontving ik een sms van Rosanne.
"IK BEN VEILIG BINNEN HOOR! IK KOM WAT LATER"
Gelukkig, die was ook onder dak. Nu slapen...
Dit lukte waarschijnlijk ook. Ik was namelijk even weggeweest toen ik wakker werd van gehijg naast mijn oor.
Toby!
"Wat doe jij hier", fluisterde ik verbaasd.
Voor Toby was de bovenverdieping verboden gebied en gelukkig was het betreden ervan ook onmogelijk zonder een hondentraplift.
Althans, daar gingen wij tot op heden van uit.
Toby was waarschijnlijk zo bang dat hij deze Mount Everest had bedwongen.
Voor mij geen haar op het hoofd om hem terug te brengen.
Toby mocht deze keer naast mijn bed slapen.
Slapen? Nee, Toby wilde deze nacht tot op de bodem meemaken of zo. Ik snapte waarschijnlijk de signalen niet.
De met het gehijg gepaard gaande adem streelde mijn luchtwegen en tegen de tijd dat ik de eerste merel hoorde zingen,
besloot ik Toby naar beneden te brengen. "Op je kleedje...".
Toby en het baasje konden aan de nachtrust beginnen.

Vanochtend was Diana de enige die het bed uit moest. Wij konden uitslapen.
Later die ochtend vond ik een briefje op het aanrecht.

"LEKKER GESLAPEN?
S.V.P. EVEN GOED DWEILEN. TOBY HAD 'DUNNE DEF' (verpleegkundig jargon voor schijterij...)
EN IK HEB HET MEESTE WEGGEHAALD"

Grootste: en hoe zijn verkering uit ging...

Na een periode van puberaal lanterfanten heeft grootste broer ook eindelijk eens verkering gekregen.
Met… Ach, laat ik haar Paula noemen…
Paula was, zover ik mij kan herinneren, een aardige meid. Een beetje bekakt.
Ik vermoed dat Grootste stiekeme dingen deed met haar. Van kusjes en zo…
Eigenlijk kon ik mij daar niet zoveel bij voorstellen.
Soms zag ik dat Paula haar hand door de getoepeerde haardos van grootste haalde.
Maar goed.
Grootste liep dus maar wat trots rond in zijn strakke terlenka broek met zijn seksvest aan en aan zijn hand Paula…

Er is zelfs een moment geweest van nadere kennismaking. Met…
Paula's ouders.

Na deze kennismaking werd het echter verdacht stil rond de tortelduifjes…
Grootste was verdrietig en stil en alleen...
Na enige aarzeling kwam het hoge woord er uit…

De avond bij schoonpapa en mama was heel gezellig.
Grootste sprak natuurlijk honderduit over het nieuwste album van Ronnie Tober of zo…
De ouders van Paula leken waarschijnlijk erg geinterresseerd.
Althans, zoiets kan ik mij voorstellen…

Tot een bepaald moment waarop schoonmams aan Grootste vroeg waarom hij nagels zat te bijten.
Waarop grootste de legandarische uitspraak deed:
"Dat doe ik altijd als ik mij verveel…"

De duist're kant van de Steensma's...

Locatie: Stavoren.
Gebeurtenis: Zusje Meino in Nederland...

Pake Joop had zich teruggetrokken op "it Hûske". Zoals een gemiddelde (en goed) Steensma betaamt duurt dit vaak wat langer vergeleken met de doorsnee mensch....
Zo ook deze keer. Joop had zich net uitgebreid gepositioneerd, toen zich bij zus Meino warempel enige darmdruk aan diende. Meino moest dringend naar het toilet.
Ze drukt de klink van de deur naar beneden en komt er achter dat het toilet bezet is.
Meino wist niet dat Joop zojuist in fase 1 was beland. Vrij vertaald betekende dit dat het nog wel enige tijd kon duren alvorens Joop het sein "brand meester" of "Panne bier!" zou geven.
Ondertussen stond Meino te springen voor de deur.
"Joop! Schiet nu op!"
Joop liet zich niet van de wijs brengen en vloeiend ging hij over naar fase 2...
Om aan te geven dat er schot in zat liet Joop even een hol klinkende kuch horen.
Weldra begon Meino te bonken op de deur. "Joop, ik kan het niet meer binnenhouden!"
Achter de deur klonk het geluid van krantenpapier.
Zou Joop klaar zijn? Vroeg Meino zich af.
En terwijl zij dit dacht klonk plotseling de stem van Joop.
"En in de gezegende ouderdom van...".
"O no!, nu gaat ie ook nog de overlijdensberichten zitten te lezen!"

De duist're kant van pake Joop Steensma...

Een Fries verhaal wat zich afspeelde in mijn jeugd.
Het was in de tijd dat Joop's broer Ybele nog leefde.
Stavoren.
In het huis aan de Voorstraat was het een drukte vanjewelste.
Er waren gasten. Zus Meino was samen met haar man Gordon
overgekomen uit Australie en de familie had deze dag aangegrepen
om weer eens met zijn allen tezamen te zijn.
Meino, Joop, Ybele en Nynke en heit of pake Okke.
De dag was bijzonder ontspannen verlopen en pake Joop was
zich even aan het ontspannen op het orgel...
Diverse Geest'lijke liederen bracht hij ten gehore. Dit maal was het:
"Vaste Rots van mijn behoud"



In de voorkamer zaten de broers en zussen lekker te kletsen.
Terwijl pake Joop meer en meer in zijn orgelspel opging,
deden de aanwezigen steeds meer hun best om elkaar te verstaan.
Pake Joop speelde harder en harder...
Zus Nynke keek zo nu en dan afkeurend richting orgel en gaf ook
herhaaldelijk te verstaan dat dit zo niet kon.
Pake Joop ging onverstoorbaar verder tot het echt niet meer ging.
Broer Ybele zat meesmuilend te kijken en zag de humor er wel van in.
Het gezelschap was inmiddels stil geworden en gaven toe aan de
fratsen van broer Joop.
Dan, terwijl pake Joop steeds actiever de toetsen betast en het volume nog een tikkeltje harder gaat, volgt plotseling de apotheose...

Van het een op het andere moment last pake Joop een pauze in gevolgd door een keiharde scheet.
Pake Joop wacht een moment en slaat dan onverstoorbaar de volgende tonen aan.
Meino rent proestend richting toilet en Ybele blijft quasi verontwaardigd zitten en knikt goedkeurend naar zus Nynke die een vuist balt naar broer Joop.
Schande!

De volgende keer: Wat stond zus Meino te dansen voor het toilet?

De lach en de vader...

Seventies. Het zal in de warme periode van het jaar geweest zijn. De zomerperiode waarop ons vader dagelijks met de fiets naar het werk in de binnenstad van Amsterdam reed.
Vanuit Osdorp, via de Sloterplas en dan zo het centrum in.
De Sloterplas en het daarbij horende Sloterpark was een rijkdom voor de in Amsterdam wonende Fries.
Wandelen, fietsen, zwemmen in de zomer en in de herfst mooie bladeren proberen te redden van het vertrappen door je bloedeigen schoenzolen...
En het geschiedde in die dagen dat vader proestend van het lachen thuis kwam.
En na te zijn uitgelachen vertelde hij over de volgende opmerkelijke gebeurtenis...

Tijdens een lange ambtelijke werkdag was vader die dag, waarschijnlijk weer eens "wat vroeger" op huis aan gegaan. Heerlijk fietsen en de wind door zijn weelderige haardos voelen waaien... Het was rustig rond de Sloterplas maar aan de zijde van de Eastonstraat zag hij voor zich een man fietsen. De man fietste een ietsepietsie langzamer dan vader en weldra begon vader in te lopen. De man had kennelijk niets in de gaten. Eenmaal bij het bekende drempeltje (vanwege een verzakking in het wegdek?) aangekomen tilt de man even zijn kont omhoog. Vader ziet dit gebeuren en herkent 's mans beweging. Even de bips omhoog teneinde de schok minder te voelen. Maar het liep anders...
De man zet zich af op de trappers en zet het op een ontluchten. Vanaf het zadel klinkt een woest gebrul...
Deels om de lucht te vermijden geeft vader op zijn beurt gas maar dan fysiek welteverstaan. Vader kijkt de man tijdens het inhalen zwijgend aan en houdt dit vol totdat hij de man uiteindelijk ver gepasseerd is. Nog een minuut of 10 fietsen. Tien lange minuten met voorpret. Hoe zal ik dit thuis vertellen?

Kriebelbroek...

Een inmiddels bekend verhaal over grootste broer.
Ik vind dat dit een plaats verdient in de eregalerij.
Het is geschiedenis dat bewaard moet blijven.
Ik schrijf wederom medio jaren '70. (mooie tijd toch hè?)...
Het gaat over grootste broer (Lees ook: Nikrow ko hoom).
In die tijd was de jeugd underground of soul.
Rolling Stones of James Brown...
Aan je kleding kon je zien waartoe je behoorde...
Spijkerbroek, shirtje, zeg maar casual
of een strak gestreken blouse met open boord met
een bijpassende terlenka broek met wijde pijp.
De zgn. soulbroek.
Grootste broer (verder te noemen: Grootste) liep rond in de soulbroek welke hij de "kriebelbroek" noemde.
De stof zorgde nl. voor een jeukreactie.
Grootste had hier iets op gevonden in de vorm
van een pyjamabroek.
Pyjamabroek aan en erover heen de soul/kriebelbroek.
Dat werkte prima.
Tot de dag dat de Rotterdamse oom Wim op visite kwam bij
grootste zijn ouders.
Grootste was in de achtertuin aan het ravotten met meisjes.
Gewoon ravotten wat je van een sportieve jongeman van
16, 17 jaar kunt verwachten.
Hij had een lol met de meisjes en hij ging geheel op in het spel.
Zo nu en dan slaakten de meisjes kreetjes van bewondering.
Grootste won ooit de legendarische conditietest van Jan Bulk en werd dan ook niet voor niets de atleet van West genoemd.
Maar dan...
Oom Wim verscheen ten tonele (op het balkon) van het ouderlijk huis van grootste.
Oom probeerde te ontdekken welk spel men speelde en probeerde uit alle macht aandacht te trekken. Niets hielp...
Toen kreeg oom Wim een idee.
"Grootste! Je pyjamabroek komt onder je broek vandaan..."
Vanaf dat moment was het uit met de pret.
Grootste werd spontaan liefhebber van Status Quo, Led Zeppelin en andere undergroundachtige bands.
En de meisjes? Die waren van de een op andere dag hun held verloren...

En oom Wim? Die kreeg spijt van zijn daad en had spoedig daarna gezworen dat Ajax voor altijd de betere ploeg zou zijn...

Niekrow ko hoom!

Het waargebeurde verhaal over 2 broertjes in een rubberbootje.
Lokatie: Osdorpergracht - L. van Sonsbeeckstraat.
Tijd: jaren 70...

De 2 broertjes hadden die dag waarschijnlijk rondgelopen met de ziel onder de armen en waren op het idee gekomen om de rubberboot te water te laten.
Zo waren ze samen heerlijk aan het plonzen, spetteren en ze dobberden heerlijk rond.
Plotseling zag de oudste van de twee een negroïde man lopen op de brug.
De oudste kreeg een idee. Hij schatte de afstand in van de boot tot de kant van de gracht en dacht:
Hier kan niemand komen...
"Durf jij die donkere meneer uit te schelden?". De kleine keek op uit zijn spel en zocht naar het slachtoffer.
Een donkere meneer? Dacht de jongste... Zo, dat zie je niet vaak!
"Ik durf dat niet hoor..." antwoordde de kleine.
"Ach, natuurlijk wel. Doe mij maar na..."
En al snel klonk het geluid van het duo over de gracht.
"Niekrow ko hoom! Niekrow ko hoom!"
De kleine begreep niet of de grote broer begreep wat het betekende.
Hij wist het in ieder geval niet...
"Niekrow ko hoom! Niekrow ko hoom!"
De kleurling bleef staan en begon al snel dreigende bewegingen met zijn vuist te maken.
"Niekrow ko hoom! Niekrow ko hoom! Niekrow ko hoom!"

De man liep naar de wallenkant waarop de twee snel naar de overkant roeiden.
Vervolgens liep de man snel naar de andere zijde waarna de boys de exercitie herhaalden maar dan natuurlijk naar de andere zijde...

De man ging uiteindelijk op het stenen muurtje zitten aan de wal.
Het geluid van de roepende broertjes verstomde al snel. De kleine werd bang.
Een benauwd kwartiertje brak aan.
Plotseling zag de grootste van de twee de nog grotere broer lopen. Ook richting brug kwam hij.
En al snel klonk het geluid van het duo over de gracht.
"Broer! Broer! Help ons!"
Broer zag het een en ander aan, sprak kort met de man en liep door. Zonder op of om te kijken.
Hij liet de broertjes aan hun lot over. Aan de vuist van de verschrikkelijk boze man.
Hoe zou dit aflopen? Ik zou het eerlijk gezegd niet meer weten.. Jij?
Misschien komt er nog een vervolg...

Ik ben niet standaard...

Het is begin mei 2009. Afgelopen week naar ons huisje geweest op de Veluwe. "Caprice" heet het. De omgeving van het huisje straalt rust uit. Het was dan ook de week van ultieme rust, Koninginnedag en een persoonlijk jubileum.
28 april 2009 vierde ik dat ik 100 dagen geleden mijn laatste sigaret rookte.
Fijn gevoel hoor! Zo'n record smaakt naar meer! Op naar de 200 en hoger...

Maar!... Aangezien ik nooit wil voldoen aan enige standaard viel het mij erg tegen hoeveel problemen ik had met het gevecht tegen de nicotine.
WOW! Wat dat betreft was dit de zwaarste week!

Bewust zet ik mij doorgaans af tegen standaarden.
Hoort men op het werk bijvoorbeeld een sirene, dan staan de (voornamelijk) mannen binnen een mum van tijd voor het raam naar buiten te kijken. Ik blijf halsstarrig naar mijn beeldscherm kijken en zeg zo hard mogelijk dat het vast en zeker een geel, wit of rode auto is met een blauw lampje wat er voorbij komt rijden...

Aan files door kijkers heb ik ook een broertje dood. Daar rijd ik als een wijsgeer langs, draai mijn hoofd overdreven weg van het ongeluk en toeter luid naar de eikel voor mij die inmiddels is afgeremd naar een snelheid van 50 km. per uur omdat hij zo graag de ellende wil zien van een ander.
Ik weet hoe het hoort! Ik heb de wijsheid in pacht en ik (ver)oordeel...

Ik rookte nooit op vaste momenten. Ook daar wilde ik niet aan toegeven. "Zo lekker na het eten..." etc.
Maar, afgelopen week! Mijn hemel! Ieder moment leek pijn te doen.
's Ochtends loop ik doorgaans als eerste een rondje met de hond. Tijdens de wandelng loopt de koffie door en als ik terug kom zit ik heerlijk in mijn eentje buiten. Bakkie koffie en de sigaret!
En dan 's avonds... Lekker potje koken en tijdens het sudderen liep ik met mijn glaasje wijn naar buiten en rookte ik mijn sigaret.
AUW!
Ik ben blij dat ik weer thuis ben...
Ruim honderd dagen gestopt. Op naar de tweehonderd.

43 jaar blessuretijd...

Dit is het waargebeurde verhaal over een jochie van amper vijf jaar oud.
Het speelt zich af in Geuzenveld, halverwege de jaren zestig.

Hij woonde in de Dirk Sonoystraat 207-2.
De dag was begonnen als een gewone dag, een doodgewone dag.
Vader werkte bij de politie en had die dag avonddienst.
Moeder was thuis en deed de huishoudelijke taken. Ze voelde zich gerust.
De jongste twee kinderen waren ook thuis en zaten te spelen in het zijkamertje.
Een fijn gevoel voor een altijd erg ongeruste moeder.
Lekker veilig dus.
De oudste broer maakt huiswerk in de kamer.
De broertjes speelden al een poosje in het zijkamertje als plotseling de balkondeur opengaat...
"Zo.." denkt het jochie... "
Nu hebben we een stuk meer speelruimte..."
En weldra is het balkon veroverd door de twee broertjes.

Als heuse verhuizers worden allerhande speelattributen naar buiten gesjouwd.
Ze gaan op in het spel en lijken niets in de gaten te hebben van het mooie uitzicht.
Aan de overkant is het Lambertus Zijlplein. Daar kon je de boodschappen doen maar daar
was ook tandarts Dom.
Dokter Dom werd hij thuis genoemd.
"Volgende patient!" Brrr.

De iets dichterbij gelegen rolschaatsbaan kon het jochie net niet zien.
Na enige tijd waren de jongens blijkbaar uitgespeeld en werd het tijd om de omgeving te verkennen.
De grote broer kon al over de rand van de balustrade heen kijken en vermaakte zich inmiddels met het buurmeisje van 1 hoog.
Het jochie probeerde uit alle macht om ook een glimp van de buitenwereld op te vangen...
Eerst op zijn teentjes. Ja, nu kon hij een deel van de rolschaatsenbaan wel een beetje zien.
Vanaf de straatzijde kon je het kruintje van de avonturier juist boven het hek uit zien komen...

Plotseling kreeg ook hij het buurmeisje Wilma in de gaten.
Hij zwaaide naar Wilma... Het buurmeisje zwaaide terug...
Wat een pret was dat zeg. De kleine man kende Wilma natuurlijk wel maar alleen van de straat.
Nog nooit had hij het buurmeisje van het balkon gezien.
Het zwaaien en gek doen ging al snel vervelen.
Het jochie hing inmiddels op zijn buikje op de rand. Beneden stond het buurmeisje.
Daaronder was de tuin van de benedenburen.
Een tuin met bloemen, gras, een tuinpad en een betonnen kist voor de kolen.
Het tuinpad en de kolenkist werd gescheiden door een groenstrook van een halve meter.
Het joch spuugde naar beneden. Hij spuugde nog eens.
De klodders belandden op de groenstrook. SAAI! Een tweede doelwit werd al snel opgemerkt. Wilma!
De ondeugd begon naar beneden te spugen en probeerde zijn buurmeisje te raken. Het lukt net niet.
Hij kroop naar voren en spuugde opnieuw. Nog een klein stukje verder...
En toen!...

Moeders hart leek stil te staan. De broer van het joch rende de kamer binnen. Hij schreeuwde...
"Hilbert ligt beneden!". Even twijfelt moeder. De fantasie van een kind?
Maar dan, intuitief, loopt ze naar het balkon en als zij naar beneden kijkt wordt haar angstige voorgevoel bewaarheid.
Beneden ligt haar jongste zoon. Hij krijst!

Vader was op dat moment bezig met de zaak van een vermist jongetje uit de 2de Dirk Sonoystraat.
Hij was juist op weg geweest om de ouders te vertellen dat het kind terecht was als hij ter hoogte van de Colijnstraat een ambulance met zwaailicht tegen komt.
Om de een of andere reden houdt het ene voertuig het andere staande en vraagt vader de ambulancechauffeur wat er aan de hand is.
"Op nummer 207 is een jochie naar beneden gevallen."
"Verdomme! Dat is bij mij!" en de vader rent zonder op of om te kijken naar de flat verderop.
Als hij aan de achterzijde arriveert ziet hij moeder al staan. Ze is duidelijk in paniek. Ze trilt en merkt niet dat haar benen open liggen. Het prikkeldraad rond het tuintje heeft haar niet tegen kunnen houden.
Het bloed stroomt er uit. Ze ziet slechts haar zoontje liggen. Op de groenstrook. Net tussen het pad en de betonnen kist in.
Als vader naast zijn zoon knielt en bezorgt naar hem kijkt tilt de kleine zijn hand op, wijst naar het balkon en fluistert.
"Ik ben daar vanaf gevallen..."

Begrafonie

Men kijkt naar mij, ik zie het niet.
Men praat tegen mij, ik hoor het niet.
Men wast mij, ik geneer mij niet.
Men aait mij, maar ik voel het niet.
Men huilt om mij, het doet mij niets.
Men draagt mij, licht ben ik niet.
Men gooit met zand, ik protesteer niet.
Oom Hein neemt afscheid, ik merk het niet.
Men sluit de kist, ik claustrofo niet.
Koffie met cake, lust ik niet!
Bang in het donker? Nu even niet.

Uit!

De vlieger...

“Lieve André,

Wat een fijne brief was dat zeg. En aan zo’n mooie vlieger! Heb je die zelf gemaakt?
Vroeger toen jij nog zo een klein kereltje was kon je al zo lekker knutselen. Totdat je begon te zingen.
Het heeft zeker wel lang geduurd hè, voordat de vlieger mij bereikte. Ja, het is ook erg ver naar de hemel.
Je vraagt hoe het met mij gaat? Nu, wel aardig. Er is weinig te doen. Slechts zitten op mijn, wat jullie noemen, WOLKJE. Nou, een wolkje is anders hoor! Het is hier zo overbegeest dat de wolkjes al eeuwen geleden zijn uitverkocht. Het is dus alleen een beetje rondzwerven en denken. Ja, slechts met denken kun je de tijd verdrijven. En natuurlijk met het terugkijken op aarde. Maar ja, wat wil je als geest hè. Ik kan niet eten, niet lopen, eigenlijk kan ik niets. Mijn mond, armen en benen hebben jullie beneden met de rest van mijn lichaam begraven. Ik heb niets mee kunnen nemen, behalve mijn geest. Ik kan je zeggen dat ik sinds ik dood ben wel een stuk intelligenter geworden ben hoor. Mijn geest is een stuk rijker geworden. Jammer dat dat niet eerder gebeurd is, ik had je zoveel extras mee kunnen geven. Wellicht waren je liedjes dan ook wat beter geweest. Trouwens, drink je nog zoveel als toen? En eet je al wat minder?
Weet je waar wij ons hier vooral mee bezig houden? Met praten en denken. Praten over de wereld beneden. Alle belangrijke datums gedenken wij in stilte. Niets kunnen wij meer meemaken. Neem bijvoorbeeld voetbalkampioenschappen, verkiezingen of Maxima. Triest hè? Verder houden wij ons bezig met het spelen van beschermengel. Alle geesten willen hun familieleden beschermen. Als het onverhoopt mis gaat beneden dan zorgen wij er voor dat de familieleden bij ons in de buurt komen. Ik heb dus een probleem. Niemand wil André Hazes hier hebben.”

Veel liefs van je moeder.

Stukje zeep...

Daar lag ik dan, stukje zeep
Eenzaam op de grond
Ik lag daar nat, de andere keer droog
Gerimpeld heel ongezond.

Zo lag ik dagen in de douche,
Heel stilletjes te treuren.
En als er dan iemand douchen kwam,
Begon ik lekker te geuren.

Pak me op, pak me dan,
probeerde ik telkens weer
Niemand reageerde ooit,
tot op die ene keer.

Het was een mooie stevige meid,
Die bukte zich om mij te ruiken.
Op hetzelfde moment begon een
vent boven op haar te duiken.

Abrupt liet ze me vallen
en zocht zij wanhopig naar steun.
Het geluid van zijn klotsende ballen,
werd overstemd door haar gekreun.

Nog vier keer probeerde zij daarna,
Mij wederom te grijpen.
Maar ik was nu te nat,
Zoals je zult begrijpen.

Ik gleed steeds door haar vingers heen,
Waardoor zij weer moest bukken
Waarna ze mij uit pure geilheid
Tussen de voegen begon te drukken.

Dat is toch de wens van elk stukje zeep,
Om tijdens het mooiste moment in je leven
Te mogen eindigen in een wurgende greep
Waarna je resten aan haar blijven kleven.

Another nightshift...

Zaterdagavond 17 januari 2009 ben ik wezen stappen met mijn maatje in Amsterdam.
Even er tussen uit. Vorkje prikken en gewoon gezellig slenteren en hier en daar een kroegje naar binnen.
Ik was met de trein...

Rond een uur of 11 's avonds zijn we richting CS gelopen alwaar we uit elkaar gingen.
Half twaalf vertrok mijn trein richting Almere Buiten.

Ik zocht een plekje in de trein en ik pakte mijn mobieltje om te kijken of ik nog berichten cq oproepen had gemist.
Warempel 3 gemiste oproepen en 1 smsbericht.
Één van de gemiste oproepen was van Rosanne.

Ik belde haar mobiele nummer en kreeg de voicemail.
Ik verbrak de verbinding en belde naar huis.

Diana nam op. Na een kort wederzijds relaas vertelde ik dat Rosanne mij gebeld had.
"Ja, dat klopt.." antwoordde zij. "Rosanne moet morgen invallen voor een collega...
Om 8 uur moet ze op het werk zijn..."
De trein vertrekt, ik leun achterover en onderbreek Diana's verhaal.
"Ja, is goed. Ik geef haar wel even een slinger..."
"Weet je het zeker? Want je moet Nick ook zo ophalen he?"
Een moment ben ik stil en zonder verder na te denken beantwoord ik haar vraag positief.
Ik neem even later afscheid en ik zet alles even op een rijtje.
De gezellige avond met Bob. Het wandelen door Amsterdam. De Jordaan, Utrechtsestraat. "The old bell" op de hoek.
Leidseplein... En uiteraard de gesprekken. Ik kan er weer een poosje tegen.

Ik neem mijn spontaan gevulde agenda voor de komende nacht nog even door.
Om een uur of 12 komt de trein aan op mijn station.
Als ik dan een beetje door loop, kan ik snel mijn bed in en nog even 2 uurtjes pitten alvorens ik Nick om 3:15 op haal.
Ach, morgen is het zondag. De hele dag de tijd om lekker niets te doen...
Het duurt, eenmaal thuisgekomen, al met al nog een half uur voordat ik mijn hoofd op mijn kussen leg en al snel arriveer ik in dromenland.
01:00 uur word ik gewekt door mijn mobieltje. Rosanne...
"Hoi pap, ben je al thuis?" Ik probeer snel in mijn rol te komen van 'altijd grappige vader'. Het lukt niet erg.
"Euh..., kun je me misschien nu op komen halen? We zijn met ons damesvoetbalteam bij de keepster thuis maar het is hier een complete chaos.
Teveel gedronken en een aantal heeft lopen kotsen... En oh ja, de spits heeft zich opgesloten in het toilet..."
Ik voel de adrenaline inmiddels stromen. Sensatie!
Half verdoofd vraag ik het adres en even later stuur ik de auto de straat in alwaar het een drukte van belang is.
Het leek warempel wel of er een bom was ontploft! De jeugd stond ietwat verdwaasd rond te kijken.
Ik sloot aan achter het rijtje dubbel geparkeerde auto's.
Er liepen vaders rond die, geschrokken of geirriteerd, hun slachtoffers afvoerden.
De keepster die een uur geleden nog de gastvrouw was stond nu beteuterd te kijken met om haar heen de troostende handen en woorden van het team.
Ook Rosanne bevond zich onder hen en had het blijkbaar nog even te druk om haar vader te verwelkomen.
Ik stapte uit en probeerde enig overzicht in de chaos te krijgen. Aangezien dit niet direct lukte hield ik het bij 'gewoon genieten van het moment'.
Onderweg naar huis kreeg ik uiteraard het complete verhaal te horen. Tenminste... Het complete verhaal?
Het leek er op dat Rosanne ook hier en daar de weg kwijt was...
Zou dat door de emoties komen of?...

Het is inmiddels 02:50 als ik gewekt wordt door het bekende geluid op mijn mobieltje.
Met een onhoorbare zucht stap ik mijn bed uit, trek ik wat kleren aan en de deur achter mij dicht.
Het is stil op straat maar hoe dichter ik bij het centrum kom hoe drukker het wordt.
Veel jeugd op de fiets. Wanhopig pogend om de wind te trotseren. Hier en daar lazert er een met fiets en al om...
Tja, het is soms moeilijk om te fietsen...

Nog voordat ik arriveer op de afgesproken plaats komt Nick al aangelopen. Gelukkig...
Onderweg word ik bijgepraat over zijn avond. Hij had genoten.
Er waren collega's van de supermarkt in 'NOXX' geweest.
Om 03:20 uur leg ik ten tweede male mijn hoofd op het kussen neer...

7:10 uur gaat wederom mijn mobiele wekkertje. Tijd om mijn laatste agendapunt af te werken.
Ditmaal is het bestemming Almere Haven alwaar ik om 8:00 uur Rosanne af zet.
In het ochtendgloren rij ik terug naar huis. Eenmaal binnen begin ik te twijfelen. Zal ik?
Toby kwispelt... Ik besluit om de hond te laten voor wat het is en duik mijn bed weer in.
08:20 uur. Mijn nachtrust kan beginnen...